Αρχικά, δε νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν γκρινιάξει έστω και μία φορά στη ζωή τους. Όλοι εκφράζουν τα παράπονά τους, απλά ίσως κάποιοι το κάνουν λίγο πιο συχνά και κάποιοι πιο σπάνια. Είμαστε κι εμείς, λοιπόν, που έχουμε φτάσει σε άλλο level όλη αυτήν την γκρίνια και διαμαρτυρόμαστε ασταμάτητα, για τα πάντα. Ξεκάθαρα, το «μην αρχίζεις τη μουρμούρα» έχει γραφτεί για μας.
Η γκρίνια μας, πολλές φορές, προκύπτει από ασήμαντα γεγονότα, που είναι όμως ικανά να μας εξοργίσουν. Οι καθημερινές υποχρεώσεις, η κίνηση στο δρόμο, ακόμα και το ότι πρέπει να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι, είναι αφορμές για να αρχίσουμε να τα ψέλνουμε.
Σίγουρα όλη αυτή η δυσαρέσκεια που μας διακατέχει δημιουργεί ένα αρνητικό κλίμα και στους γύρω μας∙ τσακωνόμαστε μαζί τους για το παραμικρό, ξεσπάμε πάνω τους τα νεύρα μας και μεταφέρουμε το θυμό και την απαισιοδοξία μας. Μόλις ηρεμήσουμε όμως κι αντιληφθούμε ότι είχαμε υπάρξει ένα τσικ πιο υπερβολικοί απ’ το φυσιολογικό επίπεδο γκρίνιας, τότε ζητάμε μια ταπεινή συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ που μας ανέχονται!
Δεν είναι εύκολο, αν εθιστείς, να συνειδητοποιήσεις, πόσο πολύ διαμαρτύρεσαι για καθετί που σου συμβαίνει. Καταρχάς, σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η συμπεριφορά βγαίνει τόσο αβίαστα κι ασυνείδητα που, αλήθεια, δεν μπορείς να καταλάβεις εκείνη την ώρα πώς φέρεσαι!
Συγκεκριμένα, τα πιο συνηθισμένα θέματα για τα οποία δίνουμε πόνο και δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας, είναι τα εξής: αν έχουμε κανονίσει κάτι και μας το ακυρώσουν τελευταία στιγμή. Οϊμέ. Εκεί η γκρίνια χτυπάει κόκκινο, καπνοί βγαίνουν απ’ τα αφτιά και φλόγες πετάγονται απ’ τα μάτια. Επίσης, διάφορα ακόμη γεγονότα που μπορούν να πυροδοτήσουν την αρχή μουρμούρας, είναι αν ο καφές μας δεν είναι όπως τον θέλουμε, αν μας σύρουν για επισκέψεις που αποφεύγουμε με νύχια και με δόντια, αν το λεωφορείο αργεί να έρθει και περιμένουμε πάνω από εικοσάλεπτο, αν πάμε σινεμά κι η ταινία είναι «πιο fail πεθαίνεις» και τέλος, όταν αρρωσταίνουμε.
Θα σταθώ λιγάκι σε αυτό το τελευταίο, αφού φαντάζεστε, νομίζω, πόσο πιο γκρινιάρηδες γινόμαστε, όταν κρυολογήσουμε και μείνουμε ανήμποροι στο κρεβάτι∙ καλά καταλάβατε, φέρνουμε την απόλυτη καταστροφή. Και «φτιάξε μου ένα τσάι», «φέρε μου το θερμόμετρο», «Χριστέ μου, πεθαίνω, γιατί σε ‘μένα όλα», «εσύ φταις που με κόλλησες» κι όλα αυτά τα ωραία, ακούνε οι τυχεροί που μας φροντίζουν!
Δε φταίμε εμείς που είμαστε έτσι, ρε παιδιά, είναι στη φύση μας να επικεντρωνόμαστε στα όσα αρνητικά μας συμβαίνουν. Είμαστε επικριτικοί, βρίσκουμε συνέχεια λάθη στις συμπεριφορές των άλλων, παραπονιόμαστε και τους κριτικάρουμε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος και γενικά, ταλαιπωρούμε αρκετά τους ανθρώπους μας! Σ’ αυτούς χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μας αντέχουν ακόμη!
Επειδή έχουμε κι εμείς ένα ελαττωματάκι, δε σημαίνει ότι δε βρίθουμε από χιλιάδες άλλα πλεονεκτήματα! Μην αφήσετε την γκρίνια μας να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία της σχέσης μας∙ σας δίνουμε το ελεύθερο να μας αγνοείτε όποτε ξεπερνάμε τα όρια, να φοράτε ακουστικά και να ακούτε μουσική, προκειμένου να γλυτώσετε απ’ τη μελιστάλαχτη φωνούλα μας (όπου φωνούλα βάλτε τσιρίδα ) και γενικά φιμώστε μας ελεύθερα!
Ξέρουμε ότι η ζωή δεν είναι τέλεια και προσπαθούμε να περιορίσουμε όλη αυτήν τη μισαλλοδοξία και την αρνητικούρα που μας δέρνει, η οποία, στην τελική, είναι κι η πηγή της μουρμούρας μας. Αλλά, εντάξει, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι!
Γι΄ αυτό εσείς να συνεχίσετε να κάνετε υπομονή και να μας αγαπάτε διπλά! Εξάλλου, σας θέλουμε δίπλα μας κάθε στιγμή, για να έχουμε και κάποιον να γκρινιάζουμε!
Συντάκτης: Νάνσυ Γιοβάνογλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
