Είμαστε κι εμείς οι «ξεχασιάρηδες»

Ορισμένους ανθρώπους, μας διακρίνει μία γοητευτική αφηρημάδα. Γεννηθήκαμε με αυτήν, την καλλιεργήσαμε μέσα στα χρόνια, τη μεγαλώσαμε σαν παιδί μας και σήμερα, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Ξεχνάμε, φίλε μου, ξεχνάμε καθημερινά, σε σταθερή βάση, χωρίς φόβο αλλά με πολύ τσαχπινιά και χάρη. Μπορεί να αγνοήσουμε από πληροφορίες, γεγονότα της καθημερινότητας, μέχρι ευθύνες ή υποχρεώσεις. Όσοι με νιώθετε, μία πρώιμη ταύτιση θα τη βιώνετε αυτήν τη στιγμή.

Πόσες φορές έχουμε φύγει να πάμε έξω για καφεδάκι ή δουλειές και φεύγοντας έχουμε ξεχάσει να κλείσουμε φώτα, aircondition, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κι όποια άλλη ηλεκτρική συσκευή βάζει ο νους σας; Εντάξει, την πρώτη φορά που θα γίνει, δε μας πολύ απασχολεί, τη δεύτερη σιγομουρμουρίζουμε τον ύμνο «oops, I did it again», ε και την τρίτη, αφού έχουμε λάβει και τον αξιολάτρευτο λογαριασμό της ΔΕΗ, δίνουμε όρκο τιμής, πως δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Το πιο ντροπιαστικό φυσικά, είναι όταν ξεχνάμε γιορτές και γενέθλια φίλων, συντρόφων κι οικογενειακών μελών. Πώς να σε συγχωρήσουν οι κολλητοί όταν απλά αγνοείς, χωρίς να το θες φυσικά, κάθε χρόνο με την ίδια άνεση τα γενεθλιάκια τους; Μόλις συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει -πράγμα που σημαίνει πως κάποιος άλλος από την παρέα στο ‘χει σφυρίξει- πέφτεις γονατιστός και ζητάς ταπεινά συγχώρεση, λέγοντας το γνωστό «ένα μυαλό το ‘χω , ‘σχώρα με».

Αν ξεχάσεις να πεις όμως χρόνια πολλά στη μητέρα σου, στον πατερούλη σου, στα αδελφάκια σου και το θυμηθείς μονάχα όταν τους δεις με μια τούρτα μπροστά τους, τότε αυτοσχεδιάζεις και λες «καλέ 14 του μηνός έχουμε σήμερα; Πω, πώς ξεχάστηκα έτσι!» κι ορμάς να τους πνίξεις στις αγκαλιές, ενώ παράλληλα έχεις προλάβει να κατεβάσεις με γρήγορες κινήσεις κι ένα κομματάκι τούρτα. Αν τύχει πάλι, να μη θυμηθείς μία σημαντική μέρα του συντρόφου σου, τότε απλά χρειάζεται να κάνεις πολλά για να τ’ αναπληρώσεις.

Σ’ αυτό το σημείο να τονίσουμε πως, η ανθρώπινη μνήμη από μόνη της μπορεί να διαγράφει πληροφορίες που δε θεωρεί σημαντικές ή ακόμη και να αποπροσανατολίζεται από άλλες σκέψεις, οι οποίες μας ταλαιπωρούν, μας αγχώνουν και εν τέλει μας βραχυκυκλώνουν. Δεν είναι τυχαίο, πως όσο πιο πολύ άγχος βιώνουμε, τόσο πιο εύκολα ξεχνάμε. Όταν βρισκόμαστε κάτω από πίεση, μπορεί να ψάχνουμε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μας για παράδειγμα, να έχουμε φάει τον τόπο να τα βρούμε, να μη θυμόμαστε καν πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είχαμε στα χέρια μας, αλλά μόλις χαλαρώσουμε, δια μαγείας εμφανίζονται μπροστά μας.

Είμαστε ένα βήμα πριν το αλτσχάιμερ αλλά το χαιρόμαστε! Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε αυτήν τη γλυκύτατη –κατά τα άλλα- άνοια που μας διακατέχει. Ξεχνάμε να φάμε, να πάμε σε ραντεβού -που συνήθως εμείς έχουμε φαγωθεί να κλείσουμε-, ξεχνάμε μέχρι κι ονόματα κι αν είμαστε και στις καλές μας, μέχρι κι ολόκληρους ανθρώπους μη σας πω. Γι’ αυτό, αν καμία φορά μας χαιρετίσετε στο δρόμο κι εμείς έχουμε το σαστισμένο βλέμμα της αγελάδας, μην μπορώντας να σας αναγνωρίσουμε, παρακαλώ, δώστε μία βοήθεια, μία λέξη κλειδί, πείτε μας πώς σας λένε τέλος πάντως, από πού σας ξέρουμε και μην το κάνετε θέμα!

Και στην τελική, ποιος δεν ξεχνάει; Άλλοι ξεχνάνε περισσότερο, άλλοι λιγότερο κι άλλοι έχουν επιλεκτική μνήμη. Εμείς είμαστε οι πιο αθώοι αν το σκεφτείτε, αφού δεν το κάνουμε εσκεμμένα. Έχουμε απλά μία αδυναμία να συγκρατούμε πληροφορίες και σε συνδυασμό με την έμφυτη αφηρημάδα μας, ξεχνάμε ένα τσικ παραπάνω. Σταυρώστε μας για αυτό!

Μπορεί μας κατηγορείτε συνέχεια, πως ζούμε στον κόσμο μας κι ότι πρέπει να σοβαρευτούμε ή να αλλάξουμε, αλλά αυτό που δεν έχετε καταλάβει είναι πως έχουμε βολευτεί κι έχουμε δουλέψει πολύ για να δημιουργήσουμε αυτόν το μικρόκοσμο, όπου προτεραιότητά μας εδώ είναι να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι κι όχι απλά να θυμόμαστε πράγματα. Εν κατακλείδι, πιστεύω πως ζηλεύετε που είμαστε τόσο ανέμελοι κι αφηρημένοι, αλλά μη φοβάστε, ίσως μια μέρα, αν δείτε πιο χαλαρά τη ζωή και κάνετε και λίγη γιόγκα, ίσως με επιφύλαξη πάντα, καταφέρετε να μας φτάσετε βρε!