H τρέλα που νιώθεις σε μια και μόνο σκέψη ότι σ' αγγίζει

Γνωρίζεις ότι μιλάς στα γονίδιά σου με κάθε σκέψη που κάνεις; Πιθανότατα, όχι. Γι’ αυτό πρόσεχε, τι θα σκεφτείς, ή καλύτερα τι απάντηση θα δώσεις. Γιατί, ό, τι ρέει μέσα στο μυαλό σου, σμιλεύεται μ’  έναν μόνιμο τρόπο. Κι αυτό εύκολα δε φεύγει. Τώρα αν προσθέσουμε και μερικές νευροχημικές αλλαγές –άλλες προσωρινές και άλλες μόνιμες– το κάψαμε το θέμα. Κι αν πούμε να φτάσουμε στον κερκοφόρο πυρήνα του εγκεφάλου, έχουμε καεί τελείως.

Έλα όμως που αυτός ο πυρήνας αποτελεί ένα κέντρο ανταμοιβής του μυαλού σου, δίνοντάς σου την αίσθηση της αποδιοργάνωσης -με μία δόση εθισμού- λόγω του έρωτα. Κι απ’ εκεί έρχονται ν’ απελευθερωθούν όλες οι μάζες που κρύβουν μέσα τους ξεχωριστά συναισθήματα. Του έρωτα πάντα. Γιατί αν πιστεύεις ότι ο έρωτας περνάει απ’ την καρδιά –ασχέτως αν χτυπάει δυνατά ή πληγώνεται- έχασες. Ο εγκέφαλος είναι αυτός που κρύβει όλα τα μυστικά του έρωτα μέσα του και κανένας άλλος.

Αυτός ζει τον παθιασμένο έρωτα. Αυτός σου προσφέρει εκείνο το χαμόγελο με το βλέμμα στο κενό. Αυτός σου προσφέρει μεταμορφωτικές εμπειρίες κι ένα είδος μετασχηματισμού που φέρνει ριζικές αλλαγές. Κι αν προσθέσουμε και τις εντολές που δίνει σ’ άλλα μέρη του σώματος –λεπτομέρειες δε λέμε– το θέμα μπορεί να το απογειώσει.

Τι να κάνεις τα υποκατάστατα, τις δίαιτες, το καλό σουφλέ σοκολάτα και μερικά κεριά σκορπισμένα μεσ’ το σπίτι όταν το μυαλό σου φωτογραφίζει έναν έρωτα απέναντί του κι αυτομάτως ξεπηδάει ντοπαμίνη κι απ’ τα αυτιά. Τι να τους κάνεις τους κρυφούς φωτισμούς και την ατμόσφαιρα όταν ανάβουν λαμπάκια μέσ’ στο κεφάλι σου χάρη στην «ορμόνη της αγκαλιάς» ή της κορύφωσης. Δε θα μιλήσουμε όμως για τη σεροτονίνη και την κατάσταση ηρεμίας, γιατί αυτή κρατάει λίγες μέρες ή ακόμα και λίγα λεπτά. Ανάλογα πάντοτε, την περίπτωση.

Κι να απ’ το μυαλό σου περνάει το ερώτημα των χημικών ενώσεων για τον τέλειο σύντροφο, μπορείς να’ χεις και δίκιο. Άλλωστε ο έρωτας μία χημεία είναι και χρειάζεται καλούς οικοδόμους και καθοδηγητές. Μπορεί ο Σοφοκλής να έλεγε «έρως ανίκατε μάχαν», αλλά το τι συμβαίνει πραγματικά στον εαυτό σου τη στιγμή που νιώθεις να σε διαπερνάει το βέλος του έρωτα είναι υπόθεση 1/5 του δευτερολέπτου. Αν βάλουμε και το βλέμμα στη μέση, τέσσερα λεπτά είναι αρκετά, για να εκδηλωθεί το ερωτικό ενδιαφέρον και να ενεργοποιηθούν δώδεκα περιοχές του εγκεφάλου σου.

Απ’ την άλλη έρχεται ο Αϊνστάιν κι αναρωτιέται, «Πώς στην ευχή γίνεται να εξηγήσεις με όρους φυσικής και χημείας τον κεραυνοβόλο έρωτα;». Κι αν το καλό σκεφτείς, δεν έχει κι άδικο. Όχι γιατί έτσι μας συμφέρει αλλά γιατί ο έρωτας είναι -και πρέπει να μείνει – ένα μυστήριο. Δε χρειάζεται να τον απομυθοποιήσουμε με διαφορικές εξισώσεις κι εγκεφαλικές θεωρήσεις, ή μηχανισμούς, που κρύβουν μέσα τους το μαγικό φίλτρο του έρωτα.

Και στην τελική, ο έρωτας, είναι εθιστικός. Κι ένας ερωτευμένος εγκέφαλος μπορεί να βιώνει ό, τι αυτός θέλει. Να ζει το μαρτύριό του μαζί με τις εμμονές του. Να πέφτει και να σηκώνεται για να βιώσει την τρέλα του.  Να κάνει απερίσκεπτες πράξεις, να κοιτάζει, να μιλάει, να απορεί, να θυμάται ή να ξεχνάει αυτά που θέλει και στο τέλος ν’ αναρωτιέται, «τελικά, τι είναι έρωτας;».