Μοναξιά σου όλα ή μοναξιά σου τίποτα;

Μοναξιά μου όλα; Ή μοναξιά μου τίποτα; Έτσι είναι τα πράγματα. Δεν υπάρχουν σιγουράκια, ούτε φαβορί. Το ένστικτο και το συναίσθημα είναι οι σύμμαχοί σου απέναντι στην αλήθεια της δέσμευσης που σηκώνεις. Απέναντι στη διάθεσή σου να διακινδυνεύσεις και να επενδύσεις ακόμα και σε μία ενδεχόμενη χασούρα. Το θέμα είναι να το σηκώνει το κλίμα σου, ή, καλύτερα, οι φιάλες οξυγόνου σου. Διαφορετικά, μοναξιά μου όλα. Στο τίποτα, απλά αρχίζεις και μπερδεύεσαι.

Και κάπου εκεί ξεκινάνε και τα διάφορα concept μέσα στο μυαλό σου. Δεν είναι ότι γεννήθηκες για να ‘χεις κάποιον άνθρωπο στο πλάι σου. Αυτά είναι στερεότυπα, κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Όπου το ταμπελάκι της δέσμευσης απάλλασσε τη μητέρα σου απ’ το να κρατάει ένα ράφι άδειο κι αξεσκόνιστο, για να ‘χει κάπου να σε βάλει.

Έλα, όμως, που ζούμε σε μία εποχή που το να ‘ναι κάποιος single είναι αρκετά συνηθισμένο. Αλλά δεν είναι περίεργο, ανάμεσα σε τόσους singles, να μην μπορείς να βρεις με κάποιον να ταιριάξεις; Θα μου πεις ότι τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου και δεν ‘χεις ανάγκη από καμία σχέση. Και θα το δεχτώ. Όντως, μπορεί να ‘ναι έτσι. Αλλά, απ’ την άλλη, θα σου πω ότι κάτι τέτοιο, δεν ισχύει.

Το να αποποιηθείς και να ρίξεις τις ευθύνες για μία κατάστασή σου κάπου άλλου, είναι και το πιο εύκολο. Είναι αυτή η μετάθεση ευθυνών που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα απέναντι σ’ εκείνες τις αναζητήσεις απαντήσεων, που στο βάθος τους ξέρεις ότι έχεις βάλει το δικό σου λιθαράκι. Το ποιος, όμως, φταίει πραγματικά είναι και αυτό που σε κρατάει μακριά απ’ την πραγματικότητά σου.

Επέλεξες, λοιπόν, τη μοναξιά σου γιατί φταις εσύ ή κάποιοι άλλοι; Ή, μήπως, γιατί η αγάπη κι ο έρωτας είναι τόσο δυνατά που μπορεί να σε κάνουν να τρομάζεις και να τρέχεις μακριά; Γιατί αν δεν είναι κάποιος ευτυχισμένος μόνος του, δε μπορεί να ‘ναι ευχαριστημένος. Η ευτυχία έρχεται μέσα απ’ αυτά τα δύο, όχι μέσα από κάποιον άλλον.

Υπάρχει κι ένα μεγάλο μυστικό σ’ όλο αυτό. Να μπορείς να επιτρέψεις. Να μπορείς να γίνεις δεκτικός, ευάλωτος και να ‘χεις συναίσθημα. Να μπορείς να δώσεις το δικαίωμα να πληγωθείς. Και να ξαναπληγωθείς. Και, στο τέλος, απλά να μη σε πειράζει. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Προκειμένου να σου προσφέρει τα φτερά του, θα πρέπει να του επιτρέψεις να ‘ρθει κοντά σου και να σ’ αγγίξει. Αν τα πάρει πάλι πίσω, θα ‘χει τους λόγους του. Άλλωστε, έτσι κάνει. Δε βγάζεις άκρη.

Και να, λοιπόν, που φτάσαμε, σε ‘κείνον τον «λάθος» άνθρωπο, που βρήκες πάλι για ν’ αγαπήσεις. Σε ‘κείνο το θέμα του timing, κι έναν έρωτα που σου χτυπούσε την πόρτα κι εσύ έλειπες συνέχεια. Σε ‘κείνο τον φόβο σου, προκειμένου να μην πληγωθείς ή την ενοχική σου κατάσταση να μην πληγώσεις. Σε ‘κείνη τη φαντασία σου, που κάτι άλλο περίμενες και κάτι άλλο σε βρήκε στην πορεία. Και το ερώτημα ένα. Ποιος φταίει, τελικά, που είσαι μόνος σου; Πάντως όχι το σύμπαν κι οι συνωμοσίες του.

Κι ένα δεύτερο ερώτημα. Είσαι έτοιμος για το χειρότερο; Γιατί αν είσαι, σύντομα θα ‘ρθει και το καλύτερο και θα ‘ναι τόσο ωραίο που δε θα μπορείς να το πιστέψεις. Αν πάλι δεν είσαι, τότε το φταίξιμο, είναι δικό σου. Διαφορετικά, δική σου η ζωή, δικοί σου κι οι κανόνες.