Κάθε δάκρυ έχει αξία∙ πόσο μάλλον αν τρέχει για ‘σένα

Κάποια στιγμή σου είπανε να μην πιστέψεις σε μάτια που κλαίνε. Αλλά εσύ πίστεψες. Έζησες εκείνα τα δάκρυα τα ψεύτικα αλλά κι εκείνα τα αληθινά. Κι έκλαψες κι εσύ με τη σειρά σου. Κι έπειτα τα σκούπισες. Κι αν πέρασαν τα χρόνια από επάνω σου, ξέχασες εκείνο το πρώτο, το αληθινό σου. Εκείνο το κλάμα όταν άνοιξες για πρώτη φορά τα μάτια σου. Εκείνο το κλάμα που ήταν η πρώτη σου φωνή σ’ αυτόν τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή που πίστεψαν στη ζωή σου. Κι εσύ πίστεψες στο φως. Γιατί εκείνα τα δάκρυα ήταν όλη η αξία σου.

Δεν αδιαφόρησαν για εσένα, ούτε σου γύρισαν την πλάτη. Αντίθετα. Σου τη χτύπησαν πιο δυνατά για να κλάψεις περισσότερο. Κι εσύ το έκανες. Κι έκλαψε μαζί σου ο κόσμος όλος. Γιατί τα δάκρυα δε σταματάνε, ούτε κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε φύλα. Δεν υπολογίζουν ούτε τη λύπη ούτε τη χαρά. Ακολουθούν το συναίσθημα ή καλύτερα τη σκέψη που γίνεται συναίσθημα.

Κι όλα σφραγίζονται με τον ίδιο τρόπο. Είτε αυτό είναι χαμόγελο κι ένα δάκρυ ευτυχίας, ή μια γλυκιά μελαγχολία κι ένα δάκρυ παραπόνου, ή μία θλίψη κι ένα δάκρυ πόνου. Μέσα σε μία αγκαλιά. Κάτω απ’ τα παπλώματα. Στον ήχο ενός τραγουδιού. Μέσα από μία ταινία. Πίσω από μία πόρτα. Μπροστά σε δύο ακόμα δακρυσμένα μάτια ή σε μία πλάτη γυρισμένη, που αγκαλιάζεις σφιχτά προκειμένου να σε πιστέψει.

Πότε, όμως, πίστεψες εσύ πραγματικά; Πότε άφησες τον εαυτό σου να ξεσπάσει σε κλάματα; Πότε γύρισες την πλάτη σου σ’ εκείνα τα δάκρυα; Πότε ξέπλυνες τα αισθήματά σου και πότε σκούπισες τα αισθήματα κάποιου άλλου; Πότε φοβήθηκες μπροστά τους και πότε λύγισες; Κι αν τώρα δακρύζεις μέσα σου είναι γιατί ξέχασες και γύρισες την πλάτη σου.

Ακόμα κι όταν αυτά ήταν γλυκά, αλμυρά ή όξινα, την ποιότητα και την αξία τους δεν την έχασαν. Είναι σαν τα δάκρυα του κρασιού. Έτσι όπως εκείνα αντανακλώνται επάνω στο ποτήρι προσδίδοντας την αξία του, έτσι και τα ανθρώπινα κυλάνε δίνοντας αξία στο συναίσθημα.

Αρκεί να πιστέψεις. Όπως πιστεύεις στον έρωτα και στην αγάπη. Κι αν αδιαφορήσεις, φρόντισε να το κάνεις με χάρη. Γιατί ένα φιλί αρκεί για να πάρεις στο στόμα σου αυτή τη γεύση που θα σου αποδείξει την πραγματικότητα. Κι έπειτα, γύρνα την πλάτη σου ή απλά άνοιξε την αγκαλιά σου.

Ακόμα κι αν κάτι μέσα σου έχει τελειώσει ή κάτι έχει αρχίσει, αυτή θα ‘ναι η σφραγίδα σου. Απλά άφησε στην άκρη τα ερωτήματα και την αναζήτηση απαντήσεων και πίστεψε σ’ αυτό. Κι έπειτα δες πως πίσω απ’ όλο αυτό κρύβεσαι εσύ. Και τότε μη φοβηθείς να κλάψεις.  Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και ζήσ’ το.

Ξέρεις, στην απόλυτη κορύφωσή του ο έρωτας δακρύζει. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να το ζήσουν. Κι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που μπορούν να το εκτιμήσουν. Αλλά όταν συμβεί, μπορείς και κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Και τότε απλά καταλαβαίνει. Τι; Αυτό που κρύβεις μέσα στην καρδιά σου.

Γιατί αν καθίσεις να σκεφτείς τα λόγια του Ουέμπστερ που μιλάει για ένα πουλί που κλαίει μέσα σ’ ένα κλουβί, ενώ εμείς νομίζουμε ότι κελαηδάει, ή τα λόγια του Τέννυσον για την αγάπη πίσω από ένα δάκρυ που δεν μπορεί να κρυφτεί, θα κλάψεις για την αξία του.

Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι για εσένα.