Η ποπ κουλτούρα ήρθε κι αγκάλιασε τη διαφορετικότητα

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια σαφήνεια στον κόσμο της σεξουαλικότητας. Είτε αυτό ήτανε μέσα απ’ τη ψευδαίσθηση, τη δόμηση ή ακόμα και τη θρησκευτική προκατάληψη. Ο προσανατολισμός διαφημιζόταν μέσα απ’ την κοινωνία σαν κάτι εύκολο, σαφώς καθορισμένο και με βάση το προφανές. Δηλαδή, το φύλο του. Για ν’ αρχίζουν- με την πάροδο του χρόνου– τα νερά να ταράζονται λιγάκι. Μέχρι τη στιγμή όπου η αποδοχή αναγνωρίστηκε, όχι μόνο ως προς το φύλο και την επαφή, αλλά κι ως προς τη συναισθηματική προσκόλληση.

Για μερικούς ανθρώπους, η έλξη κι επομένως η ταυτότητά της, δεν είναι ίδια. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι μία επιλογή η οποία αποκλείει και την πολυπλοκότητά του. Παρ’ όλο που η δημοφιλής νέα κουλτούρα θέλει να δημιουργήσει ταυτότητες και διαχωρισμούς, ο καθένας είναι μοναδικός κι έχει τη δική του αποκλειστική ταυτότητα. Επηρεάζει τις σχέσεις, τον τρόπο με τον οποίο κάποιος βλέπει τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

Μακριά απ’ τα ψέματα όμως, το φύλο -όπως αυτό καθορίζεται απ’ τη γέννηση- είναι ισοδύναμο με την ταυτότητα, παρ’ όλο που αυτό μπορεί να υποστεί εναλλαγές. Ξέρεις τι δεν είσαι, αλλά δεν ξέρεις και τι είσαι. Ξέρεις τι δε θέλεις αλλά και τι θα ήθελες, με αποτέλεσμα να χάνεσαι σε στερεότυπα και ταμπού. Το πρόβλημα όμως δεν είναι δικό σου. Το πρόβλημα είναι ότι ζεις σ’ έναν κόσμο ο οποίος επιμένει ότι είσαι ή το ένα ή το άλλο ή αυτός που επιβάλλεται.

Ήρθε όμως μία νέα κουλτούρα στη ζωή σου. Κι αυτή είναι η “pop”. Η οποία αγκάλιασε τη σεξουαλικότητα χωρίς ταυτότητα. Γιατί όλο και περισσότεροι αρνούνται να ορίσουν τον εαυτό τους με συγκεκριμένη ταμπέλα προτίμησης. Κι από την pop μουσική μέχρι τις κωμικές σειρές, η ρευστότητα γίνεται όλο και πιο ορατή. Μπορεί να’ ναι μία επιφανειακή εμμονή με εικονικές πραγματικότητες, αλλά τα καλύτερα επεισόδια της ανθρωπολογικής σειράς “Black Mirror” ασχολούνται περισσότερο με πολύ απτά συναισθήματα.

Αυτό συμβαίνει και με το “Striking Vipers”, το ξεχωριστό επεισόδιο, όπου δύο προφανώς ετεροφυλόφιλοι άνδρες βιώνουν μία υπόθεση μέσω των avatar τους, προσφέροντας, όμορφες εκφράσεις αγάπης χωρίς περιορισμούς απ’ το καθιερωμένο φύλο και τις ταυτότητες. Κι εδώ υπάρχει μία πτυχή που μπορεί να’ ρθει στο σήμερα. Δεν είναι φυσικά η τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών αλλά το γεγονός ότι στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν τρέχουσες στατιστικές όπου υποδεικνύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έλκονται από συγκεκριμένο και σταθερό φύλο.

Μια έρευνα του YouGov στις ΗΠΑ το 2018, διαπίστωσε ότι το 3% των ηλικιών 18 έως 24 ετών χαρακτηρίστηκαν ως «εντελώς ομοφυλόφιλοι», αλλά περισσότεροι απ’ το ένα τρίτο προσδιορίστηκαν ως κάτι άλλο από εντελώς ετεροφυλόφιλο. Εν τω μεταξύ, σε μία ισοδύναμη έρευνα στη Βρετανία- UK survey , έως και το 55% των ηλικιών 18 έως 24 δεν προσδιορίστηκαν ως εντελώς στρειτ. Ο καθηγητής Nikki Hayfield– λέκτορας της κοινωνικής ψυχολογίας και ερευνητής της σεξουαλικότητας, αναφέρει ότι η αμφιφυλοφιλία είναι μόνο μια εκδήλωση αυτής της νέας ρευστότητας.

Ποιο θα μπορούσε να είναι όμως το αποτέλεσμα αυτών; Μήπως ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να περιοριστούν; Μήπως, τελικά, η αναζήτηση απαντήσεων σχετικά με κάθε ταξινόμηση δημιουργεί πολυδιάστατες απορίες που δυσκολεύουν την κατανόηση της έλξης; Μήπως όλα αυτά δημιουργούν μια αντίδραση και αποστροφή σε κάθε είδους ετικέτα για τις προτιμήσεις; Μπορεί. Άλλωστε η λαϊκή κουλτούρα είναι μία. Και το νόημα αυτής βρίσκεται μέσα στο κρασί, όχι στην ετικέτα του.