Ακόμα κι ο έρωτας ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Μπορεί να σου δίνει τα φτερά του – για να μπορείς να πετάξεις μαζί του στην αρχή- αλλά σου ρίχνει και τα βέλη του. Κι ενώ όλα απ’ εκεί πάνω μπορεί να φαίνονται μικρά κι ασήμαντα, σε μερικές στάσεις στο έδαφος θα δεις και την πραγματικότητά του. Και ίσως τα σημάδια της παρουσίας του.
Αυτή όμως δεν είναι η ομορφιά και η κατάρα του ταυτόχρονα; Αυτή δεν είναι η ουσία του; Ή μήπως μία ανάγκη που έχει δημιουργήσει προκειμένου να ψάχνεις, κάθε μέρα να βρεις κι έναν λόγο για να τον κρατήσεις ζωντανό; Να ψάχνεις έναν λόγο, για να συνεχίσεις να πετάς, μαζί του; Κι έρχονται εκείνες οι στιγμές που λαμβάνεις μηνύματα για πράγματα που τ’ αισθάνεσαι διαφορετικά απ’ τον τρόπο, που θα έπρεπε. Για να εμφανιστεί ταυτόχρονα κι εκείνο το αίσθημα της φυγής μ΄ ένα εκατομμύριο λόγους από πίσω του, βρίσκοντας εσένα να ψάχνεις εκείνον τον έναν και μοναδικό λόγο που θα προσπαθεί να σε κρατήσει μαζί του.
Και τα αισθήματα, ένα δικαίωμα, τα οποία δεν μπορεί να τα κρίνει κανείς. Ειδικά όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που αισθάνεσαι τη λύπη χωρίς δάκρυα ή την ευτυχία με δακρυσμένα μάτια. Κι ενώ όλοι μας έχουμε προσπαθήσει να ζήσουμε έναν έρωτα χωρίς η καρδιά μας να σπάσει σε εκατό κομμάτια, συμβιβαστήκαμε στα μισά. Για ν’ αποδεχτούμε ότι, στην τελική, δεν υπάρχει τίποτε κακό σ΄ αυτό.
Μέχρι να κάνει την εμφάνισή του το πρώτο υστερόγραφο στη σχέση. Και μετά από κάθε «σ’ αγαπώ», «σε θέλω», «σε γουστάρω», ν΄ ακολουθήσει το «αλλά». Κι αυτό το ρημάδι, να δημιουργήσει, μία αναίρεση σε μερικά νοήματα μέσα απ’ τα προηγούμενα. Γιατί όταν οι λέξεις δε συμβαδίσουν με τις αντίστοιχες πράξεις, μπαίνει στη μέση το ψάξιμο και η ελπίδα για να κρατήσεις κάτι ή για να βρεις τον τρόπο να κρατηθείς.
Κι ενώ κάποιος σου δίνει ένα εκατομμύριο λόγους για να τον αφήσεις να φύγει, κι ενώ εσύ έχεις ακόμα περισσότερους δικούς σου λόγους για να φύγεις μακρυά, σκύβεις το κεφάλι και λες, «μωρό μου, χρειάζομαι, έναν καλό λόγο για να μείνω». Προκειμένου να μη χάσεις το πέταγμά σου και τη γη κάτω απ΄ τα πόδια σου. Γιατί απλά, στο μυαλό και στην καρδιά σου, έχεις χωρίσει. Στα λόγια το χάνεις, ψάχνοντας να βρεις λόγους για να μείνεις. Αλλά όταν έχεις τον έναν, τι τους θέλεις τους περισσότερους;
Γιατί η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι κάτι πάρα πολύ καλό κι όμορφο. Και η προσμονή τους ακόμη περισσότερο. Όταν όμως μιλάμε για σχέσεις τίποτα δεν μπορεί να χρονολογηθεί. Ακόμα κι ο ρομαντισμός, είναι μία λεπτή γραμμή μεταξύ της τήρησης των προτύπων σου. Μπορεί στην αρχή να λυγίζουν, αλλά στην πορεία, δε συμβιβάζονται και πολύ εύκολα.
Κάθισε να σκεφτείς τις πιο πρόσφατες σχέσεις σου. Θα εντοπίσεις πράγματα που συνέβησαν και σ’ έκαναν να διστάσεις. Πράγματα που έκαναν το κεφαλάκι σου να σκεφτεί να φύγεις, αλλά η καρδιά σου δεν το επέτρεψε και σ’ έπεισε να μείνεις πίσω. Σίγουρα είναι αγάπη. Σίγουρα είναι έρωτας. Δε μίλησε κανένας για συμβιβασμό και ανασφάλεια, αλλά για μια δύναμη που αναζητάει το υγιές, το λειτουργικό και το αληθινό.
Το θέμα είναι ο κίνδυνος σε κάτι που σε κάνει ευάλωτο. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε απ’ τα παραπάνω. Γιατί ωριμάζεις και μεγαλώνεις μέσα απ΄ τις εμπειρίες σου. Έχεις μάθει ν’ ακούς καλύτερα τον εαυτό σου. Και φυσικά, εξακολουθείς να πιστεύεις στην αγάπη και είσαι έτοιμος για τα πραγματικά. Αρκεί να μην κρίνονται όλα μόνο μ’ ένα κρεβάτι, μ’ ένα φιλί, με μία αγκαλιά, στη γνώμη των φίλων, πίσω από ένα χαμόγελο, στη σκέψη, στη δεκτικότητα και την κατανόηση.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
