Κάποιον να σ’ αγαπά μέχρι ν’ αγαπήσεις

Αγαπάς και θέλεις ν’ αγαπιέσαι. Ποθείς και θέλεις να ‘σαι ποθητός. Ερωτεύεσαι και περιμένεις να δεις στα μάτια του άλλου τον έρωτα. Χρειάζεσαι όλα εκείνα που είναι ικανά να σε κάνουν να πιστέψεις. Όλα εκείνα που χρειάζεσαι προκειμένου να βρεις την πραγματική αγάπη. Τον αληθινό έρωτα.

Ψάχνεις και πειραματίζεσαι ανάμεσα σε στιγμές που σου προσφέρουν λίγα χαμόγελα ευτυχίας. Μικρές στιγμές ηρεμίας και κοφτές στιγμές πάθους με έρωτα που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν κρύβει μέσα του ουσία ή, απλά, μια ηδονή. Και να που ξαφνικά χάνεσαι. Γιατί χρειάζεσαι κάποιον να σ’ αγαπάει, ενώ εσύ ψάχνεις κάποιον ν’ αγαπήσεις.

Ψάχνεις εκείνη την προσοχή που σου έλειψε τόσα χρόνια. Μέσα από σχέσεις εφήμερες κι ανούσιες. Ψάχνεις μια αγκαλιά για να κρύψεις τα μοναχικά σου όνειρα. Και στο ενδιάμεσο, παρασέρνεσαι απ’ τα όνειρα του άλλου. Μέχρι τη στιγμή που θ’ αγαπήσεις εσύ κι έπειτα όλα θ’ αλλάξουν. Και μετά τα όνειρα χάνονται. Τι γίνονται, όμως; Πού πάνε; Αναρωτήθηκες;

Μπορεί να μην είναι δικά σου. Αλλά η δική σου ανασφάλεια και το αίσθημα του ανεκπλήρωτου τα προδίδουν. Είναι κι αυτή η μοναξιά που το κάνει ακόμα χειρότερο. Ή, μήπως, η δυσπιστία απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό; Πόσα, όμως, νοήματα εγκολπώνονται σ’ αυτή τη λέξη, ικανή να επηρεάσει την αυτοπεποίθησή σου; Δύναμη ή αδυναμία;

Δύναμη για να μπορείς να μοιράζεσαι έναν καναπέ βλέποντας μια αγαπημένη σου ταινία. Να κοιμάσαι μέσα σε μια αγκαλιά. Να μοιράζεσαι το φαγητό σου. Να κρατάς ένα χέρι περπατώντας στον δρόμο. Να μοιράζεσαι χαμόγελα και κλάματα. Δύναμη που το μυαλό σου, σ’ όλα τα παραπάνω, περιμένει εκείνο το «κάτι άλλο», αλλά χρειάζεται –για κάποιον λόγο αδιευκρίνιστο – αυτό που του δίνεται.

Αδυναμία γιατί φοβάσαι τους τέσσερις τοίχους. Φοβάσαι να πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου. Φοβάσαι τη στενή τσέπη σου. Φοβάσαι εκείνα τα δάκρυα που φωνάζουν ότι η μοναξιά είναι προτιμότερη, μέχρι να βρεθεί αυτό που πραγματικά αναζητάς. Αδυναμία, γιατί στο τέλος του ψαξίματος, οι ραγισμένες καρδιές θα σε πληγώσουν, και το ξέρεις.

Κι αν η καρδιά σου φτερουγίσει εκείνη τη στιγμή, όπου εσύ θ’ αγαπήσεις και θα ερωτευτείς, πιστεύεις ότι όλα θ’ αλλάξουν. Θα ‘ναι, όμως, προς τη δική σου κατεύθυνση; Θα ‘ναι όπως το φαντάστηκες και το περίμενες;

Κάτσε και σκέψου πόσο δύσκολο είναι να μετατραπεί το μοναχικό «εγώ» σ’ ένα δυναμικό κι ακαταμάχητο «εμείς». Και τότε θα καταλάβεις ότι οι ερωτικές σχέσεις έρχονται για να ζήσουν με πάθος τη μία και μοναδική ζωή που τους έχει δοθεί.

Δύναμη κι αδυναμία είναι εδώ, λοιπόν, για να σου διδάξουν ότι δε χρειάζεσαι κανέναν και τίποτα να σ’ αγαπάει μέχρι να βρεις αυτό που πραγματικά εσύ θ’ αγαπήσεις. Ακόμα κι αν είναι το μεγαλύτερό σου λάθος. Ακόμα κι αν είναι έρωτας ανεκπλήρωτος. Το χρωστάς στον εαυτό σου, γιατί αυτόν πραγματικά πρέπει ν’ αγαπάς.

Και θέλει δύναμη για ν’ αντέξεις τη φωνή σου μέσα στη νύχτα. Θέλει δύναμη να σκεπάζεις τον εαυτό σου το βράδυ άμα κρυώσεις. Θέλει δύναμη η σιωπή. Θέλει δύναμη η μοναξιά. Αλλά όταν έρθει η στιγμή, εκείνη η μοναδική στιγμή, η δύναμή σου θα δώσει τις πιο δυνατές δονήσεις της. Κι όλα θ’ αλλάξουν. Γιατί η αγάπη σου μιλάει και σ’ αλλάζει.