Φτερουγίσματα στην καρδιά, αναπνοή γρήγορη, ζαλάδες στο κεφάλι, θερμοκρασία που ανεβαίνει, κρύα άκρα και νύχτες άγρυπνες. Ακούγεται σαν ίωση. Όμως μια ταινία ή ένα ρομαντικό μυθιστόρημα είναι αρκετά για να σε κάνουν να πιστέψεις ότι ίσως πρόκειται για συμπτώματα έρωτα. Ή μήπως όχι; Πάντως μερικά πράγματα δεν κρύβονται. Γιατί στην πραγματικότητα -είτε είναι δική σου, είτε όχι- η συναισθηματική αντίδραση που συνδέεται με τον έρωτα κρύβει συναισθήματα ενθουσιασμού, προσμονής και λαγνείας. Με τα συμπτώματα που προκαλεί η αγάπη όμως, τι γίνεται;
Η αγάπη είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι έρωτας, δεν είναι καν συναίσθημα, είναι μια υπόσχεση. Είναι κάτι πιο εσωτερικό, κάτι πιο βαθύ. Και χρειάζεται -ως ένα βαθμό- από την πρώτη στιγμή της, έρωτα. Σκέψου απλά πόσες φορές την ημέρα αλλάζουν τα συναισθήματά σου. Η διάθεσή σου μπορεί να χαλάσει όταν κάτι πάει στραβά, ο εκνευρισμός μπορεί να ξεσπάσει και να ηρεμήσει το ίδιο γρήγορα. Κι αν βασιζόσουν αποκλειστικά στα συναισθήματά σου, αφήνοντας τα να σε καθοδηγούν από στιγμή σε στιγμή, σίγουρα θα συμπεριφερόσουν περίεργα αν όχι ακανόνιστα.
Και καθώς η σχέση σου μετατοπίζεται απ’ τον ενθουσιασμό της νέας κατάκτησης, σε κάτι σταθερό, ανησυχείς ότι η σπίθα αρχίζει να φεύγει. Ανησυχείς ότι μπορεί να χάσεις το ενδιαφέρον σου και το αίσθημα της δυσαρέσκειας γυρνάει μες στο μυαλουδάκι σου. Όμως αυτή η μετατόπιση είναι κάτι απολύτως φυσικό και δε σημαίνει ότι ο ρομαντισμός αρχίζει να πεθαίνει, απλώς αλλάζει. Κι αυτό δεν είναι κακό.
Γιατί μετά τον αρχικό ενθουσιασμό -που συχνά συνοδεύεται από νευρικότητα και την επιθυμία να βάλεις όλες τις δυνάμεις σου μπροστά στη σχέση- αρχίζεις να επικεντρώνεσαι στο να γνωρίσεις πραγματικά κάποιον, σε βαθύτερο επίπεδο. Στο επίπεδο που αρχίζει να μεγαλώνει τη δέσμευση μέσα σου και να οικοδομεί μια καινούρια, στην οποία σου δίνεται η δυνατότητα ν’ αναπτυχθείς με το ταίρι σου, κι όχι απλώς να ζήσεις έναν φευγαλέο έρωτα ή ένα φτερούγισμα στην καρδιά.
Η άνεση σε μια σχέση δεν είναι η θανατηφόρα αγγελία της, ούτε κάποιο τελειωτικό χτύπημα -ο εφησυχασμός της είναι. Όταν νιώθεις άνετα, νιώθεις υποστήριξη και την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ειλικρινής με τον άνθρωπό σου. Όταν εφησυχάζεσαι, σταματάς να βάζεις δουλειά στη σχέση και αφήνεις τα συναισθήματά σου να είναι οδηγός. Συναισθήματα παροδικά, χωρίς ιδιαίτερη αξία. Σταματάς να παίρνεις αγκαλιές το ταίρι σου, παύεις να το φιλάς, να του αφήνεις σημειώσεις στο ψυγείο και να του κάνεις καφέ τα πρωινά.
Κι αγάπη δεν πρέπει να καθορίζεται από μερικά νεύρα ή μια κακή διάθεση. Είναι μια υπόσχεση που ανεξάρτητα απ’ τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων που έχεις ως άνθρωπος, καλείσαι να πάρεις καθημερινά, να συνεχίσεις να εργάζεσαι για αυτή. Γιατί η αγάπη θέλει δουλειά. Και η σχέση δεν είναι χώρος για εγωιστές ή δειλούς. Τουλάχιστον, όχι αν έχει ελπίδες να διαρκέσει. Ακόμα κι όταν εκνευρίζεσαι με τον άνθρωπό σου ή βαριέσαι την καθημερινότητα ή διαφωνείς μαζί του -αν τον αγαπάς αληθινά- αυτό θα είναι ένα υπόγειο ρεύμα σε ό,τι κάνεις.
Γιατί η σχέση υπάρχει και πέρα απ’ αυτές τις στιγμές και πέρα απ’ αυτά τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Και πρέπει να υπάρχει προθυμία να δείξεις αγάπη ακόμα κι όταν τα ζόρια της καθημερινότητας την καλύπτουν. Ίσως ακούγεται αντιρομαντικό, αλλά είναι αλήθεια. Η αγάπη, η αληθινή διαρκής αγάπη, δεν είναι ένα συναίσθημα μιας στιγμής. Όσο περισσότερο επιλέγεις να την ασκείς, τόσο πιο δυνατή γίνεται, τόσο σε γεμίζει. Και να θυμάσαι πως όταν δύο άνθρωποι εργάζονται για τον έρωτά τους κάθε μέρα, υπάρχει πολύ μικρό κενό ανάμεσά τους και δε χωράει τίποτα πέρα από περισσότερο έρωτα κι αγάπη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
