Όσους συναντήσεις ανεβαίνοντας θα ξαναβρείς κατεβαίνοντας

Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει μια μέρα κι ό,τι τελειώνει αρχίζει πάλι ξανά. Τροχός είναι όλα και γυρίζουν. Τώρα ποιος, τελικά, θα είναι ο πλούσιος ή ο φτωχός, κανείς δεν ξέρει. Άλλωστε, μέσα στα χρόνια που πέρασαν, η ιστορία τ’ απέδειξε.

Αυτοκρατορίες, κυβερνήσεις, πολυεθνικές είχαν τα «επάνω» και τα «κάτω» τους. Σίγουρα, μέσα σ’ αυτές τις λέξεις, κάποιος νόμος της φυσικής ή θεωρίες άλλου τύπου μπορεί να δώσουν τις εξηγήσεις τους. Αλλά η ζωή κρύβει μέσα της νόμους και κανόνες της φυσικής; Σίγουρα, ξεκάθαρη απάντηση δεν μπορείς να δώσεις. Συμβαίνει αυτό που λένε «άνοδος και πτώση». Κι αν νομίζεις ότι κάτι τέτοιο ισχύει μόνο στο χρηματιστήριο, τότε έχεις κάνει ένα πάρα πολύ μεγάλο λάθος.

Γιατί τίποτα δεν είναι γραμμένο σε κάποιον τοίχο, σαν οδηγία και κανένα παιχνίδι, που έπαιξες ή θα παίξεις, δε γίνεται να μην έχει αιχμαλώτους. Εκτός κι αν αιχμάλωτος φτάνει σε σημείο να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Όχι, όμως, γιατί το επέλεξες.

Γιατί απ’ τη μία είναι η καριέρα κι απ’ την άλλη η ζωή σου. Μάχες που δίνονται για να μπορέσεις να τις ισορροπήσεις. Κι αποτέλεσμα κανένα. Απλά έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μερικά χαστούκια είναι αρκετά για να σε βγάλουν απ’ έναν κόσμο ψεύτικο –που με κόπο έχτισες– και να δεις τη ζωή κατάματα.

Να δεις όλα εκείνα που μέσα στα χρόνια γκρέμισες, προσπαθώντας να χτίσεις κάτι που μέχρι κάποια δεδομένη στιγμή θεωρούσες σημαντικό. Θυσιάζοντας στο βωμό της φιλίας, άλλα και των σχέσεων, μερικά όνειρα που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Κι αν έγιναν, μέτρα σιγά-σιγά τα αποτελέσματα.

Κι αν αυτά σου φαίνονται λόγια γενικά κι αόριστα, κάτσε και σκέψου τους ανθρώπους που πέρασαν από μπροστά σου για να φτάσεις εκεί που έφτασες. Κι έπειτα αναλογίσου, την πραγματικότητά σου κι αυτούς που βρήκες μπροστά σου, όταν έπεσες απ’ εκείνο τον πλανήτη στον οποίο βρισκόσουν.

Γιατί η αδικία, ο σεβασμός, η εκτίμηση κι η αγνωμοσύνη δεν είναι μόνο λέξεις, αλλά και στάση ζωής. Πολλές φορές τις προσπερνάς. Πολλές φορές σκοντάφτεις επάνω τους και δίνεις μάχες. Άνισες συχνά κι άλλες φορές αιματηρές.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι όσο ψηλά καταφέρνεις να πετάξεις, τόσο πιο μικρός φαίνεσαι σ’ αυτούς που σε βλέπουν από κάτω και δεν μπορούν να πετάξουν; Μάλλον όχι. Κι είναι δύσκολα εκεί πάνω. Γιατί πάλεψες. Ακόμα και με λαβωμένα φτερά, ακόμα και με πληγωμένο τον εγωισμό, ακόμα και με το κεφάλι σκυμμένο, τα κατάφερες.

Ακόμα κι εκείνους, που ήρθαν κι έφυγαν απ’ τη ζωή σου αφήνοντάς σου κάτι, εσύ τους προσπέρασες. Ακόμα κι οι φίλοι, που ήξερες, φεύγουν. Ακόμα κι η ακεραιότητά σου τυφλώθηκε μπροστά σε μια ομορφιά.

Σ’ εκείνην που ξυπνάς ένα πρωινό και ξαφνικά όλα είναι ένα τίποτα. Γιατί είναι εύκολο να σου χαρίζουν ένα δεκάρι. Το δύσκολο είναι να το κρατήσεις. Και να σου ξαφνικά τα βήματα τα όπισθεν. Και να σου ξαφνικά η ζωή σου να γυρνάει σελίδες προς τα πίσω.

Κι αν ανησυχείς για όλα εκείνα τα πράγματα που πλέον δεν έχεις, είναι καιρός να αρχίσεις να ανησυχείς για τις πλάτες που βρίσκεις μπροστά σου. Για τον συνάδελφο που σε στήριξε και κάπου στην πορεία γέλασες μαζί του. Για το αφεντικό, που σου έδειξε την πόρτα με την ίδια ευκολία που σου χάρισε ένα «μπράβο». Για τον πραγματικό σου φίλο, που ακόμα περιμένει να πάτε για έναν καφέ. Και για εκείνον που ξαφνικά δε σε ξέρει.

Άλλωστε έτσι είναι η ζωή. Αυτούς που συναντάς όταν ανεβαίνεις, αυτούς συναντάς κι όταν κατεβαίνεις. Απλά οι συμπεριφορές αλλάζουν. Το θέμα είναι να μπορέσεις να τα έχεις καλά με τον εαυτό και τη συνείδησή σου. Το θέμα είναι απλώς να μπορείς. Κι η ερώτηση είναι μία: Μπορείς;