Έρωτας και κάτι ακόμα

Προσπαθώντας να σκαλίσεις, λιγάκι τον έρωτα, κάνεις ένα μεγάλο σεργιάνισμα μέσα στο χρόνο. Για να σκαλώσεις σ’ όλα εκείνα, που μόνο ο έρωτας, μπορεί. Όλα εκείνα που σ’ έκαναν ν’ αρνηθείς το παρελθόν σου και να υιοθετήσεις κάτι ριζικά καινούργιο. Να προτείνεις στον εαυτό σου μία νέα πολιτική αντιμετώπιση των πραγμάτων αλλά και μία διαφορετική κοινωνική συγκρότηση. Για να καταλήξεις, στο συμπέρασμα, πως ο έρωτας μπορεί να είναι ριζοσπαστικός- αγάπη και έρωτας, εξέγερση κι επανάσταση μαζί.

Υπάρχει βέβαια ένα όμορφο χαρακτηριστικό του έρωτα. Εκείνο που κλείνεσαι σ’ ένα διαμέρισμα και δεν ανοίγεις τις πόρτες. Δε σηκώνεις κανένα τηλέφωνο. Μένεις στο κρεβάτι με τον εραστή σου όλη μέρα κι είσαι έτοιμος να συνεχίσεις τη ζωή σου ακόμα κι αν χρειαστεί να βρεθείς και σ’ άλλη χώρα. Αυτό είναι και το μοιραίο. Και χρειάζεσαι την έννοια του μοιραίου σήμερα. Έχεις την ανάγκη να μπορείς να θυσιαστείς για κάτι. Γιατί απ’ τη στιγμή που χτίζεις έναν έρωτα αρχίζεις και βγαίνεις απ’ τον ναρκισσισμό σου. Τι κρύβεται όμως πίσω απ’ όλο αυτό στην πραγματικότητα;

Κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο διαχρονικό δίλημμα, έρωτας ή επανάσταση; Κι ανάμεσά τους κάτι κοινό. Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει στην επανάσταση είναι παρόμοιο μ’ αυτό που συμβαίνει όταν ερωτεύεσαι. Έντονες στιγμές μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο για μία φορά –ή και περισσότερες- στη ζωή σου. Και για κάποιο ιδιαίτερο λόγο αυτή η στιγμή είναι καθολική. Για να φτάσεις έπειτα στο επίπεδο της αφοσίωσης, το οποίο θα’ ρθει, μέσα απ’ αυτό το μοιραίο συμβάν. Για να έρθει κι αυτό το «ή» ανάμεσα στον έρωτα και την επανάσταση και να τα κάνει όλα περίεργα. Επομένως, μήπως θα ήταν καλύτερο, ένα «και»;

Δύο συνδετικές λέξεις που έρχονται να φέρουν και δύο μεγάλες διαφορές. Γιατί ο έρωτας είναι ένα πάθος αντικοινωνικό. Περιχαρακώνει το εγώ του στον εσώτερο εαυτό του και δεν του επιτρέπει τίποτε περισσότερο απ’ το να ατενίζει με το αντικείμενο του πόθου του. Παραδίδεις τα κλειδιά του εαυτού σου στον άλλον και μαγικά συγχωνεύεσαι και ταυτόχρονα δραπετεύεις από το σώμα σου. Και το σύμπαν αλλάζει.

Αλλά ο έρωτας πρέπει να σε μεταμορφώνει θετικά. Δεν πρέπει να ερωτεύεσαι και να κλείνεσαι. Δεν πρέπει να ερωτεύεσαι και να χάνεσαι. Γιατί μαζί μ’ αυτό χάνεις και το νόημά του. Μπορεί μερικές να σου επιβληθεί. Άλλοτε μπορεί να το επιβάλλεις κι εσύ. Το αποτέλεσμα είναι αυτό μου μετράει. Επομένως, θέλει και το «και» του, αυτή η επανάσταση. Θέλει έρωτα και φιλία. Έρωτα και προσωπική ζωή. Έρωτα και εργασία. Έρωτα κι οικογένεια. Όχι μόνο το ένα.

Κι αν ο έρωτας, φτάνει στο μέγιστο της υποκειμενικότητας κι αγγίζει το όριο της τρέλας, μέσα του κουβαλάει κι ένα αίτημα αλλαγής. Αυτό που θα σε βγάλει απ’ τη ρουτίνα σου. Αυτό που θ’ ανοίξει το συναίσθημα του όλου και θα σε μεταμορφώσει. Κι αυτό πρέπει να φανεί. Δεν πρέπει να κρύβεται. Γιατί είναι η ομορφιά σου κι η αντανάκλαση της εξέλιξής σου. Είναι το ένα στοιχείο της κοινωνικότητάς σου.

Το αποτέλεσμα θα είναι κάτι περισσότερο από μία σκέτη θεωρία. Αρκεί να μην επιτρέψεις το αντίθετο. Κι αν το επιτρέψεις θα έχεις τη δική σου θεωρία μέσα απ’ την εμπειρία σου. Άλλωστε ο τρόπος που φέρεσαι στον σύντροφό σου, η αιτία που διάλεξες αυτό το συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι άλλον, ο τρόπος που κάνετε έρωτα ή αγαπιέστε, είναι κάτι που οι δυο σας έχετε χτίσει. Αρκεί να μην έρθει η επανάσταση.