Φτάνει να ενωθεί το «εσύ» και το «εγώ». Αυτό που θ’ ακολουθήσει, κρύβει μέσα του όλα εκείνα που απαντάνε στο «εμείς». Κι ο έρωτας ζει μέσα απ’ αυτό. Τρέφεται και παίρνει δύναμη. Δημιουργεί την αγάπη κι όλα εκείνα τα συναισθήματα που χρειάζονται δύο. Δημιουργεί εκείνο που είναι ικανό να ενώσει τα πάντα. Διαφορετικά σκοντάφτει και πέφτει. Διαφορετικά, χαμογελάει ή κλαίει κι απλά συνεχίζει.
Σκέφτηκες, όμως, ποτέ, πού κλειδώνει το «εμείς»; Πού μπορεί να κλειδώνει ο έρωτας; Κι αν κλειδώνει, υπάρχει διαχωρισμός; Δεν έχε καμία σημασία η πλευρά σου στο κρεβάτι, η μεριά σου στον καναπέ, το δικό σου μαξιλάρι. Γιατί, αν το σκεφτείς, εκείνα τα βράδια, τα μοναχικά, την πλευρά του άλλου προτιμάς. Το μαξιλάρι του άλλου παίρνεις αγκαλιά και με την ποτισμένη μυρωδιά του αποκοιμάσαι.
Γιατί το «μοιράζομαι» σημαίνει πολλά. Αρκεί να καθίσεις να σκεφτείς τι ψάχνεις στη ζωή σου. Να ξεκαθαρίσεις, μέσα σου, τι πραγματικά θέλεις. Και μόνο τότε μπορείς να το βρεις. Κι αν ένα σπίτι, μερικά έπιπλα και διάφορα αντικείμενα είναι εκείνα που κάνουν την αρχή στη διαφορά, σκέψου τα όνειρα. Σκέψου τα αισθήματα. Αλλά κυρίως εκείνη την «καλημέρα» ή την «καληνύχτα». Κι εκεί θα καταλάβεις το άλφα και το ωμέγα. Θα καταλάβεις την ένωση. Θα καταλάβεις πως αυτές είναι δικές σας. Θα καταλάβεις το μεταξύ σας. Γιατί αυτές είναι αρκετές για να σε κάνουν να χαμογελάσεις και να ξεχάσεις την κάθε δυσκολία.
Κι αν η ζωή δε μας δίνει πάντοτε αυτό που θέλουμε, αλλά αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη, τότε τα δικά σου φιλιά κι η δική σου αγκαλιά γίνονται και κάποιου άλλου. Κι εκεί φωλιάζει ο έρωτας κι η αγάπη.
Φρόντισε μόνο να νιώθεις ολοκληρωμένος. Να μη θέλεις να μοιάσεις σε κανέναν. Και, φυσικά, να μη θέλεις κανένας να μοιάσει σε ‘σένα. Και μην ψάξεις ποτέ να βρεις το άλλο σου μισό. Γιατί απλά δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, είναι μόνο για εκείνους που έχουν κενά. Γιατί όταν αισθανθείς πλήρης, θα αισθανθείς και την ικανότητα να μοιραστείς.
Να μοιραστείς μία καρέκλα, αρκεί να υπάρχει, μία αγκαλιά να σε κρατήσει. Να μοιραστείς ένα ποτήρι νερό. Να μοιραστείς ένα μαχαίρι κι ένα πιρούνι. Έναν καθρέφτη κι ένα μπάνιο. Να μοιραστείς μία βόλτα. Ένα ηλιοβασίλεμα. Να καταλάβεις εκείνη την αίσθηση του ν’ αποκτάς ξαφνικά τέσσερα μάτια ή τα μάτια σου να γίνονται τα μάτια κάποιου άλλου. Το ίδιο και τα αφτιά σου. Το στόμα σου. Η αναπνοή σου.
Κι αν η χαρά κι η λύπη σου ψάχνουν συντροφιά και παρηγοριά, σκέψου κάτι κλισέ, ουτοπικό αλλά ταυτόχρονα αληθινό κι όμορφο. Εκείνο που σας ενώνει. Εκείνο που σας κάνει να διαφέρετε απ’ το σύνολο. Όλα εκείνα τα μυστικά που κρύβονται μέσα στον χώρο σας, στην αύρα σας και την ενέργειά σας. Και τότε, ναι, δεν υπάρχει το «μου» και «σου». Υπάρχει μονάχα το «μας». Κι είναι δικό σας.
Διαχώρισε, όμως, τον χρόνο σου και τον χώρο σου. Διαχώρισε τις στιγμές που θέλεις με τον εαυτό σου κι απαίτησε τον σεβασμό που έχει ανάγκη αυτός αλλά και κάποιος άλλος. Αυτό διαχωρίζεται. Αυτό σε κάνει ένα πλάσμα ελεύθερο, όμορφο, ποθητό κι ερωτεύσιμο. Ικανό να ενώσει τα πάντα.
Ικανό να φιλάει και ν’ αισθάνεται. Ν’ αγκαλιάζει και να ηρεμεί. Να κοιτάει στα μάτια και να πιστεύει. Αρκεί να βρεθεί αυτό το «κάτι» που θα μπορεί να σου δείξει τον έρωτα και την αγάπη. Και, φυσικά, το πράσινο φως για να μοιραστείς.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
