Ο έρωτας μετριέται στην προσμονή

Σου έμαθαν να μετράς τα πάντα. Να καθορίζεις τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι το καθετί που μπορεί να περάσει μπροστά απ’ τα μάτια σου. Μέσα απ’ τα χέρια σου. Γύρω απ’ την αγκαλιά σου. Να υπολογίζεις και να μετράς ακόμα και τον έρωτα. Αλλά χάθηκες κάπου εκεί, ανάμεσα στους αριθμούς. Γιατί, απλά, δεν υπάρχει κλίμακα αξιολόγησης γι’ αυτόν.

Ο έρωτας δε νοιάζεται να κρυφτεί. Να προσποιηθεί. Είναι εκρηκτικός απ’ τη στιγμή που γεννιέται . Δεν τον νοιάζει να ψάξει για να βρει τεχνάσματα ανάφλεξης. Ένα βλέμμα και μόνο είναι αρκετό. Κι έπειτα θα βγάλει φτερά. Θα υπερπηδήσει τα πιο ψηλά εμπόδια και θα σου προσφέρει κάθε στιγμή, ασθμαίνοντας από προσμονή.

Κι είναι τόσο γλυκιά αυτή η προσμονή, που αντί για μάτια, μετράς ήλιους και φεγγάρια. Μετράς μαρτυρικά τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Μακριά από ουρανούς και θάλασσες σαν να ‘ναι χρόνια.

Κι εκεί που αισθάνεσαι ότι κάτι μαραζώνει, εκεί που αρχίζεις να αμφιβάλλεις ότι κάτι φθείρεται, την ίδια στιγμή κάτι πιο δυνατό αρχίζει και χτίζεται. Ν’ αναπτύσσεται, να αποκτά αξία. Γιατί ο έρωτας δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία προσμονή.

Είναι εκείνος ο χτύπος της καρδιάς σου που απαντάει σ’ ένα «σύντομα και πάλι θα ‘μαστε μαζί». Είναι εκείνος ο χτύπος που δηλώνει ότι ανήκεις κάπου. Είναι εκείνος ο χτύπος που εκπέμπει δονήσεις ικανές να ταράξουν τα πάντα γύρω σου. Είναι εκείνος ο έρωτας που δεν μπορεί να περιμένει. Γιατί στο «λίγο» το δικό σου, το «πολύ» δε μεταφράζεται.

Κι έπειτα μετράς αντίστροφα μέσα στην ημέρα σου. Ανοίγεις και κλείνεις το κινητό σου. Αναρωτιέσαι για την κατάλληλη ώρα και την ιδανική στιγμή. Φτάνει να ανταλλάξεις μία κουβέντα. Να νιώσει το αφτί σου εκείνο τον ήχο που θ’ αγγίξει το χαμόγελό σου. Κι αυτό είναι αρκετό.

Για να ‘ρθει το απόγευμά σου κι η ελπίδα για κάτι περισσότερο. Να ‘ρθει η νύχτα σου για μία αγκαλιά κι ένα φιλί. Μπορεί, όμως, και να μην έρθει, κι εσύ απλά να χαθείς στο όνειρο. Με την ελπίδα για την επόμενη. Ή τη μεθεπόμενη. Θα το αντέξεις; Δύσκολο.

Γιατί απλά θέλεις να το ζήσεις. Και να το ζήσεις έντονα. Αλλά σκέφτηκες ποτέ ότι ο έρωτας είναι ο σταθμός κι η αγάπη η διαδρομή; Ότι αν βιαστείς να τον ζήσεις, ίσως να μην καταφέρεις να χτίσεις τίποτα, απλά γιατί δεν είχες τον χρόνο να τον αξιολογήσεις σωστά; Κι όμως. Εκεί είναι το μυστικό. Και είναι βαθιά κρυμμένο μέσα σου. Αρκεί να το ανακαλύψεις.

Και τότε θα καταλάβεις ότι η προσμονή είναι το πιο γλυκό κομμάτι του έρωτα. Σαν ένα έργο τέχνης που θέλει τον χρόνο του για να πάρει μορφή. Εκεί κρύβεται, άλλωστε, το μυστικό που θα σου δώσει τη δύναμη να καταλάβεις ότι αξίζει να προσπαθήσεις. Ότι αξίζει να περιμένεις. Όχι πολλά πράγματα. Αλλά εκείνες τις στιγμές τις ερωτικές. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Στιγμές. Κι αυτές πρέπει να μετράς.

Πρόσεχε, όμως, μη γεμίσεις το μυαλό σου μ’ όνειρα. Γιατί η μεγαλύτερη παγίδα της προσμονής είναι το απρόσμενο. Και μαζί του μπορεί να φέρει πόνο. Όσο όμορφο και ξαφνικό κι αν είναι. Όση γοητεία κι αν κρύβει μέσα του.