Τα «σ’ αγαπώ» των φίλων που έγιναν ταμπού

Περίεργη αυτή η λέξη «σ’ αγαπώ». Κι ακόμα πιο περίεργο το νόημά της. Αρκεί ν’ αγαπάς, χωρίς γιατί. Αρκεί ν’ αγαπάς, χωρίς έτσι. Κυρίως ν’ αγαπάς, να χρειάζεσαι, να ‘χεις ανάγκη. Και κάπως έτσι αρχίζεις να μαθαίνεις και να καταλαβαίνεις την αγάπη. Κάπου εκεί, αρχίζεις να μαθαίνεις πως εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη ευχή. Εκεί κρύβεται αυτό που μπορείς να μοιραστείς προκειμένου να γεμίσεις την ψυχή σου. Το αληθινό και το πραγματικό. Αρκεί το «σ’ αγαπώ» να πηγαίνει σ’ έναν άνθρωπο της καρδιάς σου.

Για να ‘ρθουν, αυτές οι μικρές φανταστικές διακρίσεις της κοινωνικής ζωής που κάνουν τον εαυτό σου άκαμπτο όταν πρόκειται να καθορίσεις τις διαφορές μεταξύ φίλων και συντρόφων; Γιατί να δυσκολεύεσαι τόσο; Πίσω απ΄ τον έρωτα, κρύβεται, το πάθος και η έλξη. Όταν πρόκειται για τη φιλία, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Μπορεί κάποιος ν’ αγαπάει πολύ. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι πάρα πολύ. Γιατί φυσικά, δεν υπάρχει καμία συνειδητή ερωτική πρόθεση. Θα μου πεις ότι όλα περιπλέκονται απ’ την ισχυρή ρομαντική υπόθεση ότι όταν μιλάμε για αγάπη, δεν έχουμε στο μυαλό μας τη φυσική αγάπη. Εκεί κρύβεται κι αυτό το αινιγματικό και προκαλούμενο διστακτικό υπόβαθρο που βιώνεις σε στιγμές που έχεις την έντονη λαχτάρα να πεις σ’ έναν φίλο σου ότι τον αγαπάς.

Μπορεί να’ ναι στο τέλος ενός καφέ, καθώς βγάζεις την κούρασή σου μετά τη δουλειά. Μπορεί να ‘ναι μετά απ΄ ένα συγκλονιστικό ξενύχτι. Μπορεί να ‘ναι στην επιστροφή από ένα ταξίδι, πετώντας πάνω απ’ το Αιγαίο. Μπορεί να ‘ναι μία τυχαία στιγμή που σκέφτεσαι πόσο σου λείπει και γεννήθηκε η ανάγκη σου να μπορούσες να του μιλήσεις τώρα. Μπορεί να ‘ναι το τέλος της κουβέντας σου για τον έρωτα που ζεις ή γι’ αυτόν που έχασες και ήταν δίπλα σου για να χαρεί ή να κλάψει μαζί σου.

Κι αν στο μυαλό σου επικρατεί ότι η δομή της φιλίας δεν επιτρέπει γενικά να μεταδίδεται ένα μήνυμα αγάπης, κάνεις ένα μικρό λάθος. Κι αν έχεις στο μυαλό σου ότι μια τέτοια δήλωση μπορεί να διαβαστεί ως προοίμιο για έναν διαφορετικό προσανατολισμό, πρέπει να το ξεπεράσεις. Γιατί έντονο μπορεί να ‘ναι, αλλά φοβερό δεν είναι. Αντίθετα. Σου δίνει εκείνη την ώθηση να προχωρήσεις μαζί με τον φίλο σου μπροστά κι ακόμα πιο ενωμένα.

Αρκεί να ξεπεράσεις εκείνους τους φόβους σου που έχουν να κάνουν με την ιεραρχία της φιλίας. Τους φόβους που έχουν να κάνουν με τη θέση στην πυραμίδα των φίλων και να εστιάσεις, πως το να σ’ αγαπούν, είναι ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο. Αρκεί να μπορούν να σου το λένε κιόλας. Κι ένα απ’ τα βασικά μυστήρια της φιλίας είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να δεις πόσο σε σκέφτεται ένας φίλος σου όταν δεν είσαι κοντά του.

Κι αν έχεις πολλούς φίλους, στην πραγματικότητα ένας ξεχωρίζει. Κι αν δεν βλέπεσαι συχνά με τον άλλον– γιατί έτσι είναι η ζωή κι έχει τα εμπόδιά της- αυτό δεν αντανακλά τον χώρο που καταλαμβάνει στην καρδιά σου. Κι αν πιστεύεις ότι όλα αυτά είναι ένας ρομαντισμός και τίποτε περισσότερο, τότε θυμήσου πως από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν δύο λέξεις για την αγάπη.

Η μία ήταν για τον έρωτα και για να περιγράψουν τη φωτιά του και η δεύτερη για τη φιλία. Εκείνη που ήρθε να συλλάβει την αίσθηση ότι ένα άτομο είναι εκείνος ο στενός σύντροφος-ψυχή. Μπορεί να μην αγαπάς τον φίλο σου με τα στοιχεία του έρωτα, αλλά ίσως να τον αγαπάς πιο ευαίσθητα από αυτό.