Δε θα κάνω άλλο τη μαριονέτα στο θέατρό σου

Ερωτεύτηκα κι αγάπησα το καθετί πάνω σου απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ αντίκρισα. Πίστεψα στα δύο σου τα μάτια και χάθηκα. Πίστεψα στα λόγια και στις λέξεις σου ακόμα κι όταν ήξερα ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αφέθηκα στα βήματά σου απλά και μόνο για να βρίσκομαι μέσα στα «υπάρχω» σου. Να βρίσκομαι και να χάνομαι ανάμεσα στον υπέροχο κόσμο σου, γεμάτο χρώματα και σκηνικά, φτιαγμένα απ’ άλλο παραμύθι. Με ήρωες και μυστήριο βγαλμένα απ’ άλλη φαντασία.

Και κάπου εκεί, ο αέρας μου έγινε δικός σου. Συνεχίζοντας να σε κοιτάω, ακόμα κι όταν έπαψες να με κοιτάς. Ακόμα κι όταν κατάλαβα ότι όλα μπορούν να γίνουν μια σκιά στη σκηνή ενός θεάτρου, του δικού σου θεάτρου. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Έτσι έμαθα ν’ αγαπώ.

Κι απλά συνέχισα να παραδίνομαι σ’ εσένα, το «δαίμονα» και τον «θεό» μου. Να σου φωνάζω πως είμαι εδώ. Πως τα «θέλω» σου είναι πλέον και δικά μου. Γιατί απλά σε γούσταρα. Γιατί στη δική μου φράση «ζω μαζί σου» υπάρχουν γράμματα που κρύβουν χιλιάδες λέξεις.

Λέξεις, που δεν μπορούν να περιγράψουν τον ευάλωτο εαυτό μου, ακόμα κι όταν είμαι κοντά σου. Όταν σ’ αισθάνομαι πάνω μου και γύρω μου. Όταν με τα χέρια σου ελέγχεις κάθε μου κίνηση. Κάθε μου βήμα. Όταν εσύ επιλέγεις την ώρα και το πότε θα βρεθώ πρωταγωνιστής στη ζωή σου ή απλά θα μείνω στο παρασκήνιο. Ή όταν, απλά, ένας χτύπος της καρδιάς μου αντιστοιχεί μ’ ένα δυνατό χειροκρότημα.

Χειροκρότημα;  Σήκωσε μου λίγο το κεφάλι. Κατέβασε μου τα χέρια. Άφησε με να πατήσω λίγο στη γη. Κάνε με μία περιστροφή γύρω απ’ τον εαυτό μου. Δώσε μου λίγο χρόνο να καταλάβω πού βρίσκομαι παρ’ όλο που δεν έχει πέσει ακόμα η αυλαία. Απλά άφησέ με.

Άφησέ με γιατί άρχισα να τρομάζω με τον εαυτό μου. Να τρομάζω γιατί ενώ λυγίζουν τα πόδια μου, με κρατάς όρθιο. Να τρομάζω γιατί ενώ προσπαθώ να τρέξω, με κάποιο τρόπο με κρατάς δεμένο. Να τρομάζω, γιατί την ώρα που προσπαθώ ν’ ανοίξω τα φτερά μου, μου τα κρατάς δεμένα. Να τρομάζω, γιατί δεν μπορώ να σ’ αγγίξω όταν εγώ το θέλω.

Κι αναρωτιέμαι αν ζω για μένα ή μέσα από σένα. Αν, τελικά, αγαπάμε το ίδιο. Αν η δική μου αγάπη αρκεί και για τους δυο. Αν στα βήματά σου απλά υπάρχω. Αν στο δικό σου θέατρο είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής ή ακόμα ένας κομπάρσος. Αν στο κορμί μου μπαίνει, τελικά, ο διπλός μου εαυτός ή μία ακόμα μαριονέτα με σενάριο σε έργο δικό σου.

Ξεπέρασα πάρα πολλές στιγμές για να μπορέσω να βγω από φυλακές ξένες -δραπετεύοντας – για να είμαι απλά μ’ εσένα. Και τώρα ήρθε η στιγμή να σου πω ότι δεν έχεις τίποτα περισσότερο απ’ το λίγο που μπορείς να μου προσφέρεις. Γιατί και τα δύο τα έζησα.

Κόβω τα σχοινιά μου, που εγώ έπλεξα με τόση τέχνη, από γύρω μου και στα δίνω στο χέρι απλά και μόνο για να καταλάβεις πώς ένα αντίο είναι αρκετό για να πέσουν «οι τίτλοι τέλους». Γράψε το όνομά μου με μεγάλα γράμματα και βάλ’ το σε όποια σειρά θέλεις. Διάλεξε κι ένα τραγούδι για το μεγάλο φινάλε. Τέτοιο όμως που ν’ αρμόζει στον χαρακτήρα σου.

Κι αν ο δρόμος σου, σε βγάλει έξω απ το σπίτι μου ή απ’ τα μέρη που συχνάζω, μη διστάσεις να μπεις. Έλα για να σου μάθω πώς είναι να είσαι σκηνοθέτης σ’ ένα έργο που δεν μπορείς να ανεβάσεις. Τουλάχιστον όχι με τους ίδιους ήρωες .

Αλλά για το τέλος θα σου κάνω τη χάρη για μία τελευταία σκηνή. Σου δίνω τα σκοινιά μου και παίρνω τον έλεγχο εγώ. Δε θα πονέσεις καθόλου αρκεί να αφεθείς. Κλείσε τα μάτια και απλά παραδώσου σ’ αυτό που σου δίνεται. Ίσως να είναι άγριο. Ίσως πάλι κάτι απ’ αυτό που έψαχνες καιρό. Προσπάθησε απλά για τελευταία φορά να είσαι ο εαυτός σου. Προσπάθησε για το τελευταίο χειροκρότημα και φρόντισε να είναι διαρκείας. Γιατί είτε δράμα είτε κωμωδία, όλα σ’ ένα τσιγάρο καταλήγουν.