Η πιο απλή και δύσκολη ερώτηση: «Είσαι καλά;»

Γεια σου. Θέλω, να μου πεις, αν είσαι καλά. Κι έπειτα πες μου αν αντέχεις τις στιγμές σου. Εκτός κι αν αντιστέκεσαι σ’ αυτές. Πες μου αν διεκδικείς, καθετί, που σου αξίζει. Πες μου αν χαμογελάς, με τις σκέψεις σου, ή χάνεσαι μέσα σ’ αυτές. Μη φοβηθείς να μου πεις τα θέλω σου. Μπορεί να μην απέχουν και πολύ απ’ την πραγματικότητά σου.

Μην αρχίσεις να μιλάς για μια ανυπόφορη ζωή. Μα ν’ αρχίσεις να μιλάς για τον ανυπόφορα δυνατό χαρακτήρα σου, που είναι ικανός να σου δίνει δύναμη για να μη σταματάς πουθενά. Αν αρχίσεις να δηλώνεις τι είσαι και τι κρύβεις, για να θεραπευτείς γρηγορότερα, κάπου εκεί στα τριάντα θα’ χεις πτωχεύσει. Κι άντε να ξεκινήσεις πάλι απ’ την αρχή.

Έλα όμως που κάθε αρχή είναι πτωχότερη και έχει λιγότερα να δώσει. Και φτάνεις στο σημείο που κάνεις τον εαυτό σου να μη νιώθει τίποτα, για να μη νιώσει κάτι. Φτάνει όμως αυτό κοντά στη πραγματική ζωή; Μάλλον ξεχνάς, πως η καρδιά και το σώμα μας μάς δίνονται μία φορά. Και πριν καλά–καλά το καταλάβεις, η καρδιά σου έχει εξαντληθεί και το σώμα σου δε θα θέλουν να το πλησιάσουν.

Προσπαθείς να ξεπεράσεις κάθε φόβο σου. Προσπαθείς να κλέψεις χρόνο απ’ τον ίδιο το χρόνο σου. Να κερδίσεις φιλίες που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτε απολύτως. Ν΄ αποκτήσεις μια ομορφιά, μ’ αποτέλεσμα στο τέλος, να χάνεις τη δική σου. Να βρεις έναν έρωτα απλά για να πεις ότι τον βρήκες την ώρα που δε διεκδικείς αυτόν που πραγματικά σου αξίζει. Εκείνον που δε θα χρειαστεί ν’ αλλάξεις τίποτε απ’ το τέλειο τελείωμά σου.

Πιστεύεις πως δεν είσαι καταπληκτικός και φοβάσαι πως θα το ανακαλύψουν. Γι’ αυτό και κάνεις περίεργες σκέψεις. Γι΄ αυτό και προσπαθείς να μεταθέσεις εκείνη τη  μέρα που θ’ αποδείξεις αυτό που πραγματικά είσαι. Ανάμεσα σ’ ένα πράγμα όπου η έκφραση ενός τέτοιου φόβου αποτελεί κομμάτι του να γίνεται αυτό που είναι.

Δε θα βοηθήσει ποτέ η γνώμη κάποιου γι’ εσένα, προκειμένου, να μάθεις τι σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Γιατί έβαλες τόσα προστάγματα μέσα σου που ξέχασες αυτό που πρέπει να’ σαι. Αυτό που πρέπει να διεκδικείς. Δεν οφείλεις να είσαι καλός αλλά ούτε και πρέπει. Δεν οφείλεις να εκπληρώνεις προσδοκίες άλλων. Δεν οφείλεις να ικανοποιείς τους άλλους. Επίλεξε την αυτοκατεύθυνση και την ανοιχτοσύνη στην εμπειρία.

Αν υπάρχει εκεί έξω ένας κόσμος ο οποίος ντρέπεται γι’ εσένα, κλέψε την ευκαιρία για να νιώσεις. Γιατί απλά κατάφερες να’ σαι αυτό που δεν μπόρεσαν να είναι κάποιοι άλλοι. Και φυσικά ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις το κομμάτι του εαυτού σου που διεκδικεί τον αυτοσεβασμό σου. Είναι δύσκολο γιατί πολλές φορές δε θα βρεις όλες εκείνες τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να το περιγράψουν όλο αυτό.

Πρέπει όμως να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι σταματάνε να ενοχλούνται όταν καταλαβαίνουν πως καθημερινά αλλάζουν. Πως δε διατηρούν τα ίδια πάντα συναισθήματα για μια δεδομένη εμπειρία ή ένα άτομο. Πως δεν είναι πάντα συνεπείς. Βρίσκονται σε μια ρευστή κατάσταση και φαίνονται να’ ναι ευχαριστημένοι μ’ αυτό. Σου αρέσει εσένα αυτό το κινούμενο ρεύμα;

Τα πράγματα αλλάζουν και μαζί τους κι εσύ. Δεν μπορείς να προβλέψεις. Αλλά μπορείς να’ σαι εσύ. Να’ σαι αληθινός και να διεκδικείς τον αέρα που σου ανήκει. Το χαμόγελο και τη λάμψη που σου χαρίστηκαν. Να κάνεις όλα όσα εσύ θέλεις. Γιατί, άι στην οργή, πλούσιος ή φτωχός, καλός ή κακός, λογικός ή παράλογος, διάσημος ή μη, αληθινός είσαι όταν είσαι ο εαυτός σου. Και πάλι. Γεια σου.