Οι γονείς ρωτάνε όταν είναι έτοιμοι ν' ακούσουν

Κάθε ερώτηση πρέπει ν’ ακολουθείται κι από μία απάντηση. Ακόμα κι όταν αυτή δεν καταλήγει πουθενά. Ή απλά βρίσκει έναν τοίχο άρνησης. Ερώτηση που προέρχεται από ενδιαφέρον, απορία ή γίνεται απλά για να γίνεται, χωρίς να κρύβει μέσα της κάτι ουσιαστικό. Πεποίθηση μίας κοινωνίας με μία βαθύτερη έννοια όταν περικλείονται θέματα προσωπικά. Για να τελειώσει εκεί η κουβέντα – που δεν άρχισε ποτέ – ή να προκύψει μεγαλύτερη, χωρίς να γνωρίζεις το αποτέλεσμά της.

Για να σκεφτείς και να ορίσεις την προσωπική σου ζωή μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο και να επηρεαστείς απ’ ένα πιο κλειστό κοινωνικό δίκτυο, όπως είναι οι γονείς σου. Να σκεφτείς ότι εσύ και οι γονείς σου θα πρέπει ν’ αποδεχτείτε οι μεν τους δε όπως και να’ χει, θα πρέπει να συγχωρείτε οι μεν τους δε όπως και να’ χει και θα πρέπει να μάθετε να τα πηγαίνετε καλά όπως και να’ χει. Για κάποιους όμως αυτό είναι αδύνατο. Μπορεί ακόμα και γι’ εσένα.

Κανένας δεν είναι έτοιμος να γίνει γονέας. Κανένας δε γνωρίζει πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφερθεί και τι ακριβώς πρέπει να ρωτήσει. Ακόμα κι όταν υπάρχει ένα περιβάλλον ασφαλές, γεμάτο αγάπη, φροντίδα, κατανόηση και υποστήριξη, λάθη γίνονται και μπορούν να γίνουν ακόμα περισσότερα. Λάθη που έρχονται μέσα από συμπεριφορές κι αντιδράσεις. Λάθη που έρχονται μέσα από κουβέντες και δηλώσεις που δε θα’ πρεπε να γίνουν μέχρι να’ ρθει η κατάλληλη στιγμή.

Γιατί η στιγμή μπορεί να φέρει ένταση. Ή ακόμα κι αδιαφορία. Κι όλο αυτό θα το κάνει μέσα σου ακόμα χειρότερο. Θα σου δημιουργήσει αισθήματα μη αποδοχής αλλά και κριτικής. Θα ‘ρθουν σκέψεις τοξικότητας και μία καθαρά δική σου ευθύνη για τις προσωπικές επιλογές σου. Που στην πραγματικότητα, δικές σου είναι, αλλά έχεις την ανάγκη να τις μοιραστείς κι από κάπου να πιαστείς, προκειμένου, να εξασφαλίσεις την αποδοχή. Σκέφτηκες όμως, ότι εκεί χάνεις, τα προσωπικά σου όρια;

Αν έχεις την εντύπωση, ότι οι γονείς σου δεν καταλαβαίνουν, κάνεις λάθος. Επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια και τ’ αυτιά τους. Επιλέγουν τη σιωπή τους μέσα απ’ τη σιωπή σου. Κάνουν πράξεις μέσα απ’ τις πράξεις σου και παίρνουν λόγο μέσα απ’ τον λόγο σου. Δεν είναι χαζοί, παρ’ όλο που μερικές φορές τους αρέσει να φαίνονται έτσι. Αλλά το πιο σημαντικό; Όταν κάποιος γονέας σου, σε ρωτήσει ξεκάθαρα για την προσωπική σου ζωή, σημαίνει ότι είναι έτοιμος για ν’ ακούσει. Απ’ την πλευρά του γονέα. Όχι του φίλου. Γιατί φίλος δεν είναι.

Είναι αυτός που πήρε τα όριά σου και δεν μπέρδεψε την προσωπική του ζωή με τη δικιά σου. Είναι αυτός που διαχώρισε τα δικά του προβλήματα κι αναλογίστηκε τις αιτίες των συμπεριφορών σου. Είναι αυτός που θέλει ν’ αποβάλλει από το μυαλό σου, την ιδέα, ότι δεν μπορεί να σε καταλάβει. Είναι αυτός που αισθάνεται έτοιμος για κάθε σου κουβέντα. Ασχέτως αν θα του αρέσει ή όχι. Είναι αυτός που μπορεί να κλάψει ή να γελάσει, αλλά στο τέλος, θα σε αγκαλιάσει και σου πει πως η ζωή είναι δικιά σου.

Είναι ο γονέας σου κι ένας δεσμός, που θέλει το πράσινο φως του, σε θέματα προσωπικά. Αρκεί να μην μπερδεύεις τις στιγμές και να μην τα χάνεις με τις ερωτήσεις.