Το ρόδο, όπως και να το πεις, είναι ρόδο. Δεν αλλάζει αυτό. Ο άνθρωπος όμως κατά πόσο μπορεί ν’ αλλάξει; Μπορεί να ζει τα καλοκαίρια του σαν να ‘ναι χειμώνες; Μπορεί να μην έχει ανασφάλειες, φόβους, να μην κρατάει κακία και να ‘ναι αληθινός; Μπορεί να συνεχίσει να ελπίζει και να πιστεύει στην παντοτινή αγάπη ακόμη κι όταν η ζωή δεν του τα φέρνει όπως θα ήθελε; Μπορεί να νιώσει ολοκληρωμένος έστω για μια φορά; Να ζήσει όπως θέλει, όπως είναι, όπως νιώθει;
Μεγάλωσες μαθαίνοντας πως οι άγγελοι έχουν φτερά. Πως υπάρχουν σαν πνεύματα για να σε προστατεύουν, να σε καθοδηγούν, να σου δείχνουν τον δρόμο για το σωστό και το λάθος. Στην πορεία της ζωής ίσως συνάντησες μερικούς απ’ αυτούς με ανθρώπινη μορφή. Μερικούς τους αναγνώρισες και άλλους τους φοβήθηκες και απλώς τους προσπέρασες. Δικαιολογείσαι. Γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και πολλές φορές λάθος ανθρώπους φοβάσαι και λάθος εμπιστεύεσαι.
Μπορεί να γνώρισες κάποιον, να έμαθες το όνομά του, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να ξέρεις την ιστορία του. Μπορεί το άτομο να σου συστήθηκε ως Μαρία, Γιώργος, Αλέξης ή ακόμα και να πέφτει στα δελτία με τίτλους «Δήμητρα της Λέσβου». Η πραγματικότητα για τον καθένα απ’ αυτούς είναι διαφορετική. Όπως και η δική σου. Δημιουργούμε μια εικόνα με βάση τον εαυτό μας και περιμένουμε αυτό να καθρεφτίζεται παντού γύρω μας. Το αποτέλεσμα; Αρνητικά συναισθήματα, μεταξύ των οποίων άρνηση, απομόνωση, επιθετικότητα, λύπηση. Γιατί όμως;
Γιατί σχεδόν όλοι έχουμε έναν χαρακτήρα στο μυαλό μας. Έναν χαρακτήρα που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εσωτερικό κριτή. Τείνει να πραγματοποιεί επισκέψεις ψιθυρίζοντας πράγματα μέσα μας, καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα αγάπης, αποδοχής και αληθινής αναγνώρισης. Μας παγώνει όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι και μας βάζει σε μια σήραγγα χωρίς προοπτικές πνευματικής και προσωπικής εξέλιξης.
Δεν υπάρχει ποτέ μια μόνο εκδοχή στην ιστορία της ζωής μας. Είναι γεγονός πως καμιά φορά βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα από αυτά που αποφασίζουν οι άλλοι να μας πουν συνδέοντάς τα με όλα εκείνα που μπορεί να γνωρίζουμε ή να υποθέτουμε μόνοι μας. Το τι κρύβει όμως καθένας στην ψυχή του δεν είναι πάντα εύκολο να το διακρίνουμε, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που πέφτουμε έξω σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και τα πράγματα αποδεικνύονται εντελώς διαφορετικά.
Κι αν όλα αυτά δεν έχουν σχέση με αγγέλους –που λέγαμε νωρίτερα– είναι γιατί ακόμα ψάχνουμε να τους βρούμε ή να τους αναγνωρίσουμε. Ασχέτως αν βρίσκονται μπροστά μας. Γιατί όταν κάποιος μπορεί και χαμογελάει, όταν σε κοιτάει στα μάτια και σ΄ αγγίζει με αγάπη, όταν γνώρισε τον εκφοβισμό, το περιθώριο, την εκμετάλλευση για τις επιλογές του και στο τέλος κρατάει μόνο αυτά που του έδωσαν ζωή, πραγματικά έχει να μας μάθει πολλά.
Πριν βιαστούμε να κρίνουμε τους άλλους, ας φροντίσουμε να μάθουμε την αλήθειά τους και τη δική μας για να γίνουμε καλύτεροι. Να γίνουμε εκείνοι οι άγγελοι που μπορεί να’ χει ανάγκη κάποιος από εμάς. Γιατί δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι άγγελοι φτερά και κάποιες φορές δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιοι είναι εκείνοι που θα σταθούν πλάι μας ό,τι κι αν γίνει.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
