Μη χάνεσαι άλλο στην υπερανάλυση

Όσο κι αν δυσκολεύεσαι να διαβάσεις εκείνες τις πιθανές σκέψεις απ’ το μυαλό κάποιου, τόσο πιο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να τις αναλύσεις. Το μόνο αποτέλεσμα θα είναι να βασανίζεις το μυαλό σου και να νιώσεις τον εγκέφαλό σου έτοιμο να εκραγεί. Κι αν σου φαίνεται αδύνατο να «νιώσεις» και να «δεις» -προκειμένου να καταλάβεις- το μυαλό του άλλου, θα σου πω πως μία κουβέντα του αρκεί για να αποβάλεις τα «άχρηστα» πράγματα απ’ το μυαλουδάκι σου και να το περιορίσεις στις βασικές του λειτουργίες.

Γιατί μπορεί ένα κι ένα να κάνουν δύο, στην περίπτωσή σου όμως, το δύο φαίνεται δύσκολο. Φυσικά ο λόγος γίνεται για όλα εκείνα που δεν αναλύονται. Για όλα αυτά στα οποία δεν υπάρχουν απαντήσεις. Στο μυαλό μας χωράει μόνο ένας. Κι αν αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις, τότε είσαι από εκείνες τις περιπτώσεις που χρειάζεσαι «εκπαίδευση» ή καλύτερα «αποσύνδεση».

Μη σε μπερδεύει ο όρος «αποσύνδεση». Γιατί από όσο γνωρίζεις πέντε είναι οι βασικές αισθήσεις σου. Κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου τραγουδώντας το λαϊκό άσμα «έχω την αίσθηση, την έκτη αίσθηση», ότι είσαι ο κανόνας στην εξαίρεση και βέβαια χαρισματικός, σίγουρα έχεις μπερδευτεί. Επομένως, μη θεωρείς ότι το μυαλό σου είναι υπερβολικά ενεργό με αυτό τον τρόπο, γιατί θα βρεθεί κάποιος στο δρόμο σου που θα σου αποδείξει ότι η «τηλεπάθεια» σε κάποιον αποτελεί χάρισμα που κατέληξε αντικείμενο μελέτης στη NASA.

Κι αν για σένα δεν ισχύει η περίπτωση της τηλεπάθειας αλλά της μαγείας, μέσα στην προσπάθειά σου να υπεραναλύεις τα πάντα, και το «Τι; Πώς; Πού; Πότε; Γιατί;» να αναιρείται από ένα «αλλά», γελιέσαι και πάλι.  Οι σκέψεις δε γίνονται εικόνες από μόνες τους αλλά ούτε με το ζόρι. Θέλουν το χρόνο τους για να δημιουργήσουν την τέλεια εξίσωση με τις αισθήσεις.

Μπορεί να πεις ότι έρχονται στιγμές όπου ζεις τη ζωή μέσα απ’ τα λόγια και τις σκέψεις του άλλου. Σκέψεις για τον έρωτα, τους φόβους, τα συναισθήματα, τη φιλία. Γενικές φιλοσοφίες κι απόψεις για τη ζωή. Και την ίδια στιγμή έρχονται εκείνες οι στιγμές που προσπαθείς απεγνωσμένα να βγάλεις νόημα απ’ τη σιωπή και το βλέμμα του.

Κι η φαντασία σου ξαφνικά οργιάζει. Η πραγματικότητα σε τρομάζει κι ένας κόμπος στο στομάχι δε λέει να φύγει. Γιατί η υπερανάλυση δεν είναι στη φύση σου, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές γίνεται το καλύτερό σου.

Το καλύτερο φυσικά απ’ όλα θα ευχόσουν να ήταν άλλο. Και ποιο είναι αυτό; Να ήσουν ο Mel Gibson στην ταινία «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες», ή η Jean Grey απ’ τα κόμικς της Marvel. Να μπορούσες , δηλαδή, να διαβάσεις για λίγο το μυαλουδάκι των άλλων. Να μην προλάβει να σκεφτεί και να έχεις απαντήσει. Να πεις αυτά που θέλει να ακούσει κι η κάθε επιθυμία να γίνει πραγματικότητα.  Βασικά να κάνεις τα «γούστα» και τα «θέλω» του άλλου απλά κι αβίαστα κι έτσι να κερδίζεις πάντα αυτό που θες.

Τέλειο; Όχι δεν είναι τέλειο. Στο όμορφο μυαλό σου και σ’ αυτές τις σκέψεις που κάνει, υπάρχουν κανόνες. Άλλωστε αυτή δεν είναι κι η μαγεία ή στην τελική και το ξενέρωμα. Όλα θέλουν την πλοκή τους. Άλλωστε η ζωή δεν είναι σενάριο που θέλει ανάλυση. Θέλει κόπο για να ανακαλύψεις τη μαγεία του έρωτα. Θέλει κόπο να κερδίσεις τη φιλία και την εμπιστοσύνη. Θέλει προσπάθεια για να καταλάβεις τι θέλει ο σκύλος σου.

Κι αν πιστεύεις ότι κάποια πράγματα χαρίζονται, τότε ήρθε ο καιρός να καταλάβεις ότι οι σκέψεις είτε είναι βρόμικες, είτε τρυφερές, είτε γλυκές, είτε πρόστυχες θέλουν το χρόνο και τον τρόπο τους. Φτάνει να αφεθείς και το πολύπλοκο θα γίνει απλό. Γι’ αυτό μην το κουράζεις.

Επομένως τώρα ξέρεις ότι δε διαβάζεις τη σκέψη κανενός. Άσε λοιπόν αυτές τις μικρές σπίθες, τις στιγμές γεμάτες απόλαυση, τις συνήθειες που μας δίνουν χρώμα κι οσμή στην καθημερινότητα, τα αρώματα που δίνουν γεύση, τους ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε, τους χώρους που μας κάνουν να ονειρευόμαστε να μην αποτελούν κομμάτι της  υπερανάλυσής σου. Γιατί ένα είναι σίγουρο. Όλο αυτό θα σε οδηγήσει στην «παράλυση».