Οι καλοί συνεργάτες είναι εκείνοι που εκτιμούν ο ένας τον άλλον

Σίγουρα έρχονται στιγμές μέσα στην καθημερινότητά σου, όπου αναζητάς επεξήγηση –αν όχι πάντα την ετυμολογική– στον όρο «εκτίμηση». Απ’ τη στιγμή που θ’ ανοίξεις το βλέφαρο του ματιού σου μέχρι και την ώρα που θα το ξανακλείσεις, έμαθες να ευχαριστείς αυτή την υπέρτατη δύναμη, που σου χάρισε ακόμη μια μέρα.

Κι αν αυτό πολλές φορές, είναι αρκετά μίζερο και ματαιόδοξο, κρύβει βαθιά μέσα του, ένα βαθμό παιδείας, αλλά κυρίως εκτίμησης, σ’ αυτό που σου δίνεται απλόχερα. Και σίγουρα δεν είναι μόνο η ζωή. Είναι όλα εκείνα τα κομμάτια του παζλ που καλείσαι να ενώσεις, προκειμένου ν’ αισθανθείς την ικανοποίηση και την ολοκλήρωση ως άνθρωπος απέναντι σ’ έναν άνθρωπο.

Είτε αυτό ξεκινάει μέσα απ’ το σπίτι σου, με μερικές στάσεις στο δρόμο, είτε αυτό έχει να κάνει με τη δουλειά σου. Κι η αλήθεια είναι, αφήνοντας τα ψέματα στην άκρη, ότι η δουλειά σου αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητάς σου. Εκεί όπου οι συνεργάτες σου αποτελούν μία δεύτερη «οικογένειά» σου.

Κι αν η επιτυχία ή η αποτυχία σου χτύπησε την πόρτα κι η δικαίωση που περίμενες μετά από χρόνια εργασίας και κόπου δεν ήρθε ή ήρθε πανηγυρικά, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Ή καλύτερα άλλαξε και μαζί του άλλαξες κι εσύ. Τουλάχιστον ως προς τους ρόλους σου. Ή μήπως όχι;

Γιατί η εκτίμηση, είναι εκτίμηση και δεν αλλάζει. Κι αν αυτό τυχαίνει να συμβαίνει τότε κάτι πάει στραβά. Τότε το καλό μετριάζει το κακό ή καλύτερα μπερδεύτηκες και χάθηκες στην εξουσία σου ή τη ματαιοδοξία σου. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χαθείς και μέσα στη φαντασία της παραγωγικότητας και της εγωιστικής ατομικότητάς σου, απαθής και αδιαφορώντας για το σύνολο των συνεργατών σου.

Γιατί ο σεβασμός είναι κάτι πηγαίο. Δε χαρίζεται, αλλά αντίθετα κερδίζεται. Κι αν προσπαθήσεις να τον επιβάλλεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να συγκεντρώσεις δίπλα σου ανθρώπους που απλώς θα χαμογελούν μπροστά σου και με την πρώτη στροφή σου θα γελάνε μαζί σου.

Και θα είναι αργά όταν ξαφνικά γυρίσεις πίσω σου κι αντικρίσεις να απλώνεται παντού γύρω σου ένα πανέμορφο ψέμα. Τους δήθεν φίλους και καλούς συνεργάτες, που πάντα κάτι θα έχουν να πουν στα πηγαδάκια του διαλείμματος γι’ αυτόν τον ψεύτικο ατσαλάκωτο εαυτό σου.

Γιατί δεν αρκεί ο βαθμός του πτυχίου σου ή το αψεγάδιαστο τελείωμά σου, για να κερδίσεις τον τίτλο του καλού συνεργάτη. Χρειάζονται βήματα σταθερά. Γιατί επιτυχία είναι να καταφέρεις να κλειδώσεις τη συναδελφικότητα και να ξεκλειδώσεις τον υγιή ανταγωνισμό.

Όπως και να έχει, η ουσία είναι μία. Αυτό που απαιτείς, θα πρέπει να το πρεσβεύεις. Θα πρέπει να μάθεις να εκτιμάς το καθετί που μπορεί να διευκολύνει την καθημερινότητά σου και να αυξήσει την παραγωγικότητά σου. Γιατί «η ισχύς εν τη ενώσει», όπως λέει το γνωστό ρητό, θέλει να υπάρχει ένωση με δύναμη.

Επομένως, άσε στην άκρη τον εγωιστή εαυτό σου. Απόδειξε πως όταν εκτιμάς τον άλλον έχεις καταφέρει να είσαι κι ένας καλός συνεργάτης. Γιατί για να παραμείνει η τσέπη σου στοιχειωδώς γεμάτη, θα πρέπει να φροντίσεις να παραμείνει στη θέση του εκείνο το ταμπελάκι στο πέτο σου ή στο γραφείο σου.

Διαφορετικά, όλα εκείνα που σε χώρισαν απ’ τον συνάδελφό σου, θα βρεθούν να σας ενώσουν στην ουρά εκείνου του Οργανισμού Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού, αναρωτώμενος τι τελικά πήγε στραβά.