Οι καρδιές πονάνε;

Θα ‘θελα να σε πληροφορήσω για κάτι, καρδιά μου. Οι άνθρωποι δε ζουν σε καλούπια προστασίας. Πληγώνουν αλλά και πληγώνονται. Γι’ αυτό πονάς, ματώνεις, κλαις και κάπου στο τέλος, ραγίζεις και σπας. Γιατί έτσι συμβαίνει στον μυστήριο κόσμο που ζούμε και λέγεται «ζωή». Αυτό, όμως, που θα πρέπει να θυμάσαι είναι ότι όσες φορές και να γίνει αυτό, εσύ δεν πρόκειται να σταματήσεις τόσο εύκολα να χτυπάς. Κι αν γίνει, κάτι θα βρεθεί να σε κρατήσει στη ζωή. Είτε αυτό είναι ένα φιλί είτε μια δυνατή γροθιά, που θα επαναφέρει τον παλμό σου.

Ο σοφός λαός μας, όμως, λέει πως ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Ωστόσο, το «σύνδρομο της πληγωμένης καρδιάς» υπάρχει και γίνεται πιο έντονο κάπου εκεί στα χωρίσματά σου ή στις ήττες τις συναισθηματικές σου. Κι αν όλα θέλουν το φάρμακό τους, για τη δική σου περίπτωση ίασης, λίγοι μήνες είναι αρκετοί.

Γιατί, αν καθίσεις να σκεφτείς, κανένα μέρος του αντρικού γεννητικού συστήματος δεν πρήζεται ξαφνικά επειδή κάποιος μπορεί να σε ‘χει ζαλίσει με τη φλυαρία του. Ούτε φυσικά και κανένας εγκέφαλος δε βιώνει κυριολεκτικά σεξουαλική εμπειρία. Καμία χολή δεν αφαιρείται, προκειμένου κάποιος να γλυτώσει απ’ την κακία του. Για να μην πιάσουμε τα νεφρά, γιατί στο τέλος θα μας φύγουν και λίγα σωματικά υγρά απ’ τα γέλια.

Παρ’ όλα αυτά, ήρθε η στιγμή που σου ράγισε την καρδιά. Που η καρδιά σου πόνεσε γιατί πίστεψες κι έχασες. Κι η καρδιά σου, με τη σειρά της, έκλαψε και μάτωσε. Κι εσύ έδωσες κάθε χαρακτηρισμό γι’ αυτόν τον μοναδικό μυ, που σου δίνει ζωή κι ώθηση, για να περιγράψεις αυτό που βιώνεις. Για να μπορέσει κάποιος ν’ αντιληφθεί τον βαθμό επικινδυνότητας που βρίσκεσαι. Και το πέτυχες.

Ακόμα κι όταν άνοιξες την καρδιά σου στη μέση κι έβαλες μέσα αυτό το κάτι που άξιζε για να την κλείσεις. Ακόμα κι όταν πέταξες ή χάρισες εκείνο το κλειδί, το μόνο που θα μπορέσει να την ανοίξει. Ακόμα κι όταν όλα τα κόκαλά σου έσπασαν στην προσπάθειά σου να μιλήσεις για μια καρδιά που δεν άντεξε, στο τέλος υποσχέθηκες να την προστατέψεις. Το θέμα είναι, όμως, είναι αν το έκανες.

Γιατί η καρδιά σου δεν είναι εφτάψυχη. Και τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει και πρέπει από ‘δώ και πέρα να λες, είναι ότι βιώνεις “Takotsubo”. Πώς το βλέπεις; Δεν είναι πολύ πιασάρικο και γεμάτο μυστήριο; Κι όμως. Είναι αυτό που μπορεί να βιώσει η καρδιά σου σε μία απόρριψη κι ένα χωρισμό, αλλά κυρίως μετά από ένα έντονο ψυχοσωματικό στρες. Όμως μην το δένεις και κόμπο, γιατί η αλήθεια είναι ότι, τελικά, η καρδιά ραγίζει και μπορεί να πονάει.

Το σώμα σου αντιδράει κι ο καρδιακός ρυθμός αρχίζει και πέφτει. Το νευρικό σου σύστημα αδυνατεί και κάπου στην πορεία χάνεται κι ο ύπνος σου. Και στη μέση κόβεται κι η όρεξή σου. Κι όλα αυτά, με τη σειρά τους, μπορεί κάπου να σε οδηγήσουν, ενώ εσύ κάνεις τα πάντα προκειμένου να μη μουδιάσεις. Προκειμένου να μην επιτρέψεις να πληχτεί καίρια η καρδιά σου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, αγάπησε την καρδιά σου. Αυτό θα πρέπει να ‘ναι το σλόγκαν σε κάθε εκστρατεία της ζωής σου. Κι αν πονέσει κάποια στιγμή, θα πρέπει να ‘ρθει στο μυαλό σου αμέσως ότι είναι σημάδι για κάτι που σου κάνει κακό και πρέπει να το αφήσεις στην άκρη, προκειμένου να ‘ρθει αυτό που θα την κάνει να χαμογελάει μόνο.