Ζωή σε τάξη, μυαλό σε αταξία

Φτάνει επιτέλους, εκείνη η μοναδική στιγμή της ημέρας όπου το κρεβάτι σου αποτελεί το πραγματικό σου όνειρο.  Έχεις βάλει τις ωραίες πιτζάμες σου ή απλά το άρωμά σου κι εκεί όπου έχει αρχίσει να σε φλερτάρει ο Μορφέας -με πολλή επιμονή- εσύ έχεις αρχίσει να αντιστέκεσαι.

Κι όχι φυσικά γιατί θέλεις να παίξεις μαζί του, αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή το μυαλό σου αποφάσισε να οργανώσει τα πάντα. Να κάνει το δικό του απολογισμό. Ένα γρήγορο flashback της ημέρας. Ένας γρήγορος προγραμματισμός της επόμενης. Ένα σωρό από εκκρεμότητες κι υποχρεώσεις που πρέπει να λύσεις. Το πριν, το μετά, το επόμενο από αυτό. Όλα εκείνη τη στιγμή.

Και ξαφνικά, στο αυτί σου, ηχεί το ξυπνητήρι. Κι η νύχτα διαδέχεται την ημέρα σου χωρίς να το έχεις καταλάβει. Χωρίς να έχεις ξεκαθαρίσει αν τελικά η οργάνωση αποτελεί ένα απ’ τα βασικότερα χαρακτηριστικά σου ή απλά είσαι ακόμα μια περίπτωση ψυχαναγκαστικού ανθρώπου.

Προσπαθείς να καταπολεμήσεις εκείνες τις επαναλαμβανόμενες πράξεις ή συμπεριφορές σου στις οποίες προβαίνεις ακούσια παρά τη δυσφορία που σου επιφέρουν, επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο θεωρείς ότι εκτονώνεις το άγχος που σου προκαλούν οι επίμονες σκέψεις κι ιδεοληψίες σου.

Η ουσία, όμως, είναι ότι μία ακόμη μέρα ξεκινάει. Με την ικανοποίηση ότι οι κάλτσες σου είναι χωρισμένες ανά χρώμα. Η ντουλάπα σου αποτελεί παράδειγμα εκπαίδευσης υπαλλήλου. Τα ποτήρια σου είναι στοιχισμένα. Το μπάνιο σου σε πλήρη τάξη, σε βαθμό όπου πλένεις τα δόντια σου με κλειστά τα μάτια. Το σαλόνι σου έτοιμο για φωτογράφιση. Τα ρούχα ατσαλάκωτα κι η χωρίστρα στη θέση της, παίρνεις την τσάντα σου και ξεκινάς.

Για πού, όμως, άραγε; Μήπως τελικά, η γελασμένη αρμονία σου είναι η αυταπάτη της καθημερινότητάς σου; Μήπως, το λάθος ή το σωστό, τα«θέλω» ή τα «πρέπει» σε κάνουν να πιστεύεις ότι όλα είναι σε πλήρη τάξη στο μυαλό σου; Μήπως τελικά, η συγκέντρωση κι η ηρεμία σου εξαρτάται απ’ την υποτιθέμενη πραγματοποίηση των απωθημένων σου; Μήπως, τελικά, περιμένεις εκείνη τη μοναδική στιγμή, όπου ένα «χαστούκι» θα έρθει για να σου θυμίσει ότι μπέρδεψες τον τρόπο με τον όποιο πρέπει να ζήσεις; Γιατί θα έρθει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά φρόντισε να μην είναι αργά.

Γιατί το πολύ ή το λίγο δεν απέχουν και πολύ απ’ την τρέλα. Δεν απέχουν απ’ την πραγματικότητα. Γιατί θέλει θάρρος για να μείνεις μέσα στο δωμάτιο μοναχός σου. Θέλει θάρρος για να κλείσεις το τηλέφωνό σου. Θέλει θάρρος για να βγεις μια βόλτα με τις σκέψεις σου. Θέλει θάρρος για να πιεις έναν καφέ μόνος σου χωρίς να σε νοιάζουν οι άλλοι διπλά σου. Θέλει θάρρος για να υποδεχτείς το χειμώνα. Γιατί;

Γιατί με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα δηλώσεις παραίτηση. Θα σε πιάσει πανικός με ό,τι αυτό συνεπάγεται, άγχος, ταχυπαλμίες, πονοκεφάλους. Και θα αναρωτιέσαι πού είναι οι μπαταρίες που γέμιζες παίρνοντας ενέργεια απ’ το γαλάζιο της θάλασσας. Πού είναι η δύναμη που αντλούσες απ’ τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τους φίλους, τους συγγενείς. Κι όλα μονομιάς θα σβήσουν. Και θα συνεχίσεις να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά κι αφέθηκες.

Θα συνεχίζεις να ψάχνεις το νερό την ώρα που δε θα ξέρεις πώς να ξεδιψάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα συνεχίζεις να ψάχνεις αυτό που μπορεί να σου φέρει την απόλυτη αρμονία. Αυτό το υποτιθέμενο «έχω τη ζωή μου σε τάξη», αλλά στην πραγματικότητα το μυαλό σου σε αταξία. Αυτό το ότι μπορείς κι αναπνέεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις το λόγο. Δεν είναι, όμως, τα πράγματα έτσι και το ξέρεις.

Αφέσου, λοιπόν, κι απόλαυσε αυτό που σου χαρίζεται. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μια τρέλα της στιγμής, μια τρέλα χωρίς προηγούμενο. Ζωγράφισε στη σκόνη. Σκόνταψε στα παπούτσια σου. Βάλε διαφορετικές κάλτσες. Πες τη γνώμη σου χωρίς να τη σκεφτείς. Γέλασε μέχρι δακρύων. Κλάψε χωρίς προηγούμενο. Κάνε μία ευχή κι ας μη γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Μην περιμένεις το αύριο να σου φέρει το μεθαύριο κι αυτό με τη σειρά του την επόμενη εβδομάδα. Φλέρταρε με τον Μορφέα γιατί είναι ο μόνος που θα σου χαρίσει τα ομορφότερα όνειρα. Θα σου χαρίσει πραγματικά όμορφες στιγμές, ακόμα, κι αν δε βγουν ποτέ αληθινές.