Συγκρίσεις σε προϊόντα όχι σε ανθρώπους

Αν νομίζεις ότι ο έρωτας είναι πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός κι όλα αυτά εις το τετράγωνο, έχεις κάνει ένα σημαντικό λάθος. Γιατί ο έρωτας είναι κόπος, χρόνος, θέληση και πολύ πάθος. Και κάπου ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις λέξεις κρύβεται κι ένα μεγάλο μυστικό. Εκείνο που έχει να κάνει με τη δική σου ευτυχία.

Το θέμα είναι να θέλεις να πετύχει κάτι. Να μπορείς να πιστέψεις σ’ αυτό που ανοίγεται μπροστά σου, χωρίς να ψάχνεις μέτρα και σταθμά. Χωρίς να ψάχνεις εκείνες τις δύο καμπύλες μέσα σ’ ένα διάγραμμα, να δεις πού και πόσο συχνά συμπίπτουν οι νυν με τους πρώην σου, προσπαθώντας να συγκρίνεις κοινά κι ανόμοια στοιχεία.

Γιατί ο έρωτας είναι κύκλος. Εκεί που τελειώνει κάτι, ξεκινάει κάτι άλλο. Μπορεί να βαδίζεις σ’ άπιαστες κλίμακες, αλλά αυτό είναι που αξίζει. Αυτό είναι που γνωρίζεις και μέσα απ’ αυτό στο τέλος ερωτεύεσαι κι αγαπάς.

Όλοι θα σου πουν να μην το κάνεις. Αλλά όλοι το έχουν κάνει. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση, κάποια στιγμή, να μη σου έχουν ή να μην έχεις σιγοτραγουδήσει εκείνη τη  φράση απ’ το λαϊκό άσμα «μη με συγκρίνεις, μάτια μου». Όσο κι αν πιέσεις τον εαυτό σου να μην μπει σε τέτοια μονοπάτια θα έρθει εκείνη η στιγμή, εκείνη η κίνηση, ή ακόμα κι ένα άτομο που θα σε οδηγήσει σε μια σύγκριση.

Κι όλα τότε παίρνουν τη δική τους πορεία κι ίσως και την κάτω βόλτα. Γιατί για να εισβάλλει κάποιος ή κάτι ως μέτρο σύγκρισης στη ζωή σου τη στιγμή που έχεις αποφασίσει κι έχεις επιλέξει να είσαι με κάποιον, μάλλον κάτι έχει γίνει λάθος. Απ’ εκείνα που δε σώζονται εύκολα. Γιατί ατάκες και παιχνίδια μ’ αυτά δε γίνονται.

Δεν υπάρχει το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Κι αν υπάρχει είναι βαρετό. Σε βαθμό τέτοιο όπου αν δε ζήσεις τη διαφορετικότητα και το αντίθετο, πώς περιμένεις να έχεις λίγη ίντριγκα στον έρωτα; Λίγη ζήλια, λίγο πάθος, λίγη γκρίνια και νεύρα∙ αυτό το αλατοπίπερο στη σχέση.

Εκείνο που σε βρίσκει να ψάχνεις την οδοντόκρεμα που δεν είναι στη θέση της. Την πετσέτα του μπάνιου που είναι πεταμένη πάνω στο κρεβάτι. Το ποτήρι που άφησε σημάδι πάνω στο τραπέζι. Το μαλλί που άλλαξε χρώμα και σχέδιο, επειδή κάποιος το είχε ανάγκη κι όχι εσύ. Το ντύσιμο «βαριέμαι» σε αντίθεση μ’ εκείνο το δικό σου στο κόκκινο χαλί.

Κι όχι εκείνο που σε βρίσκει να πετάς ατάκες συγκρίσιμες. Είτε αφορά κάτι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό ή κάποιον άλλον. Γιατί το να προσπαθείς να κάνεις κάποιον να σκέφτεται και να λειτουργεί σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα και καλούπια, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον οδηγήσεις προς την έξοδο. Κι αν στην αρχή γίνονται και τα στραβά μάτια, κάπου στην πορεία θα αρχίσει να κλοτσάει σιγά-σιγά. Γιατί όλα είναι θέμα ανασφάλειας κι εκτίμησης.

Και στην τελική, τι είναι αυτό που σ’ έκανε να ερωτευτείς; Τι είναι αυτό που σ’ έκανε στη συνέχεια να θες να το αλλάξεις; Γιατί δύο μάτια αντίκρισες κι ένα βλέμμα διασταύρωσες. Δύο στήθη ακούμπησες και σε μια κοιλίτσα ξάπλωσες. Δύο γάμπες φίλησες κι ένα κορμί αγκάλιασες. Κι αν όλο αυτό άλλαξε, σίγουρα, άλλαξες κι εσύ. Αλλά ο έρωτας είναι κι εγκεφαλικός.  Τώρα, αν άλλαξε κι αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Επομένως πριν συγκρίνεις, σκέψου. Αρχικά, το ότι δεν εκτιμάς αυτό που έχεις δίπλα σου. Έπειτα, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί επιλογή δικιά σου είναι. Αν κάτι άλλο σε ελκύει, περισσότερο, κυνήγησέ το. Μόνο μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις αυτό που έχεις δίπλα σου.

Είναι σαν να προσπαθείς ν’ αλλάξεις κάτι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.