Αυτός που είναι σκληρός μ' όλους είναι πρώτα σκληρός με τον εαυτό του

Με το να είμαστε ευγενείς προς τον ίδιο μας τον εαυτό, αναγνωρίζουμε, πως κανείς δεν είναι τέλειος. Κι αν αυτό με μια πρώτη ανάγνωση σού ακούγεται βαθύ, με μια δεύτερη, θα καταλάβεις πως όταν αρνούμαστε τη δική μας ευπάθεια, τείνουμε να είμαστε σκληροί και απαιτητικοί με τους άλλους αλλά και το αντίστροφο. Γιατί όλα αυτά, είναι μέρος της διαδικασίας «μαθαίνω και καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τους άλλους», είναι μέρος της συμπόνιας και της ενσυνειδητότητας.

Κι εδώ τίθενται μερικά ερωτήματα. Είναι οι άνθρωποι σκληροί και απαιτητικοί επειδή τους λείπει η ενσυναίσθηση; Ή υπάρχουν κάποιοι που απλώς απολαμβάνουν να βλέπουν τον εαυτό τους και τους άλλους να υποφέρουν; Κι αν ναι, τι είδους ευχαρίστηση είναι αυτή;

Ο Έλτον Τζον σ’ ένα τραγούδι του αναφέρει «θέλω αγάπη που να μη σημαίνει τίποτα και θέλω αγάπη που δε θα με διαλύει». Αλλά κι ο Φρόιντ σε μια θεωρία του αναφέρει πως η ανθρώπινη υπόσταση χαρακτηρίζεται από μια αδυναμία που λέγεται φόβος. Φόβος, γιατί δεν ελέγχουμε τις πηγές της δικής μας ικανοποίησης. Κι αυτό δημιουργεί ένα συναισθηματικό σύνδρομο εγκλωβισμού -καλυμμένο με γοητεία, εξυπνάδα και σκληρότητα. Σαν τον φόβο της αγάπης.

Θέλεις ν’ αγαπήσεις λοιπόν και ν’ αγαπηθείς και την ίδια στιγμή φοβάσαι για τους δικούς σου λόγους. Κι έτσι τιμωρείσαι, τιμωρώντας  ταυτόχρονα και κάποιον άλλον με το να ‘σαι σκληρός κι απαιτητικός απέναντί του, χάνοντας, ξεχνώντας, καταπιέζοντας ή προβάλλοντας πρωτίστως τη δική σου αδυναμία.

Κι ενώ οι ακριβείς λόγοι γι’ αυτή τη στάση ενός ανθρώπου ποικίλουν -στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων- θα διαπιστώσεις, ότι αυτοί οι άνθρωποι που ενεργούν έτσι, έχουν προσωπικά ζητήματα. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι βιώνουν μια μορφή δυστυχίας και αυτή τελικά προβάλλεται στους άλλους ανθρώπους. Όμως πολλά είναι τα συναισθήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο και σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα της στιγμής, αλλά χρόνων.

Και σκέφτεσαι τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν έχεις άδικο. Αν κι αυτό μπορεί να μην τεχνικά ένα συναίσθημα από μόνο του, το να ‘χεις όμως χαμηλή αυτοεκτίμηση, μπορεί να σε οδηγήσει στο να είσαι σκληρός με κάποιον στην προσπάθειά σου ν’ αυξήσεις τη δική σου αυτοεκτίμηση.

Αν για παράδειγμα, χαρακτηρίσεις κάποιον τσιγκούνη, τον υποτιμάς και τον υποβιβάζεις. Όμως στην πραγματικότητα ο λόγος που το κάνεις αυτό είναι γιατί δεν είσαι πραγματικά σίγουρος για τον εαυτό σου. Και πες μου τώρα, ποιος είναι σκληρός και με ποιον;

Ας προχωρήσουμε όμως σ’ αυτό που όλοι γνωρίζουμε και λέγεται θυμός. Σ’ αυτόν που σε κάνει να σκέφτεσαι παράλογα. Αυτόν που σε κάνει να χάσεις την ικανότητα να εξετάζεις με ακρίβεια το αποτελέσματα και τις συνέπειες των πράξεών σου, αυτόν που σε αφήνει να ξεσπάς. Στην περίπτωση λοιπόν που ο θυμός σου συνδέεται με τη σκληρότητά σου προς τους άλλους, το ξέσπασμα είναι ο τρόπος σου να απαλλαγείς από την απογοήτευση που νιώθεις από τον εαυτό σου.

Όταν από την άλλη μιλάμε για το στρες, εκείνη τη στιγμή, που το σώμα σου πυροδοτείται από ένα τόσο αρνητικό συναίσθημα, δε σκέφτεσαι το γιατί και το πώς βρίσκεσαι σ’ αυτή την κατάσταση οπότε το μεταφέρεις και σ’ αυτόν που βρίσκεται απέναντί σου με σκληρότητα και επικριτικότητα.

Επομένως, ο φόβος, η επιθετικότητα, το στρες και η ενοχή δημιουργούν άθελά τους μια σκληρότητα. Κι όταν ένας άνθρωπος βιώνει αυτά τα εσωτερικά συναισθήματα πρώτα απ’ όλα είναι σκληρός με τον ίδιο του εαυτό. Κι αυτό το αντικατοπτρίζει και στους άλλους. Η ενσυναίσθηση δεν είναι απλώς απαραίτητη κι επαρκής για να συμπεριφερόμαστε στους άλλους με καλοσύνη και συμπόνοια. Είναι η επίγνωση και η αγάπη που έχουμε για τον αληθινό μας εαυτό.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!