Ο χωρισμός θέλει και λίγη τρέλα

Τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή έχουν τα στάδιά τους. Να ξεκινήσουμε απ’ τον έρωτα; Να περάσουμε στον ύπνο και την κατάθλιψη; Δεν έχει νόημα. Άλλωστε, δεν είναι κι αυτό το ζητούμενό μας. Επομένως, πώς είναι δυνατόν να γλυτώσει ένας χωρισμός από κάτι τέτοιο;

Θέλεις κι αυτός τα στάδιά του. Θέλει την άρνησή του, θέλει το θυμό του, τη διαπραγμάτευσή του –μία δόση από κατάθλιψη– για να καταλήξει στην αποδοχή. Τουλάχιστον, έτσι λέγεται. Στην τελική, αν δεν το βιώσεις, δεν μπορείς να έχεις άποψη.

Μήπως ήρθε η ώρα να δεις και μία άλλη πλευρά του ή ένα ακόμα στάδιό του; Που μπορεί να μην το φανταζόσουν, αλλά τελικά να είναι η λύση σ’ όλα τα παραπάνω; Μην πάει μακριά, όμως, το μυαλό σου. Απλά ξεσκόνισε λίγη απ’ την τρέλα που κρύβεις βαθιά μέσα σου.

Σαν μία εικόνα απ’ το εχθές που προσπαθείς να σβήσεις, χωρίς να καταφέρεις τίποτα περισσότερο απ’ το να κάνεις λαθραία ταξίδια ανάμεσα στο μυαλό σου και την πραγματικότητά σου. Εν ολίγοις, παιχνίδια εγωισμού.

Γιατί θέλει θάρρος να μείνεις μέσα σ’ ένα δωμάτιο σιωπηλό και μοναχικό. Θέλει θάρρος να πιστέψεις σ’ όλα εκείνα για το οποία πάλεψες να κερδίσεις, αλλά κι εκείνα που πρόσφερες. Αλλά εντάξει, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Στη γωνία πάντα θα υπάρχουν δύο μάτια να κρυφοκοιτάνε εσένα. Απλά δεν είσαι σε φάση να τα δεις.

Όταν μιλάμε για τρέλα δεν εννοούμε δήθεν γελάκια και χαρές. Δεν εννοούμε κέφια εμπρός και πίσω συναισθήματα κι άλλου είδους σαπουνόπερες. Κυρίως προς τον εαυτό σου. Γιατί στα φιλαράκια σου ό,τι πλασάρεις αυτό και θα πάρεις.

Γιατί το να πέσεις στα πατώματα, μέσα σ’ ένα λουτρό δακρύων, να σπάσεις μερικά βαζάκια και στην πορεία να βάψεις και καμία κουρτίνα στο χρώμα που μισεί κάποιος, δεν είναι τρέλα. Ταλαιπωρία είναι περισσότερο. Με αντίκτυπο, φυσικά, τη βαρεμάρα σου. Κοινώς, σκούπιζε και καθάριζε.

Ακόμα κι αν πάρεις τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια ή τους δρόμους, βαθιά μέσα στη νύχτα, κάτι θα βρεθεί που θ’ ακούσεις ή θα σκεφτείς και πάλι στην ίδια κατάσταση θα βρεθείς. Και το αποτέλεσμα θα έχει εκείνη την κατάληξη που ήθελες να αποφύγεις.

Επομένως, η λύση είναι μία. Στάσου μπροστά στον καθρέφτη σου και πίστεψε στην ομορφιά σου. Ξεκίνα γυμναστήριο που συνεχώς το ανέβαλες και κάνε μια τρέλα στα μαλλιά σου. Φόρεσε εκείνα τα ρούχα που δεν μπόρεσες και πλάσαρε εκείνο το στιλάκι, που έκρυβες βαθιά μέσα σου. Εκείνο της αυτοπεποίθησης.

Βάλε το καλύτερο χαμόγελό σου και πήγαινε φλέρταρε. Βγες απ’ το σπίτι σου και γνώρισε. Τι; Εκείνο το τυπάκι που σου άρεσε. Γνώρισε κι εκείνη τη στάση της μιας νύχτας. Ποιος νοιάζεται; Άλλωστε η κατάσταση περνάει πάντα με αντικατάσταση. Αρκεί να μη γυρίσεις ούτε για μία στιγμή να κοιτάξεις πίσω. Δεν το έκαναν άλλοι γι’ εσένα όταν έπρεπε.

Με λίγα λόγια, σπάσε τους ηθικούς φραγμούς σου και τις αναστολές σου. Και μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Γιατί αν κάτσεις να σκεφτείς πόσες φορές έχεις ακούσει το «μη στεναχωριέσαι κι όλα θα πάνε καλά», την ίδια στιγμή θα πρέπει να σκεφτείς κι εκείνα τα «σε θέλω» που δεν κράτησαν. Σαν κάτι ηλίθια παραμύθια, με ευτυχισμένα «happy end».

Άλλωστε, περασμένα τελειωμένα. Κι αν υπάρχει μία πιθανότητα να μην είναι, βάλε φωτιά στη σκέψη του άλλου. Σε τέτοιο βαθμό που να μη δίνεις λογαριασμό ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εκεί θα δεις πώς είναι να σε κατασκοπεύει κάποιος και να ρωτάει σε φίλους και γνωστούς για εσένα.

Και εκεί θα φανεί η τρέλα σου. Κι αν ακόμα δεν κατάλαβες τι είναι αυτό που θα πρέπει να κάνεις, βάλε τους νέους κανόνες σου. Εκείνους που θα κάνουν κάποιον να τρελαθεί. Γιατί ακόμα κι αν η επιλογή δεν ήτανε δικιά σου και το πουλάκι πάει πέταξε, πάντα ένα αγκαθάκι για τον άλλον μένει. Μόνο φρόντισε να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Διαφορετικά, κάτσε στο σπίτι σου.