Όταν ακούς τη λέξη οικειότητα, τι είναι αυτό που πραγματικά σου έρχεται στο μυαλό; Η αίσθηση ενός παθιασμένου φιλιού; Ο προσωπικός σου χώρος; Ένα δικό σου πρόσωπο; Ένα σημαντικό θεμέλιο μιας σχέσης; O Φόβος; Τα προβλήματα; Η ενσυναίσθηση; Μπορεί να είναι όλα αυτά, ή και τίποτα απολύτως. Αλλά πώς είναι η πραγματική οικειότητα;
Σκέφτεσαι πως η οικειότητα συνδέεται συχνά με τον ρομαντισμό και δεν έχεις άδικο. Αλλά στην πραγματικότητα, μπορεί να βιωθεί εξίσου σε μια πλατωνική φιλία ή σε μια στενή οικογενειακή σχέση. Κι αυτό έχει να κάνει λιγότερο με τη σωματική ή σεξουαλική σύνδεση και περισσότερο, με το να σε βλέπουν και να σε αποδέχονται.
Επομένως η οικειότητα είναι σαν μια εμπειρία που αναδύεται μέσ’ από στιγμές που νιώθεις εσύ, όταν κάποιος βλέπει τον αληθινό σου εαυτό και σ’ αποδέχεται γι’ αυτό που ‘σαι.
Ας περιορίσουμε όμως μια λέξη σ’ αυτόν τον ορισμό: «εσύ». Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή τη λέξη; Υπάρχουν πολλά διαφορετικά μέρη του εαυτού σου τα οποία αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν, ότι είναι μέσα σου και σε χαρακτηρίζουν. Σε κάνουν χαρούμενο, αγαπησιάρη, εξωστρεφή και παιχνιδιάρη. Κι άλλα μέρη που σε κάνουν ανασφαλή, συγκρατημένο, ανήσυχο και λυπημένο.
Ορισμένα μέρη ενδέχεται να επιτρέπεις να φανούν κι άλλα μέρη -στην ιδέα και μόνο της αποκάλυψης- σε κάνουν να ιδρώνεις. Κι έτσι, εφόσον το «εσύ» έχει διαφορετικά επίπεδα, ο βαθμός στον οποίο βιώνεις την οικειότητα μ’ έναν άλλον έχει κι αυτός τα δικά του επίπεδα. Για να φτάσεις επομένως σ’ αυτά τα βαθύτερα στρώματα οικειότητας με τους άλλους απαιτεί να νιώσεις ότι τα περισσότερα μέρη σου -τα βαθύτερα- φαίνονται και είναι αποδεκτά.
Το να μη φανερώνεις ή να καταπιέζεις σκόπιμα μέρη του εαυτού σου, σε βάθος χρόνου θα σε οδηγήσει σε μια αποσύνδεση, ένα μούδιασμα, ένα πάγωμα, που θα σε εμποδίσει από το να πεις τις αλήθειες σου. Ενώ αν δώσεις σ’ αυτά τα μέρη χώρο να εμφανιστούν, θα σου δοθεί η ευκαιρία ν’ ακουστείς, ν’ αγγίξεις τον άλλον. Και στη συνέχεια και εκείνα τα μέρη που πριν έκρυβες, θα γίνουν εξίσου δικά σου, θα τα αγαπάς το ίδιο με τα υπόλοιπα και θα τα αποδεχθείς όπως είναι, θα αφεθείς μαζί τους.
Γιατί η ίδια η πράξη του να φέρεις αυτά τα μέρη στην επιφάνεια -αν και στην αρχή μπορεί να’ ναι επώδυνη- στο τέλος, θα σε απελευθερώσει και θα σε δυναμώσει.
Σκέψου απλά, πως δεν είναι η προσπάθεια που σε μειώνει. Αλλά η προσπάθεια που κάνεις για να κρυφτείς απ’ αυτό που είσαι.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μια σχέση. Υπάρχουν συχνά τόσα πολλά που συγκρατείς απ’ τον εαυτό σου που είναι αδύνατο να αισθανθείς μια βαθιά σύνδεση με κάποιον άλλον. Μόλις όμως καταφέρεις να εκδηλώσεις αυτό που πραγματικά και αληθινά είσαι χωρίς καμία συγκράτηση, δημιουργείς ένα άνοιγμα, επιτρέποντας μια βαθύτερη αίσθηση, δίνοντάς του την άδεια να σε γνωρίσει πραγματικά. Γιατί το βάθος της οικειότητας που μπορεί να βιώσεις με τον εαυτό σου σχετίζεται άμεσα με το βάθος της οικειότητας που μπορείς να βιώσεις μ’ ένα άλλο άτομο.
Η πραγματική σύνδεση με τους άλλους έρχεται όταν πραγματικά καταφέρνεις να συνδεθείς εσύ με τον εαυτό σου. Να βιώσεις εκείνη την οικειότητα που χρειάζεται με την καρδιά σου προκειμένου ν’ αποκτήσεις εκείνη την αίσθηση που προκύπτει απ’ όλα τα εσωτερικά σου επίπεδα. Γι’ αυτό αφιέρωσε λίγο χρόνο και απάντησε στις ερωτήσεις: «Ποια μέρη του εαυτού μου κρατάω κρυφά απ’ τους άλλους και γιατί; Τι φοβάμαι ότι θα συμβεί αν φέρω μπροστά στοιχεία του χαρακτήρα μου; Έχω την αίσθηση ότι κάποιος με αποδέχεται μόνο γι’ αυτό που βλέπει; Ποια σημεία μου πιστεύω ότι δε βλέπουν και δεν αποδέχονται οι άλλοι;».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
