Ξεκίνα να περπατάς κατά μήκος των ακτών γιατί το καλοκαίρι τελειώνει

Μετράς αντίστροφα στην εκπνοή του. Σου χάρισε μία ακόμη Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και μία ολική έκλειψη Ηλίου, μόνο και μόνο, για να έρθει να σου θυμίσει ότι πρέπει σιγά-σιγά να βάλεις σε τάξη το καλοκαιρινό μυαλό σου. Να σου θυμίσει πως αν και σύντομο, μπορεί να σε κρατήσει δέσμιο μέχρι ν’ αρχίσεις να κλωτσάς φύλλα ξερά και κίτρινα.

Μέχρι ν’ αρχίσεις να νοσταλγείς εκείνα που πέρασαν και να ονειρεύεσαι εκείνα που μπορεί να έρθουν. Εκείνα που έκρυψες κι εκείνα που μοιράστηκες. Όλα εκείνα που γέμισαν τις μπαταρίες σου. Απ’ το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Από τους ρυθμούς του «Despacito», στους ρυθμούς της «Μάντισσας», με μία ανεξήγητη εμμονή στο «Survivor» και μία -άνευ προηγούμενου- επιδρομή φλαμίνγκο σε διάφορα μεγέθη και χρώματα σε κάθε παραλία. Για να καταλήξεις σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό.

Να καταλήξεις στην ηρεμία της θάλασσας και να εκτονωθείς στους καλοκαιρινούς νυχτερινούς ρυθμούς. Να βγάλεις από πάνω σου όλον αυτόν τον κρύο χειμώνα που πέρασες και ν’ αφεθείς στη ζεστασιά του ήλιου.

Κι αν παραφέθηκες, δεν πειράζει. Είναι μία καλή ευκαιρία να ξεκινήσεις να περπατάς στις ακτές, κατά μήκος, γιατί το καλοκαίρι τελειώνει. Με καλή παρέα ή τη μοναξιά σου, άσε το μυαλό και το βλέμμα σου να χαθούν για λίγο ανάμεσα σ’ εκείνη τη νοητή γραμμή που ενώνει το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας με τον ουρανό κι αναλογίσου.

Αναλογίσου το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που σου χάρισε η Σαντορίνη. Τις «μεθυσμένες» μαντινάδες της Κρήτης. Τον «αέρα που άλλαξες» στην Πάρο και τη Νάξο. Τις μαστίχες που έφαγες στη Χίο. Τις βόλτες σου στα καντούνια της Κέρκυρας. Το «ξεχασμένο» σου όνομα στη Μύκονο. Την επιδρομή σου στο κάστρο των Ιπποτών στη Ρόδο. Τις «αναταράξεις» σου στην Κω. Την προσμονή στο λιμάνι του Βόλου για τις Σποράδες. Τη γεύση απ’ τα κοκτέιλ σε κάθε παραλία κατά μήκος της Ελλάδας.

Κι αν τελικά, μετά απ’ όλα αυτά, κατέληξες στο συμπέρασμα πως «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και προτίμησες να παραμείνεις στην πόλη με μία φουσκωτή πισίνα στο μπαλκόνι σου, διαβάζοντας ασταμάτητα τους pillowfighters, κερδισμένος βγήκες και πάλι. Γιατί;

Γιατί οι στιγμές σου είναι δημιουργία σου. Είναι κάθε φαντασία ή όνειρο ή στην τελική επιτακτική ανάγκη. Το θέμα είναι πώς έπλασες όλο αυτό στην πραγματικότητά σου και κατάφερες να βαδίσεις ανάμεσα στις εποχές.

Γιατί οι εποχές αλλάζουν.  Και στο πέρασμά τους αλλάζουν κι οι συνήθειές σου. Και το ελεύθερο κάμπινγκ έγινε ξενοδοχείο πέντε αστέρων κι αντίστροφα. Το πλοίο έγινε αεροπλάνο. Η ομπρέλα και το ψυγειάκι έγιναν beach bar και η αναζήτηση ενός ατόμου χωρίς τατουάζ, παιχνίδι καλοκαιρινό.

Όπως παιχνίδι έγινε κι ο έρωτας. Ο έρωτας ο καλοκαιρινός. Αυτός που περίμενες και τελικά σε βρήκε. Και σε βρήκε για τα καλά. Όπως σε βρήκε κι ένας χωρισμός. Καταλήγοντας να κάνεις διακοπές με κολλητούς ή διακοπές γεμάτες πάθος. Δίνοντας όρκους εκδίκησης και ξέφρενης ζωής ή υποσχέσεις καλοκαιρινές γύρω από φωτιές στην παραλία ή σε θαλάσσιες αγκαλιές υπό το φως των αστεριών.

Και κάπου εκεί ανάμεσα στ’ αστέρια και το ελεύθερό σου κάμπινγκ, με μία μπίρα και μία κιθάρα στο χέρι, οι δύο έγιναν τρεις και οι τρεις παρέα ολόκληρη. Τραγούδησες, γέλασες και φλέρταρες. Έβγαλες τα ρούχα σου και βούτηξες στη θάλασσα. Κι εκεί απλώς ξεχάστηκες ανάμεσα στο πριν και το μετά.

Ξεχάστηκες ανάμεσα στα κύματα. Ανάμεσα στα ρεύματα. Γιατί αυτό ζητάει το καλοκαίρι κι αυτό προσφέρει. Στιγμές αληθινές. Στιγμές δροσερές. Στιγμές με λίγα ρούχα. Στιγμές πικάντικες και τρυφερές. Στιγμές δικές σου. Ακόμη και το μοναχικό έχει τη χάρη του. Γιατί στην παρέα με τον ήλιο σου και τη βόλτα σου στην ακροθαλασσιά, δικά σου μηνύματα χαράζονται στην άμμο. Δικά σου μηνύματα στέλνεις με τα κύματα. Με την υπόσχεση για το επόμενο, το περισσότερο, το πιο αλμυρό καλοκαιράκι σου.

Γιατί όλα, τελικά,  μπορούν να μοιάζουν καλοκαίρι στη δική σου αμμουδιά.