Αν καθίσεις να σκεφτείς, έρχονται και φεύγουν γεγονότα και πράγματα απ’ τη ζωή σου σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Έχοντας αυτή τη μαγική ικανότητα, την ίδια στιγμή να σε σπρώχνουν στην αναζήτηση και ταυτόχρονα να σε φέρνουν στην πραγματικότητα. Κι εσύ απλά κάθεσαι και περιμένεις να ανακαλύψεις, μυστικά κι απαντήσεις που ψάχνεις, μέσα σ’ έναν κόσμο καλά πλασμένο. Όχι κάποιου άλλου, αλλά τον δικό σου.
Όμως μπερδεύτηκες και γελάστηκες. Σε τι; Σ’ εκείνο τον καθώς πρέπει εαυτό σου, που στην τελική, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία άμυνα απέναντι στα λόγια των άλλων. Δεν είναι τίποτα περισσότερο, απ’ τον φόβο σου να τσαλακώσεις το τέλειο τελείωμά σου στα πάντα γύρω σου.
Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι όλοι διατηρούμε το δικαίωμα να απογοητεύσουμε τους πάντες ανά πάσα στιγμή, προσπαθώντας να απελευθερώσεις το αιχμάλωτο πνεύμα σου, την ίδια στιγμή, ξέρεις πως κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το αντέξεις.
Είναι εκείνη η στιγμή που προσπαθείς να αποδείξεις ποιος πραγματικά είσαι και να καταφέρεις με τον τρόπο σου να κερδίσεις τον σεβασμό σε μια κοινωνία όπου η ελευθερία κι ο λόγος ίσως και να ‘ναι αμφιλεγόμενα. Γιατί έτσι έμαθες να ζεις.
Ίσως να έχεις και τα δίκια σου. Άλλωστε, ό,τι επικρατεί μέσα σ’ αυτή σε ωριμάζει και σε κάνει δυνατό, αρκεί να καταφέρεις να κρατήσεις την προσωπικότητά σου αναλλοίωτη και να ισορροπήσεις ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Δύο κόσμους όπου συγκρούονται στην αφάνεια. Κάτω απ’ ένα πέπλο μυστηρίου, που άμα δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις όσο κι αν θέλεις να το πιστέψεις. Είναι οι θεωρίες των «πρέπει» κι ο κόσμος των «θέλω» σου.
Κι αν ξέχασες εύκολα και συγχώρεσες δύσκολα, ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως έκρινες με τη δύναμη που σου δόθηκε να αναπνέεις και κατέκρινες με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Άλλοτε, φυσικά, υπήρξες εντυπωσιακά δίκαιος, αρκεί το δίκιο να ήταν με το μέρος σου και φυσικά αδέκαστος κριτής όταν στο εικονικό ειδώλιο καθόταν άλλος.
Επομένως, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου; Μήπως εκείνο που έχει να κάνει με τι λέγεται πίσω απ’ την πλάτη σου; Και τι σε νοιάζει; Στην πλάτη σου τα λένε κι εκεί θα συνεχίζουν. Γιατί σημασία έχει μόνο αυτό που λέγεται κατάμουτρα. Τα υπόλοιπα είναι για να γελάς.
Και στην τελική, βγες απ’ το σπίτι σου με το μαλλί σου φούντα και τις τσαλακωμένες σου φόρμες. Βάλε ανάποδα τις κάλτσες σου, για να μη σε πιάνει το μάτι κι ένα πλατύ χαμόγελο. Το πολύ-πολύ να γελάσουν μαζί σου. Ε, και τι έγινε; Γέλα κι εσύ.
Μέθυσε και ζήσε ένα βράδυ δίχως προηγούμενο. Τόσο δυνατά, τόσα πρόστυχα που να γίνεις θέμα συζήτησης σ’ όλη την πολυκατοικία. Μη σε νοιάζει. Αυτά που γίνονται εκεί μέσα αποτελούν κοινό μυστικό. Μπορεί να δεις κανένα χαρτάκι περίεργο στην είσοδο που ν’ αφορά εσένα. Μπορεί να δεις περίεργα χαμόγελα στο ασανσέρ όταν μπεις. Αλλά στην τελική, το έζησες.
Φόρεσε αυτό το εκκεντρικό σου ρούχο και βάλε φωτιά στους δρόμους που περπατάς. Κάνε το για εσένα. Γίνε αυτό το fashion icon του εαυτού σου και μη νοιάζει τίποτα. Γίνε το απαγορευμένο που κρύβεις μέσα σου και βγάλε όσες φωτογραφίες θες, σαν να μη σε κοιτάει κανείς. Εν ολίγοις, γίνε εκείνο το θέμα συζήτησης, που δε θα σταματήσει σε μερικά «μου αρέσει» κι «ουάου».
Βγες και ανακάλυψε μερικές underground καταστάσεις. Ξεκόλλα απ’ την κουλτούρα σου και τα δήθεν κυριλέ στέκια σου και γίνε ένα μ’ έναν κόσμο που δε γνώριζες. Φλέρταρε με το άγνωστο και μη σκεφτείς ποιος μπορεί να σε δει να μπαίνεις ή ποιον μπορεί να συναντήσεις εκεί, απλά αφέσου σ’ αυτό που πρόκειται να ζήσεις.
Ο κόσμος πάντα θα λέει. Κι εσύ ακόμα περισσότερο. Η ουσία είναι να μάθεις να ζεις για σένα. Να χαίρεσαι εκείνη τη στιγμή, τη μία και μοναδική. Εκείνη που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, μέσα σε μα κοινωνία που διαρκώς αλλάζει. Γι’ αυτό άνοιξε τα μάτια σου και δες. Τι; Όλα εκείνα τα στερεότυπα που πλέον σπάνε.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη