Έχει κι η καρδιά τις ψευδαισθήσεις της

Αν μετρήσεις τους τρόπους που παίζουν οι ψευδαισθήσεις με την καρδιά και το μυαλό σου, μπορεί ν’ αναρωτηθείς αν ο έρωτας είναι μία προσωρινή τρέλα. Εκρήγνυται σαν το ηφαίστειο και μετά υποχωρεί. Κι όταν υποχωρήσει, πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Πρέπει να μάθεις αν οι ρίζες του έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με σένα, ώστε να’ ναι αδιανόητο να σκεφτείς τον χωρισμό.

Γνώριμη κατάληξη αλλά εκεί οδηγείται ο έρωτας. Στην αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν είναι δύσπνοια, δεν είναι ενθουσιασμός, δεν είναι διάδοση των υποσχέσεων του αιώνιου πάθους, δεν είναι η επιθυμία σου για έρωτα κάθε δεύτερο λεπτό της ημέρας και φυσικά δε σε ξυπνάει τη νύχτα με τη σκέψη ότι το ταίρι γεμίζει με φιλιά κάθε πτυχή του σώματός σου. Μην κοκκινίζεις στην ιδέα. Όλοι το έχουμε περάσει. Αυτό σημαίνει να είσαι ερωτευμένος.

Αλλά η ίδια η αγάπη είναι αυτό που απομένει όταν ο έρωτας αρχίζει να εξαφανίζεται. Κι αυτό είναι μία τέχνη –πιο δύσκολη απ’ τον έρωτα– όσο κι ένα τυχερό ατύχημα. Γιατί όπως είπε κι ο Thomas Moore, o ρομαντισμός του έρωτα είναι μία ψευδαίσθηση. Οι περισσότεροι από εμάς ανακαλύπτουμε αυτή την αλήθεια στο τέλος μίας ερωτικής σχέσης ή αλλιώς όταν τα γλυκά συναισθήματα της αγάπης μάς οδηγούν σε γάμο και μετά σβήνουμε τις φλόγες.

Τι όμως είναι πραγματικά αληθινό; Τι υπάρχει; Είναι όλα απλώς μία γνωστική ψευδαίσθηση ή ένα τέχνασμα του νου; Αλλά η ανατομία είναι ανατομία και μιλάει από μόνη της. Και μπορεί να μην ξέρει όλα εκείνα τα συναισθήματα που βιώνεις όταν ακούς τ’ αγαπημένα σου ερωτικά τραγούδια αλλά ξέρει πως η αγάπη –όπως κάθε άλλο συναίσθημα– δεν έχει τις ρίζες της στην καρδιά αλλά στο μυαλό.

Εμείς όμως σκεφτόμαστε με την καρδιά και καμία φορά χρειάζονται κι οι επιστήμονες για να τη βάλουν σε τάξη. Κι εκεί που βλέπουν την αγάπη και τον έρωτα ως ένα είδος εθισμού, με τα κυκλώματα του εγκεφάλου να δίνουν τη δική τους ερμηνεία, εσύ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι ακόμα κι αν η αγάπη είναι ψευδαίσθηση, δε σημαίνει ότι δεν έχει νόημα και δεν είναι πραγματική –ακόμα και για τον εγκέφαλό σου.

Ερωτεύεσαι και είτε μένεις ερωτευμένος είτε πέφτεις απ’ την αγάπη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι επειδή προφήτης της ερωτικής σου μοίρας δεν μπορείς να’ σαι, σίγουρα κάποια στιγμή ράγισες την καρδιά σου ή την καρδιά κάποιου άλλου ή κάποια στιγμή θα σου συμβεί ή θα το κάνεις. Αλλά το μυαλό θα μείνει στη θέση του κι αυτό θα φέρει τη στιγμή που θα βρεθεί κάτι καλύτερο.

Τι θα γίνει όμως μέχρι να το καταφέρει; Θα σιγοκαίγεσαι πιστεύοντας στην ψευδαίσθηση της τέλειας αγάπης. Θα προσπαθείς να λύσεις την εξίσωση της έλξης διαπιστώνοντας κάθε φορά πως η αγάπη κι ο έρωτας μπορεί μερικές φορές να’ ναι μαγεία αλλά η μαγεία μπορεί μερικές φορές να’ ναι ψευδαίσθηση. Γιατί απλώς και τα δύο είναι ακριβώς αυτά που είναι.

Κι όπως συμβαίνει στον κόσμο της μαγείας, έτσι και στην αγάπη κανείς δεν μπορεί να σου πει από πριν τι θα συμβεί ή τι θα γίνει. Κι αν το κάνει, θα ‘σου πει απλώς τη δική του εκδοχή. Αλλά η επιλογή είναι δική σου. Κι αν η αγάπη είναι μία εξαιρετικά υπερτιμημένη ψευδαίσθηση –η μεγαλύτερη των εποχών– να θυμάσαι πως η πτώση της μπορεί να σε κάνει νηφάλιο, όπως κι ο έρωτας να σε κάνει τρελό.

Γιατί η αγάπη είναι το παιδί της ψευδαίσθησης και γονέας της η απογοήτευση. Κι αν ένα βέλος εισέρχεται και εξέρχεται απ΄ την καρδιά, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως καρδιά παρά μόνο ένα φανταστικό άκρο που ορίζεται απ’ το βέλος. Ένα ρομαντικό απατηλό περίγραμμα με ειδικά εφέ που χάρισε το μυαλό σου.