Δώσε στο σώμα σου χρόνο να το ξεπεράσει

Κύτταρο απ’ τα κύτταρά σου και μία διαδικασία αναγέννησης. Ένα όμως, είναι αρκετό. Κι αν η πτώση του θα φέρει πόνο, ο πόνος θα φέρει ζωή. Κι έπειτα η ζωή θα΄ ρθει με κλάμα. Κι όσο μεγαλώνει, θα δακρύζει, κάθε που θα πονάει. Αλλά όσο αναπνέει μία καρδιά, θα βρίσκει τον τρόπο της να χτυπάει. Θα βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνιέσαι. Γιατί το σώμα σου, έχει την ικανότητα να ξαναγεννιέται. Έχει την ικανότητα, να επουλώνει όλες τς πληγές σου. Απλώς, πρέπει να του δώσεις χρόνο.

Κι η ανανέωση θα φέρει ιστούς. Θα φέρει μηνύματα θετικά μέσα στο μυαλό σου. Γιατί η υγεία είναι αγαθό πολύτιμο και το σώμα σου ένα εργοστάσιο ανασχηματισμού. Κι αν η φθορά είναι αναπόφευκτη κι η καταστροφή ένα συμβάν τυχαίο, υπολόγισε, το χρόνο που χρειάστηκε για να φτιαχτεί όλο αυτό. Υπολόγισε πόση αγάπη, άγχος, τρέξιμο, πόσες αγκαλιές και φιλιά χρειάστηκαν για να μπορείς να πονάς σ’ ένα και μόνο σημείο.

Γιατί το αίμα σου μπορεί να φύγει απλά και γρήγορα. Το ρώτησες όμως πόσους μήνες κάνει για ν’ αναπληρωθεί από μόνο του; Κι αν το ήπαρ αναπλάθεται κι οι πνεύμονες αναγεννιούνται ανά το χρόνο, τα οστά μετράνε δεκαετίες. Κι εκεί στο μέτρημά τους χάνονται, γιατί περνάει κι ο χρόνος. Και περνάει πάνω απ’ το σώμα σου και μέσα απ’ τον εγκέφαλό σου. Για ν’ αφήσει τα σημάδια του που δύσκολα ξεπερνιούνται.

Παρ’ όλ’ αυτά εσύ απαιτείς. Και η απαίτησή σου, ένας εγωισμός, απέναντι στον εαυτό σου. Αυτή είναι και η αυγή της ανθεκτικότητάς σου. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή όπου η θλίψη και το φορτίο του πόνου, υποχωρεί μπροστά στη θεραπευτική δύναμη του σθένους σου. Αλλά έχεις σκεφτεί ότι μόνο εσύ μπορείς να επουλώσεις κάτι, με το να μαζέψεις κάθε ένα σπασμένο κομμάτι προκειμένου να γίνεις πιο δυνατός; Έχεις σκεφτεί ότι η γενναιότητα και πόνος πηγαίνουν χέρι–χέρι;

Ακόμα κι η καρδιά, μετά από ένα χωρισμό, πονάει. Κι ο πόνος της είναι ίδιος με τον σωματικό. Μπορεί να γίνει διάχυτος, αλλά μ’ ένα τραυμαπλάστ, το τραύμα δεν κλείνει. Η διαφορά είναι, ότι ελπίζει. Κι ο θυμός, η πίκρα, το παράπονο, η σύγκρουση, ακόμα κι η σμίκρυνση που βιώνεις κάτω απ’ τη δύναμη της ασθένειας, μπορεί να σε οδηγήσει εκεί που νιώθεις την απόλυτη ζεστασιά κι ασφάλεια. Άλλωστε γιατρεύουμε ή γιατρευόμαστε καλύτερα, όταν αναγνωρίζουμε αυτό που μας κάνει πραγματικά καλό.

Και ποιο είναι αυτό; Να μην ξεχνάς ότι το σώμα σου θέλει το χρόνο του για να θεραπευτεί. Χρειάστηκε τόση δουλειά για να φτάσει σ’ αυτή τη μορφή που έχει σήμερα. Χρειάζεται χρόνο για να σου δίνει εντολές κι αισθήσεις. Κι εσύ κόβεις το χέρι σου και δε θέλεις να τρέξει ούτε σταγόνα αίμα. Ραγίζεις το πόδι και θέλεις την ίδια στιγμή να τρέξεις. Πληγώνεις το στομάχι σου και δε θέλεις να σταματήσεις να τρως. Αρρωσταίνεις και σκέφτεσαι ότι πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα και το ξέρεις.

Μήπως τελικά χρειάζεται να γίνεις ένας καλός γονιός του εαυτού σου, ώστε να σου προσφέρεις, όλα αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη; Μόνο, μη σκεφτείς να πεις ότι η σημερινή εποχή έχει αναποδογυριστεί κι ο πίνακας των αξιών της ζωής έχει διαφορετική κατάταξη ως προς το θέμα της υγείας. Γιατί ένα βλέμμα γύρω σου. είναι αρκετό για να σου αποδείξει ότι όλα από τη μέρα στην άλλη μπορεί να έρθουν τούμπα.