Ξεχνάς πως ο έρωτας είναι παιχνίδι για δύο

Με ένα ρουά ματ αρχίζει και τελειώνει η παρτίδα. Κι αν η κλεψύδρα ακόμα τρέχει, όρισε αυτό που σε βολεύει και πες το άνω τελεία ή ένα κόμμα ή τέλος πάντων πες το όπως θέλεις, σαν μία λάθος στιγμή ή ένα κακό timing κι απόδειξέ μου ότι δεν πρέπει να ξεχάσω αυτούς που δεν πιστεύουν στους εαυτούς τους και παίζουν το παιχνίδι του μυαλού.

Κράτα ένα βήμα μπροστά και μη γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω ούτε για ένα λεπτό. Κι αν το παρελθόν δε διασχίζεται, το μέλλον θα σου θυμίζει ότι ακολουθεί τα βήματά του. Θα σου θυμίζει όλα εκείνα τα μικρά που στο τέλος αποδείχτηκαν τα μεγαλύτερα «θέλω» σου.

Μη χαρίζεις τους στρατιώτες σου, είναι η άμυνά σου. Είναι σαν να λες πίστεψα σε εσένα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, στα δυο σου τα μάτια χάθηκα. Σε ερωτεύτηκα στο δρόμο ενώ χάζευες βιτρίνες, τα βράδια ενώ κοιμόσουν. Σε άγγιζα κι ένιωθα σιγουριά. Και μετά τι; Το γυρνάς. Με πρόδωσες και πόνεσα. Με χτύπησες και γέλασα. Έπαιξες μαζί μου κι έχασα. Έβλεπα εσένα και χώρισα κάτι άλλο.

Ποιος σου μίλησε όμως για τον Πάρη και την Ελένη; Μυθολογία, θα σου πω. Γιατί όλα στη ζωή ρόδα είναι και γυρνάνε. Κι ό,τι δίνεις παίρνεις. Σου μίλησε κανείς για αυτή την πλευρά του παιχνιδιού; Άκου λοιπόν προσεκτικά γιατί όταν πονέσεις, θα κλείσεις τα μάτια και θα θυμηθείς.

Θα ακούς ψιθύρους και φωνές και κάθε που θα δακρύζεις και θα αναρωτιέσαι για τους φόβους σου, θα θέλεις να κοιτάξεις για τελευταία φορά μέσα στα μάτια και να πεις πως «Ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά δεν πρόλαβα να γίνω. Πως ό,τι σου έχουν πει διάφοροι πως μπορούν να κάνουν για σένα, θα μπορούσα κι εγώ. Απλά δεν το σκέφτηκα πρώτος».

Κι η παρηγοριά για τους αθώους ότι νίκησαν και το ψέμα ποτάμι που καταλήγει εδώ, εκεί από όπου όλα άρχισαν. Τι μπορεί να άκουσες, τι μπορεί να είδες, τι μπορεί να πίστεψες; Και το παιχνίδι συνήθως καταλήγει κάπου εκεί, σε ένα βράδυ, με ένα βλέμμα, με μερικά λόγια κι ένα χαμόγελο. Βλέπεις τη ζωή σου μέσα απ’ τη ζωή του άλλου και καταλαβαίνεις τον χρόνο. Πιστεύεις στα μάτια  κι όχι στα λόγια και συνεχίζεις να μιλάς.

Έμαθες πλέον να πνίγεις τον θυμό και να γελάς. Έμαθες το τίμημα του να πιστεύεις και να μη βλέπεις, αλλά το πιο σημαντικό; Έμαθες κάτι για σένα, πως «Για καθετί που συμβαίνει υπάρχει λόγος». Και κοιτάς για τελευταία φορά το πριν, χαμογελάς και χαιρετάς. Κι όλα τελειώνουν έτσι όπως αρχίζουν.

Ξέρουμε όλοι πάρα πολύ καλά το παιχνίδι της αγάπης, του έρωτα, του πάθους. Το δικό σου παιχνίδι. Το δικό μου παιχνίδι. Είναι κάτι που έρχεται, φεύγει και ξαναγυρνά. Χάνεται κι εμφανίζεται ξανά. Ανάλογα πάντα με τη βόλεψή μας. Άλλωστε σε όλα αυτά πώς μπορεί να υπάρχει ισοπαλία; Ή μήπως υπάρχει; Τελικά μικρός για τα μεγάλα «θέλω» δεν είσαι, απλά υπάρχουν μικροί που έχουν μεγάλα «θέλω».