Ταπεινώνεις την αλήθεια όταν μιλάς σε τρίτους για εμάς

Θέλω καναπέ, ένα ποτό, εσένα και τις συνέπειες. Δε θέλω tag, ανάρτηση και κανένα story στο προφίλ σου. Θέλω απλά αυτή η στιγμή να είναι για εμάς. Θέλω αυτή η στιγμή να είναι η δική μας αλήθεια. Κάν’ το για χάρη μου. Άσε απλά λίγη μαγεία μόνο για εμάς τους δύο.

Γιατί αν θέλεις να παίξουμε δίκαια, θα σου πω ένα μυστικό, από εκείνα που αν θέλω τα κάνω viral μέσα σ’ ένα λεπτό. Απλά δεν ξέρω αν αντέξεις, την επόμενη μέρα, την αλήθεια σου. Ξέρεις απ’ εκείνες τις αμήχανες στιγμές που κανείς δε μίλησε, αλλά όλοι ξέρουν.

Κι αν τώρα με κοιτάς με απορία, μ’ αυτό το βλέμμα –που απίστευτα λατρεύω– σαν ένα άλλο ανέκδοτο, που σου έκοψα τη φόρα, απ’ το σπάσιμο που ετοιμαζόσουν να κάνεις στα κολλητάκια σου, για το υπέροχο βράδυ που ετοιμαζόμαστε να περάσουμε, δεν πειράζει.

Ας χάσεις μία φορά την ευκαιρία για ερωτήσεις κι αμήχανες απαντήσεις. Ας χάσεις την ευκαιρία να μοιραστείς, ακόμα μία στιγμή μας με τους φίλους σου, στο αυριανό σας καφεδάκι. Όπου εδώ που τα λέμε, αν θέλεις, την κουβέντα μπορείς να τη φέρεις στα μέτρα σου. Αλλά χάνεις το μέτρο σου.

Γιατί αυτό που κρατάει τη μαγεία σε μια σχέση δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο απ’ αυτό που μοιράζεσαι μαζί μου, απ’ αυτό που φυσικά μας ενώνει. Και δεν αναφέρομαι στους κοινούς μας φίλους, αλλά σ’ έναν κοινό μας παρανομαστή.

Και δεν είναι, οι απλές, οι σκέψεις μας, αλλά οι βρόμικες. Αυτές που μπορεί να μας κάνουν να έχουμε ένα κρυφό χαμόγελο, ανάμεσα στους άλλους, γι’ αυτά  που κάνουμε κι οι άλλοι δεν ξέρουν. Αλλά τρελαίνομαι όταν στο οπτικό μου πεδίο, μπαίνει κι ένα τρίτο, κρυφό, χαμόγελο.

Απ’ εκείνο που σου λέει, «ξέρω τι έκανες εχθές το βράδυ». Κι είναι αρκετό για να μου σπάσει το κεφάλι. Γιατί το ότι η κολλητή ή ο κολλητός σου μπορεί να ξέρουν καλύτερα απ’ εμένα τα αισθήματα και τη χαρά σου, πραγματικά με ξεπερνάει.

Με ξεπερνάει που μπορεί να ξέρουν κάθε λεπτομέρεια. Ή τέλος πάντων, κάθε «ανοδική» ή «πτωτική» μας συναισθηματική σεξουαλική προσέγγιση. Που μπορεί να ξεκινάει απ’ εμένα και να τελειώνει στο «μαζί» ή απλά να τελειώνει, πριν καν αρχίσει, μ’ ένα «έχω πονοκέφαλο».

Γιατί τον πονοκέφαλο, μπορώ να το δεχτώ. Αλλά ένα βαθμό αξιολόγησης ή ένα «Χ», σαν από διαγωνισμό ταλέντου, όχι, δεν το δέχομαι. Ακόμα κι αν είναι golden buzzer. Ακόμα κι αν όλο αυτό μπορεί να δημιουργεί την εικόνα του τέλειου ζευγαριού. Ακόμα κι αν αυτό δηλώνει την τέλεια ή όχι ερωτική μας χημεία.

Και για να γίνω πιο σαφής, θα σου πω ότι τα πράγματα κάπου τα μπέρδεψες. Την αλήθεια που ζούμε μέσα απ’ τις στιγμές μας βρίσκεις έναν τρόπο να την ταπεινώνεις. Βρίσκεις έναν τρόπο να την καταστρέφεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Κι ο τρόπος σου αυτός δεν είναι άλλος απ’ το να μιλάς σε τρίτους για εμάς.

Απ’ το να γειώνεις όλα αυτά που μας ενώνουν. Να καταστρέφεις κάθε πονηρό μας μυστικό, απ’ εκείνα που μπορεί να αποτελούν και τη διέγερσή μας. Γιατί, μερικές φορές, στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να φαντάζεται, αλλά στην ουσία δεν ξέρει τι κάνουμε μόνοι μας είναι διεγερτικό.

Όπως καταλαβαίνεις, θεατές στο κρεβάτι μου δε θέλω. Κι αν στην εποχή μας, το σεξ, προσφέρεται απλόχερα ως θέαμα κι ως εικόνα, ας κρατήσουμε το δικό μας για εμάς. Ας είναι αυτή η μαγεία, στη σχέση μας, για τη νέα χρονιά.