Φώτα, παρακαλώ!

Όλοι δικαιούμαστε αυτά τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. Εκείνα τα λεπτά, όπου ο καθένας μπορεί να νιώσει μοναδικός. Εκείνα τα λεπτά όπου η ματαιοδοξία μπορεί, αν συναντήσει την αισιοδοξία, να δημιουργήσει την τέλεια εικόνα.

Την εικόνα εκείνη όπου θεωρητικά μπορεί  ν’ αποτελέσει και το σημείο όπου θα είσαι ο πρωταγωνιστής σ’ ένα δικό σου θέατρο. Ποιο θέατρο; Εκεί όπου αναζητάς το ένα και μοναδικό λεπτό σιγής -και φυσικά όλα τα φώτα να είναι στραμμένα πάνω σου.

Ποιο είναι, όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα; Ποιο είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι μερικοί χιλιάδες φίλοι μπορεί ουσιαστικά  να νοιάζονται  για εσένα; Η ουσία, ίσως, είναι μία: Να καλύψεις εκείνο το κενό κομμάτι, που ακόμα ψάχνεις για να βρεις τον τρόπο να το εκφράσεις, μέσω της υποκριτικής σου ικανότητας, στην καθημερινότητά σου.

Γιατί μια καλά επεξεργασμένη selfie δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαφορετική οπτική γωνίας λήψης. Άλλωστε, κι ένας θεατής έχει διαφορετική οπτική γωνία ανάλογα απ’ τη  θέση του σε μια σκηνή ενός θεάτρου.

Και να το χειροκρότημα που περιμένεις έρχεται να αντικατασταθεί από μερικά like. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις πως αυτός ο χρόνος που σπατάλησες δεν είναι παρά ένα μεγάλο ποτάμι που έρχεται και ρέει πάνω απ’ το παρόν σου προκειμένου να αφήσει μια ιστορία διαφορετική στο πρόσφατο παρελθόν σου.

Μια ιστορία που μπερδεύτηκε ανάμεσα στα “add” που πρέπει να κάνεις στην πραγματικότητα που ζεις κι όχι σ’ εκείνα τα εικονικά, τα πλασματικά. Γιατί σίγουρα έχεις μπερδέψει τις έννοιες. Εκείνες που διαχωρίζουν την πραγματική φιλία και τον έρωτα απ’ τον υποθετικό κόσμο που χτίζεται μέσα σ’ ένα προφίλ. Έχεις μπερδέψει εκείνη την έννοια, όπου η πραγματική επικοινωνία –η διαπροσωπική σχέση– ήρθε κι αντικαταστάθηκε μέσα απ’ το messenger.

Κι αν έφτασες στο σημείο να πιστεύεις ότι η καθημερινότητά σου μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον, ήρθε μάλλον η στιγμή να συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές αποτελείς ένα κομμάτι, είτε αδιάφορο είτε ενδιαφέρον, για κοινωνικό σχολιασμό.

Κι αν πάλι έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι πώς ο κόσμος μπορούσε και ζούσε τόσα χρόνια χωρίς αυτό και κατάφερνε να πνίξει  αυτή την ανάγκη του για προβολή μέσα σε μερικά παλιά album φωτογραφιών, μπορείς απλά να το ανακαλύψεις ξεφυλλίζοντας ένα. Γιατί μια φωτογραφία είναι μια στιγμή μοναδική. Κρύβει μια ανάμνηση τελείως διαφορετική απ’ αυτή που φαντάζεσαι. Εκείνη την ανάμνηση όπου οι φίλοι κι ο έρωτας, ακόμα κι αν ξεθωριάσουν, έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους σε ένα παλιό φύλλο. Κι όχι στο ρολάρισμα ενός τοίχου προφίλ.

Πάρε θέση, λοιπόν. Φτιάξε το τέλειο σκηνικό. Εκείνο που θα σου δώσει τα φώτα που αναζητάς. Τα φώτα εκείνα που θα δημιουργήσουνε το τέλειο για τη μια και μοναδική στιγμή στο κοινό σου. Φρόντισε, όμως, να είναι κι η πραγματικότητά σου.

Κι αν τα φώτα πέσουν, η αυλαία κλείσει κι έχεις μείνει όρθιος να αναρωτιέσαι τι έχει μεγαλύτερη σημασία και τι τελικά μετράει μέσα απ’ αυτό που σου προσφέρεται απ’ τα social, θα καταλάβεις  ότι η ικανοποίησή σου περιορίζεται στην ανταπόκριση που μπορεί να έχεις κάτω από μια φωτογραφία  ή από μερικές εκατοντάδες προβολές. Έπαιξες όμως κι έχασες. Τι;

Αυτό τον πρωταγωνιστικό ρολό, απ’ την ίδια σου την ζωή. Εκείνο τον ρολό όπου η φωνή σου και το εκτόπισμά σου περιορίστηκαν σε μερικά duck face, σε μερικά ψεύτικα χαμόγελα. Σε μερικά σκεπτικά βλέμματα και σε ακόμα περισσότερες φατσούλες που εκφράζουν τη χαρά σου, τη λύπη σου, την αγάπη σου και τη διάθεσή σου.

Αλλά, στην τελική, ποιος στην ουσία, νοιάζεται. Κι αν ψάχνεις να βρεις την απάντηση είναι καιρός ν’ ανοίξεις το παράθυρο του σπιτιού σου και να δεις εκείνες τις εικόνες που περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια σου. Εκείνες τις εικόνες που θα σου δώσουν πνοή κι όχι εκείνες τις εικόνες απ’ ένα παράθυρο στο κινητό σου.