Υπάρχουν μόνο δύο μέρη στον κόσμο όπου μπορείς να δεις τις τεκτονικές πλάκες με γυμνό μάτι. Γιγάντιες, στον στερεό φλοιό της γης. Άλλοτε συγκρούονται, άλλοτε απομακρύνονται κι άλλοτε ολισθαίνουν πλευρικά. Οι κινήσεις τους αυτές προκαλούν σεισμούς, δημιουργούν όγκους ορεινούς, σηκώνουν κύματα ή προκαλούν εκρήξεις. Αντιδρούν, εκφράζονται, σωπαίνουν κι εννοείται δηλώνουν την παρουσία τους μ’ ένα ρήγμα. Κάπως έτσι είναι η αγάπη κι έρωτας. Aπ’ τη μία πλευρά. Γιατί απ’ την άλλη, βρίσκονται η εξάρτηση κι η ζήλια. Και κάπου στη μέση, ένα πλαίσιο μιας εσωτερικής αναζήτησης, ωριμότητας κι ολοκλήρωσης.
Γιατί έρωτας κι εξάρτηση μαζί, κρύβουν μέσα τους, φόβο και μια ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν, ο έρωτας δε γίνεται αγάπη κι η εξάρτηση γίνεται εξουσία του ενός προς τον άλλο. Κι εκεί είναι που όλα μπορούν να χαθούν. Με την εμφάνισή του, ο έρωτας φέρει προσωπικότητες και σχέσεις που τον περικλείουν με χαρακτηριστικά μιας παιδικότητας κι ανωριμότητας, σ’ ένα ατελείωτο κυνήγι της ουτοπικής αγάπης που στο τέλος καταλήγει σε συναισθήματα θυμού κι απογοήτευσης, γιατί ποτέ δεν μπορείς να τη φτάσεις.
Όμως ο έρωτας είναι μια μορφή εξάρτησης από μόνος του, ούτως ή άλλως, κι είναι ένα είδος αγάπης προς το πρόσωπο του συντρόφου σου. Έχει μέσα του μια εσωτερική δύναμη κι ισχύ. Σαν για λίγο να βλέπεις τον κόσμο από άλλη ματιά, όπως όταν ήσουν παιδί. Λίγο πιο αισιόδοξα, πιο ανάλαφρα, με ανοιχτές κεραίες. Σαν η ζωή σου ν’ αποκτάει αληθινό νόημα. Μέχρι τη στιγμή που δεν μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένος χωρίς αυτόν. Να βρίσκεσαι ή να μπορείς να περάσεις καλά μακριά του. Μέχρι τη στιγμή που ο έρωτας αυτός αρχίζει και σε τροφοδοτεί με ενέργειες και συμπεριφορές που κρύβουν ζήλια. Ή παθολογικές, ανασφαλείς κι εξαρτημένες καταστάσεις.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πως έχεις στηρίξει κάθε στιγμή σου πάνω στη σχέση σου. Κάνεις τα πάντα μαζί με τον σύντροφό σου, ακόμα κι όταν δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Ακόμα κι όταν βαριέσαι. Πηγαίνεις για καφέ ενώ δεν το θέλεις και το κάνεις επειδή δεν μπορείς αλλιώς. Νιώθοντας ταυτόχρονα έναν εγκλωβισμό, ακόμη κι αν πρόκειται για έναν απλό καφέ. Κι ο εθισμός έχει ήδη αρχίσει να γεννά τα πρώτα συμπτώματά του. Γενόμενος ένας ζητιάνος αγάπης ή θέλοντας να γεμίσεις ένα κενό, διαπιστώνεις ότι έχεις φτιάξει μια σχέση πλήρους εξάρτησης. Κι είναι πράγματι πολλοί όσοι μπαίνουν σε μια σχέση γιατί ζητιανεύουν την αγάπη. Το θέμα είναι όμως, ότι δύσκολα μπορούν να βγουν απ’ αυτήν αλλά ταυτόχρονα δε βρίσκουν και την αγάπη.
Κι η ευτυχία μέσα στον έρωτα; Αυτή πού πήγε; Γιατί δεν μπορείς ν’ απολαύσεις τη συμβίωση, τη συντροφικότητα, την ένωση, ακόμα κι όταν είσαι για λίγο χωριστά απ’ αυτόν που έχεις επιλέξει; Καταλαβαίνεις πως μια τέτοιου είδους σχέση αρχίζει και δημιουργεί ενοχές, εντάσεις και προβλήματα. Το «Πού είσαι; Γιατί άργησες ν’ επιστρέψεις απ’ τη δουλειά; Γιατί δεν απάντησες στο μήνυμά μου ή στο τηλέφωνο; Πάλι θα βγεις με τους φίλους σου; Εμείς πότε θα βρεθούμε;», αλλά και το «Τι κάνω μ’ αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου; Πού πήγε εκείνος ο έρωτας; Πώς καταντήσαμε έτσι; Γιατί ενώ βαριέμαι ζηλεύω; Γιατί δεν μπορώ να χωρίσω;». Όλα τα παραπάνω είναι η αρχή μιας πραγματικότητας που λέγεται εξάρτηση κι είσαι πλέον μέρος αυτής.
Κι η συνεξάρτηση δίνει τη θέση της σε μια σχέση που ενθαρρύνει τον εθισμό του άλλου ώστε να μην πάρει την ευθύνη των πράξεών του απέναντι στον άλλον. Αναγνωρίζοντας τις βλαβερές συμπεριφορές αλλά δίχως να γίνεται τίποτα για να μην υποφέρει απ’ τις συνέπειες. Παραμένοντας σε μια σχέση νιώθοντας θυμό κι απογοήτευση, φοβούμενος τις συνέπειες. Μικραίνοντας τα προβλήματα χωρίς να θέτονται όρια.
Όμως, είτε απ’ την πλευρά εκείνου στον οποίο εξαρτάσαι, είτε απ’ την πλευρά αυτού που εξαρτάται πάνω σου, η αντίδραση μπλοκάρεται και παραμένει ανέκφραστη για να μη δημιουργήσει αποξένωση και ρήγμα. Διαφορετικό σε κάθε περίπτωση, αλλά πάντα μ’ έναν κοινό παρανομαστή. Την ανασφάλεια. Απ’ τη μία πλευρά στην ανοχή της πραγματικής αγάπης– γιατί άλλωστε πού να πας και να ξεκινάς απ’ την αρχή, με τα τετριμμένα κλισέ πως οι σχέσεις θέλουν δουλειά– κι απ ‘την άλλη μια χαμηλή αυτοεκτίμηση και ταυτόχρονα απαίτηση ν’ αγαπηθεί, ενώ ο ίδιος δεν είναι σε θέση ν’ αγαπήσει. Γιατί πια, δεν ξέρει πώς.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
