Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Τίποτε δε χαρίζεται και δε δίνεται έτσι απλόχερα. Ακόμα κι αν αυτό λέγεται έρωτας, ακόμα κι αν αυτό αφορά την αγάπη. Και το δεδομένο να μαλώνει με τον ρομαντισμό, για να φέρουν στη μέση την ανασφάλεια. Να φέρουν εκείνη τη συνέπεια που ξέχασε στο δρόμο της, αυτό που χρειάζεται, για να ‘ναι δύο άνθρωποι μαζί. Να φέρουν τη δύναμη της εκτίμησης.
Αν υποθέσουμε ότι τα καλύτερα θεμέλια ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι για μία καλή κοινή ζωή, βασίζονται στη ρητή δέσμευσή τους να μείνουνε μαζί για πάντα, αυτόματα αυτό οδηγεί και σε μία εγγύηση. Και εγγύηση δεν είναι οι καλεσμένοι, ο κουμπάρος και μία τούρτα υπερπαραγωγή. Είναι εκείνο το συναίσθημα που υποσυνείδητα απελευθερώνεται μέσα απ’ αυτόν τον όρκο και κινητοποιεί τις καλύτερες πλευρές ενός χαρακτήρα. Στην αρχή τουλάχιστον. Γιατί η συνέχεια δεν είναι πάντοτε τόσο ιδανική.
Κι αυτό γιατί αν κάνει την εμφάνισή του το βλέμμα που μεταφράζεται με το γνωστό ρητό «έδεσα τον όνο μου», μία παράδοξη αλήθεια με μία δόση ανασφάλειας έρχεται ν’ αποκαλυφθεί. Και ποια είναι αυτή; Αν πραγματικά το έτερον ήμισυ είναι υποχρεωμένο να μείνει μαζί σου για πάντα και το αντίστροφο. Με την ανασφάλεια να μπορεί στην πραγματικότητα ν’ αποτελέσει το συστατικό που θα βοηθήσει να γίνεις καλύτερος εραστής και σύντροφος, περιορίζοντας όλες εκείνες τις αυτοεξυπηρετούμενες πλευρές σου, με σκοπό να φτιάξεις μία σχέση πολύτιμη και ακμάζουσα.
Αλλά ωφέλιμη ανασφάλεια δεν είναι η ζήλια και φυσικά δε χρειάζεται να πνίγεσαι μέσα σ’ αυτή. Είναι ο ρομαντισμός. Και μία συμμαχία με σημεία ότι τίποτε δεν είναι παντοτινό. Είναι κάτι εύθραυστο που θέλει αγκαλιά. Είναι μια κίνηση που χρειάζεται για να διατηρήσει την αγάπη. Είναι μία υπενθύμιση ότι η σχέση δεν είναι αντικείμενο που μπορεί να το έχεις και τον επόμενο μήνα κι αν δεν το έχεις δε θα σου στοιχίζει.
Είναι μία εικόνα που αποτελείται από ένα κρανίο στη μέση, ένα λουλούδι αριστερά και μία κλεψύδρα στα δεξιά. Μια εικόνα πραγματικής ζωής με γοητευτικά χρώματα, αγωνιζόμενα δόντια και μία υπενθύμιση ότι κάθε δευτερόλεπτο έχει αξία. Μία εικόνα με το δικό σου κρανίο γύρω απ΄ την αγάπη. Γιατί όσο ρομαντική κι αν είναι η ζωή σου, η πραγματικότητα του τέλους μίας αγάπης παραμένει στη σκιά.
Αλλά υπάρχει κι ένα παράδοξο αποτέλεσμα της καλής ανασφάλειας. Εκείνο που μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της πικρίας και της δυσαρέσκειας. Εκεί όπου τα παράπονά σου και τα προβλήματά σου έχουν θέση και δεν κρύβονται. Εκεί όπου το δικαίωμα της ακρόασης, των αναγκών αλλά και των παραπόνων δε φυλακίζεται, αλλά εκφράζεται κι αξιολογείται. Αν θ’ ακολουθήσει το μαζί, να ξέρεις πως θα σε βρει σε κάτι στοργικό κι αυθεντικό.
Για να ‘ρθουμε και στο ζουμί της υπόθεσης. Με την ανασφάλεια να ‘ναι απίστευτα δελεαστικά ερωτική. Αρκεί να μην ξεχάσεις -γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο καταστροφικό για τη σεξουαλική αυτοπεποίθηση– ότι δεν μπορείς να ελκύεις κανέναν και τίποτα πέραν του συντρόφου σου, ή τέλος πάντων ότι έχεις γίνει ένα αόρατο ον. Λίγο περίεργο, αλλά θέλουμε περισσότερο αυτό που θέλουν και κοιτάνε, οι άλλοι. Ακόμα κι αν αυτό είναι ένα στιγμιαίο ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον όταν στη μέση μπαίνει και το φλερτ από ένα τρίτο πρόσωπο. Άλλωστε, αυτό που θ’ ακολουθήσει στο κρεβάτι σου, θα μαρτυρήσει το αποτρόπαιο συναίσθημα της ζήλιας και ταυτόχρονα θα γαλβανίσει την ερωτική ζωή σου μέσα απ’ την ανασφάλεια.
Θετική αίσθηση θέλει και μία δημιουργία ανθρώπων που δε φοβούνται να δημιουργήσουν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στιγμή ενώ έχουν επιλέξει να πάρουν πραγματική ευχαρίστηση ο ένας απ’ τον άλλον. Τώρα αν αυτό θα κρατήσει για πάντα, κανείς δεν το ξέρει. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
