O χειμώνας θέλει κουβέρτα κι αγκαλιά

Κάπου εδώ, έφτασε, στο τέλος του κι ο Νοέμβριος. Να δώσει με τη σειρά του, τη σκυτάλη του, σ’ έναν απ’ τους πιο όμορφους μήνες του χρόνου. Σ’ αυτόν το μήνα, όπου όλα έρχονται να ζωντανέψουν και να θυμίσουν, τα πιο όμορφα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Να γεμίσει η μέρα μας με λίγη χρυσόσκονη και λίγη φαντασία.

Να έρθουμε ο ένας λίγο πιο κοντά στον άλλον. Να μελαγχολήσουμε γλυκά, αλλά και ν’ αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί στην εικόνα ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου, ακόμη κι ο πιο σκληρός μπορεί να γίνει παιδί.

Να φέρει μαζί του, επίσημα, και το χειμώνα. Να γκρινιάξουμε για το κρύο που δεν αντέχεται, αλλά ταυτόχρονα να θέλουμε να κυλήσουμε σ’ ένα βουνό γεμάτο χιόνι. Να φάμε το κάτι παραπάνω -γιατί χειμώνας είναι κι επιβάλλεται- χωρίς τύψεις, και να οργανώσουμε βραδιές μπιρίμπας με πολύ ποπ κορν και κρασί μέχρι το πρωί.

Να κατεβάσουμε κουβέρτες και παπλώματα, να στρώσουμε χαλιά και βελέτζες, να δώσουμε λίγο ζέστη κι άρωμα απ’ το χειμώνα στα πάντα γύρω μας και μέσα μας. Να χαλαρώσουμε στην εικόνα ενός τζακιού πίνοντας ζεστό καφέ και να μεθύσουμε με κόκκινο κρασάκι.

Άλλωστε, αυτό θέλει ο χειμώνας. Στιγμές μικρές. Στιγμές γεμάτες από μυρωδιές σπιτικές. Στιγμές που τρέχουν απ’ το παράθυρο χωρίς σταματημό. Στιγμές με όμορφη μουσική ή ένα βιβλίο, κάτω από μια κουβέρτα, με χοντρές πιτζάμες και χοντρές κάλτσες.

Θέλει τόσο που να φτάσουμε ν’ αναπολούμε εκείνο το φλαμίνγκο, που γνωρίσαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε και ν’ αναρωτιόμαστε για τον καλοκαιρινό προορισμό μας για το καλοκαίρι που θα ‘ρθει.

Η αλήθεια είναι όμως πως o χειμώνας δίνει το σύνθημά του πως ήρθε κρύο κι είναι καιρός για δύο. Δίνει το αίσθημα και την ανάγκη για στιγμές ερωτικές και τρυφερές. Κάτω από μια κουβέρτα κι ένα πάπλωμα. Να μπλέκονται τα χέρια με τα πόδια. Τα δύο κορμιά να γίνονται ένα. Άλλωστε, αυτό το κρυφό παιχνίδι κάτω απ’ τα σκεπάσματα είναι και λίγο πονηρό. Ως και διεγερτικό. Είναι λίγο αργό, αλλά ταυτόχρονα, απίστευτα μυστήριο.

Μυστήριο, που ακόμα κι ορκισμένοι εργένηδες, εκείνη την ώρα που έρχεται το βράδυ και φτάνει η ώρα του ύπνου στα κρύα σκεπάσματά τους, κρυφά μέσα τους αναζητούν αυτό το «χουχούλιασμα» και την αγκαλιά που θα τους κάνει να χαθούν ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητά τους.

Και προτού αρχίσουν ν’ ανθίζουν πάλι τα λουλούδια και το μυαλό αρχίσει να παίρνει πάλι αέρα, κι όχι αυτόν τον κρύο το χειμωνιάτικο, φρόντισε να χαθείς ανάμεσα σε μία πραγματικότητα που μόνο αυτή η εποχή σου δίνει.

Ξάπλωσε πάνω σ’ ένα χαλί μπροστά σε μια φωτιά, τράβα τις κουρτίνες και πάρε κάποιον μια αγκαλιά. Ακόμη κι αν δεν είναι ερωτική, ας είναι τουλάχιστον, με τον εαυτό σου. Βάλε και μια δόση από λόγια τρυφερά. Μπορεί, ωστόσο, να είναι φιλική, αδελφική ή και οικογενειακή. Φτάνει να ζεστάνεις την καρδιά και το μυαλό σου. Φτάνει να γεμίσεις μπαταρίες. Αλλά μην αργήσεις το πρωί για τη δουλειά. Δεν πιάνει πλέον η δικαιολογία «ήτανε βαρύ το πάπλωμα».

Κι αν ακόμη αναρωτιέσαι τι τελικά θέλει αυτή η εποχή από εσένα, ήρθε η ώρα να το ανακαλύψεις κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Κι αν σου τη δίνει αυτό το κρύο, βάλε κι ένα σκούφο μεγαλύτερο κι ένα κασκόλ. Βγάλε και μία σέλφι. Σίγουρα θα αισθανθείς καλύτερα.