«Γιατί κλαις;»

Μεγάλωσα –ευτυχώς όχι πολύ– για να συνειδητοποιήσω πως το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής, είναι η ίδια η ζωή. Για να καταλάβω πως ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο που λέγεται μήτρα κι οδεύω σ’ ένα άλλο σκοτεινό σημείο που λέγεται μνήμα. Κι αν αυτό το τελευταίο είναι λόγια του Καζαντζάκη, μου πήρε μόνο μία στιγμή για να το καταλάβω. Όπως μου πήρε μια στιγμή για να καταλάβω πως η ιστορία ανήκει σ’ αυτούς που ξέρουν να πεθαίνουν, χωρίς να τινάζουν τα πόδια τους από φόβο. Δηλαδή, σ’ εσένα.

Είναι αδύνατο να μη φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, αδύνατο να μην εκμηδενιστούμε για πάντα. Αναγκαιότητα να χαθούμε, αλλά αναγκαιότητα και να επιβιώσουμε. Αυτό που βλέπουμε στην εναλλαγή, είναι ταυτόχρονα ένα δίλημμα και μια αμφιλογία. Ο θάνατος είναι λοιπόν αναπόφευκτος κι αναγκαίος. Όπως η αθανασία είναι ταυτόχρονα αναγκαία αλλά αδύνατη. Θα μου πεις λοιπόν, «γιατί κλαις;».

Κλαις λοιπόν, γι’ αυτόν που έφυγε απ’ τη ζωή, για ν’ αλλάξει το παλιό φθαρτό ένδυμα και να φορέσει το νέο ένδυμα της αφθαρσίας. Κλαις γιατί θρηνείς για τον εαυτό σου, γιατί στερείσαι έναν βοηθό χρήσιμο στη ζωή σου. Κλαις γι’ αυτόν που τάχα κάτι κακό τον βρήκε. Κλαις γιατί δε θα τον ξαναδείς. Κλαις γιατί ο θάνατος κι η ζωή εναλλάσσονται όπως ο ύπνος κι η αγρυπνία. Κλαις για τη δύναμη που έχει η γη να δίνει πνοή, την ίδια στιγμή την παίρνει βαθιά μέσα της.

Περίεργα πράγματα. Αλλά έτσι δεν είναι τα αισθήματα, οι ενέργειες, τα ερεθίσματα, οι εικόνες; Έτσι δεν είναι όλ’ αυτά τα οποία δεν μπορείς να εξηγήσεις με λέξεις; Κάπως έτσι δε συμβαίνει και στον θάνατο; Τον έχεις στο μυαλό σου, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, κάποια στιγμή θα χτυπήσει και την πόρτα του δικού σπιτιού. Μέχρι να ‘ρθει η στιγμή όμως να το ζήσεις, γιατί τότε όλα αλλάζουν.

Γιατί η υπόθεση απ’ την πραγματικότητα, δεν απέχει απλώς. Δεν μπορούν καν να συναντηθούν. Κι εκεί, ανακαλύπτεις όλα εκείνα τα περίεργα που ξαφνικά γυρνάνε μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου και ψάχνεις να βρεις την πιο γλυκιά απάντηση για να πιαστείς. Ψάχνεις την πιο γλυκιά σκέψη για να χαμογελάσεις. Είναι αυτός ο κόμπος στον λαιμό που σε πνίγει και ψάχνει απεγνωσμένα για καθαρή αναπνοή.

Γιατί, για το μόνο που είσαι σίγουρος είναι η ζωή. Που σου δίνει τη δύναμη ν’ αποχαιρετήσεις ένα κορμί και τη μεγάλη ευκαιρία να χαιρετήσεις και να τιμήσεις ένα πνεύμα, μια αξιοπρέπεια, ένα σθένος, μια δύναμη, μια αλήθεια, μια προσωπικότητα. Που μπορείς να χαιρετήσεις έναν άνθρωπο που  επέλεξες να ‘χεις στη ζωή σου.

Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται κάπως αλληγορικά, περίεργα και φιλοσοφικά, είναι γιατί ο θάνατος τα κρύβει όλα αυτά μέσα του. Τα κρύβει η στιγμή που χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Η στιγμή που σκύβεις το κεφάλι και κλείνεις μέσα του όλες εκείνες τις στιγμές που έζησες μαζί του. Δεν έχει σημασία αν είναι καλές ή κακές. Σημασία έχει ότι σε καθόρισαν με τον δικό τους τρόπο. Σου δίδαξαν πώς ν’ αγαπάς και σε τι να πιστεύεις. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να κρατήσεις. Αυτά, τόσα κι ακόμη περισσότερα, είναι που κρατώ κι εγώ. Υποκλίνομαι και σ’ ευχαριστώ.

Για τον πατέρα μου, στον πατέρα μου, στο ταξίδι του. 24/04/2022

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!