Ύπνος στον καναπέ∙ η κλασική τιμωρία των μακροχρόνιων σχέσεων

Δεν αργεί να έρθει εκείνη η μεγάλη μέρα όπου η σχέση σου θα σε οδηγήσει κάτω απ’ την ίδια στέγη. Εκείνη η πρόταση της συμβίωσης, που σου φαινόταν κάτι πάρα πολύ μακρινό, αποτελεί πλέον γεγονός. Κι αν τα πράγματα κύλησαν με τέτοιο τρόπο που το ένα έφερε το άλλο κι εσύ πιάστηκες στον ύπνο, τότε την πάτησες.

Γιατί υπάρχουν βασικοί κανόνες σ’ αυτό το θέμα. Τίποτε δεν πρέπει να αφήνεται στα χέρια του άλλου. Απ’ το πιο μικρό, μέχρι και το πιο μεγάλο. Όπως για παράδειγμα, το μέγεθος του κρεβατιού κι η πλευρά σου. Το «θέλω πάπλωμα», «θέλεις κουβέρτα»  –γιατί αιώνια αγκαλίτσα δεν υπάρχει–, μέχρι το μέγεθος του καναπέ κι αν αυτός σε χωράει. Κι αν αναρωτιέσαι για το αν υπάρχει λόγος γι’ αυτό, θα σου πω πως «ναι». Κι είναι πολύ μεγάλος.

Τόσο που μπορεί να σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Να χάσεις εκείνη την ηρεμία που σου χαρίζει το κρεβάτι σου ανάμεσα στα σκεπάσματα. Να χάσεις τις αγκαλιές με το μαξιλάρι σου και την άπλα σου. Να χάσεις εκείνες τις λίγες ώρες μέσα στην ημέρα σου που είναι πραγματικά δικές σου.

Γιατί η λέξη «τιμωρία» δε σταματάει στα παιδικά σου χρόνια. Τουλάχιστον τότε η μανούλα σου σε έστελνε στο δωμάτιό σου. Τώρα, όμως, τα πράγματα αλλάξανε. Κι η λέξη αυτή σε οδηγεί στον καναπέ σου. Κι άντε, μ’ έναν τριθέσιο θα βγάλεις άκρη. Γιατί αν είναι διθέσιος, την πάτησες άσχημα. Σε βαθμό που θα κοιτάς τα πατουσάκια σου, όλο το βράδυ, στον αέρα.

Να κοιτάς και να αναρωτιέσαι. Αν είναι αυτή μορφή «διαπαιδαγώγησης», ως ποινή που σου επιβλήθηκε για κάποια αξιόποινη πράξη, η αρχή μιας ιδανικής σεξουαλικής σχέσης. Και κάπου εκεί γελάστηκες. Γιατί ο αποκλεισμός σου απ’ τα προνόμια του ύπνου δεν έχει να κάνει με την τεχνική διαλείμματος, αλλά με τη σωματική σου τιμωρία.

Κι εκεί που ένας τσακωμός εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου, το ίδιο ξαφνικά σου χαμογελάει ο καναπές σου. Και δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις. Γιατί το φλερτ του είναι τόσο έντονο που παίρνει μορφή. Γιατί έχει ερωτευτεί το κορμί σου και ξέρει τις στάσεις σου. Ψιθυρίζει στα αφτιά σου εκείνο το «όπου κι να πας, σ’ εμένα θα γυρίσεις» κι εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή.

Εύχεσαι μόνο να προλάβεις να πάρεις ένα σεντόνι κι ένα μαξιλάρι αγκαλιά προτού η πόρτα σου χτυπήσει τα μούτρα. Διαφορετικά να εύχεσαι τα μαξιλάρια του καναπέ να μην είναι σκληρά –αν είναι η πρώτη φορά– γιατί μετά απ’ αυτήν έχεις πάρει τα μέτρα σου.

Κι ενώ παλεύεις να βολέψεις το κορμί σου, ελπίζοντας σε μια λύπηση, μετά απ’ αυτήν την αγαπημένη τιμωρία όλων των σχέσεων, απάντηση και κάλεσμα στην προσφώνηση «μωρό μου» δεν ακούς. Και κάπου εκεί το παίρνεις απόφαση.

Απ’ εκείνες που σε βρίσκουν να προσπαθείς να βολέψεις το πόδι σου στην πλάτη του καναπέ. Απ’ εκείνες που το πιάσιμο σου χτυπάει το σβέρκο. Απ’ εκείνο το ανάσκελα που περιθώρια γυρισμού δεν έχει και την ανάγκη σου να καταφέρεις να μη γνωρίσεις το πάτωμα. Κι ενώ αναρωτιέσαι πώς γίνεται επάνω του να βολεύεσαι στο σεξ, την ίδια στιγμή τα νεύρα σου χτυπάνε κόκκινο.

Και δίνεις μία υπόσχεση στον εαυτό σου. Όχι ότι δε θα επιτρέψεις να κοιμηθείς ξανά στον καναπέ, γιατί αυτό είναι σίγουρο, αλλά ότι καλύτερη ώρα για καβγαδάκια είναι το πρωί. Έτσι για να έχεις όλη την ημέρα μπροστά σου για να επανορθώσεις.

Εκτός κι αν σε πάρει η έξοδος, με τα κολλητάρια, μέχρι το πρωί. Τότε και μόνο να εύχεσαι να μη βρεις κάποιον στον καναπέ με νεύρα. Γιατί τότε το πάτωμα θα είναι η μόνη λύση.

Γι’ αυτό θα σου πω ένα μυστικό, παλιό και σίγουρο. Αρχή σε κάθε συμβίωση, θα πρέπει να αποτελεί νόμο ο ύπνος μετά απ’ ένα τσακωμό. Εκείνος ο όρκος που ποτέ δε θα σε οδηγήσει σ’ άλλα μέρη. Εκείνος ο όρκος, ο απαράβατος, που ένα ζευγάρι ενώνει. Το κρεβάτι. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν ειπωθεί, σ’ αυτό μαζί θα πρέπει να καταλήγετε. Γιατί μια αγκαλιά μέσα στη νύχτα θα έρθει. Τουλάχιστον έτσι μου είπε η σοφή γιαγιά μου.

Και νομίζω ότι πιάνει.