Τι κι αν δε μιλάμε πια;

Μέτρησα όλες τις όμορφες στιγμές μας. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Απλά για να μπορέσει να με πάρει ο ύπνος. Γιατί είναι δύσκολα τα βράδια. Κι έπειτα, πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι σου κι έμεινα να κοιτάζω την πλευρά σου. Απλά για ν’ αναρωτηθώ αν μ’ ακούς. Αν με βλέπεις. Αν θυμάσαι.

Κι αν ο πρωινός καφές στο χέρι μου ξυπνάει ένα όνειρο μεγάλο, που έχει μείνει μισό, και τίποτα άλλο, τελικά δε με νοιάζει που δε μου μιλάς πια. Δε με νοιάζει που δε μιλάμε. Δε μου λείπει η καλημέρα σου, ούτε και το φιλί σου. Δε μου λείπουν ούτε τα μηνύματα στο ψυγείο ούτε και τα χαρτάκια με τα «σ’ αγαπώ» δίπλα στη ζάχαρη.

Για να καταλήξω στο συμπέρασμα πως δε σε διάλεξα αλλά ούτε κι εσύ εμένα. Απλά μας διάλεξε ο χρόνος μέσα σε μία συνέχεια των καρμικών μας συναντήσεων. Προκειμένου να τελειώσουμε κάτι το οποίο αφήσαμε στη μέση. Να τελειώσουμε χωρίς πολλές κουβέντες έναν έρωτα που βρήκε το τέλος του χωρίς να γνωρίζει την αρχή του.

Άλλωστε, τα λόγια τα πολλά και τα μεγάλα δεν έχουν θέση στη ζωή μας. Τουλάχιστον στη δική μου. Κι αν έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι πώς γίνεται δύο κορμιά που αγαπήθηκαν να μη μιλάνε πλέον, την ίδια στιγμή φέρνω εσένα στο μυαλό μου και την απόλυτη σιωπή σου. Και το καλό είναι ότι αισθάνομαι όμορφα.

Γιατί, τελικά, ποιο είναι το νόημα στο να κρατήσουμε επικοινωνία; Ποιο είναι το νόημα σ’ ένα μήνυμα για το τι κάνω και τι κάνεις; Αν χαμογελάς κι αν κλαίω; Αν προχώρησα κι εσύ έμεινες πίσω; Αν ταξιδεύεις κι εγώ ψάχνω προορισμό; Απολύτως κανένα.

Απλά θυμήσου εκείνα τα λόγια μου. Εκείνα που σου εξηγούσαν πως ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι, που έρχεται και φεύγει. Στην αρχή με ψιθύρους στ’ αφτιά που ανατριχιάζουν όλο το κορμί κι έπειτα με όρκους μεγάλων εραστών. Για να φτάσουν στο σημείο οι κουβέντες να γίνουν σιωπή και το απόλυτο κενό. Το απόλυτο ξενέρωμα. Και τι να το κάνω το ξενέρωμά σου; Συντροφιά στο δικό μου; Σ’ ευχαριστώ, αλλά να μου λείπει.

Και να που τα «πιστεύω» μου τα κάνεις πράξη. Κι εκεί που με ήθελες μέσα στη ζωή σου γιατί μ’ αγάπησες αληθινά, τώρα ψάχνεις να βρεις εκείνον τον τρόπο που θα κόψει τα νήματα. Και προτιμάς τον ευκολότερο. Το πρόβλημα, όμως, είναι δικό σου. Γιατί η σιωπή μου είναι καλύτερη απ’ τη δική σου. Και νομίζω πονάει περισσότερο την άμυνά σου.

Αλλά σου δίνω εκείνο τον χρόνο που χρειάζεται για να σκεφτείς. Γιατί, μάλλον, εγώ σ’ αγάπησα περισσότερο. Κι ό,τι αγαπάω το φυλάω σφικτά μες στην καρδιά μου. Το κρατάω για πάντα, δυνατά. Ακόμα κι αν αυτό σταματήσει να μου μιλάει. Όχι στα λόγια αλλά στο συναίσθημα. Κι αυτό έχει μόνο σημασία.

Επομένως, κράτα τη σιωπή σου καλά φυλαγμένη για εσένα. Εμένα μου είναι αδιάφορη. Φτάνει που ξέρω. Φτάνει που έμαθα να μετράω και να κρατάω ό,τι αξίζει. Τα υπόλοιπα στα χαρίζω. Μόνο πρόσεχε. Εφόσον επέλεξες να μη μου μιλάς, να μη μιλάς καθόλου για εμένα.

Ξεκόλλα απ’ το παρελθόν μας και προχώρα. Κι αν κάποια στιγμή νιώσεις την ανάγκη να μ’ ακούσεις, ξέρεις πού θα με βρεις. Ακόμα κι αν θελήσεις μία αγκαλιά, έλα να την ζητήσεις. Τι κι αν δε μιλάμε πια; Τα μάτια μας θα βρουν τον τρόπο.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!