Μωρό μου, ποτέ δε σε πίστεψα

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που χωρίσαμε και μόλις τώρα, άρχισα ν’ αναπνέω ξανά. Ένας μήνας αποτοξίνωσης και συναισθηματικής απεξάρτησης. Το «ψέμα» ήταν η δεύτερή σου φύση μα, κανείς δε με προειδοποίησε· βλέπεις, έπρεπε να το ανακαλύψω μόνη μου. Αυτό βέβαια, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αφού ήξερες πώς να καλύπτεις τις βρωμοδουλειές σου.

Ώρες-ώρες θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα αντικρίσει τα μάτια σου. Νοσταλγικά, ξαναζώ τις στιγμές μας εκείνες, που είχαν ένα ίχνος αλήθειας, εκείνες που δεν είχες προλάβει να καταστρέψεις. Σκηνές χαράς και δυνατού γέλιου ξαναπαίζουν στο μυαλό μου και για λίγο, έχοντας κλεισμένα τα μάτια, σε νιώθω δίπλα μου. Παρόλο που προσπαθώ ν’ αφεθώ και να επιτρέψω λιγουλάκι στον εαυτό μου να μου λείψεις, δυσκολεύομαι. Αυτομαστιγώνομαι συνειδητά και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Βλέπεις, αν τύχει και σε σκεφτώ, αυτομάτως το μετανιώνω. Κι αυτό διότι, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα μου έχεις κάνει. Όλα σου τα ψέματα αναρριχώνται στις διακλαδώσεις του μυαλού μου και το σώμα μου μουδιάζει. «Πόσο χαίρομαι που σε ‘χω ξεπεράσει» σκέφτομαι κι ανατριχιάζω από ευχαρίστηση. Κάποτε δεν άντεχα στη σκέψη να σε χάσω αφού είχα κολλήσει κι είχα φτιάξει στο μυαλό μου μία φανταστική εκδοχή του εαυτού σου. Πλέον όμως, η απόσταση που μας χωρίζει, επιδρά θετικά μέσα μου, αφού με κάνει να βλέπω το πραγματικό σου πρόσωπο.

Εκείνο που με τρέλαινε στην όλη μας φάση, είναι πως ενώ ήξερες τι είχες κάνει, δεν τολμούσες να παραδεχτείς τίποτα. Μπορεί να ζητούσες και καμία συγγνώμη, μα δεν την εννοούσες. Ήταν απλά μια λέξη για σένα. Είχα βαρεθεί να σ’ ακούω να λες πως μ’ αγαπάς κι αμέσως μετά να κάνεις πράγματα που αποδείκνυαν το αντίθετο. Εντάξει, ίσως, σε ένα βαθμό, να πίστευες πως ήμουν «το άλλο σου μισό» αλλά μεταξύ μας, απλά ήμουν το καταλληλότερο θύμα.

Δε βαριέσαι, περασμένα ξεχασμένα θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά πρέπει να καταλάβεις πως από ένα σημείο και μετά, όσο κι αν προσπαθούσες να κολλήσεις τα σπασμένα δεν μπόρεσες ποτέ σου να καλύψεις τα κενά που ο ίδιος είχες δημιουργήσει. Η προσπάθεια που έκανες προκειμένου να διορθώσεις τα «κακώς κείμενα» δεν έπεισε κανέναν.

Μωρό μου, ποτέ δε σε πίστεψα. Όσο κι αν φώναζες πως δεν ευθύνεσαι που φτάσαμε εδώ, όσο κι αν έλεγες πως θες εμένα μόνο, ενώ παράλληλα μιλούσες μ’ άλλες πόσες, δεν πίστεψα λέξη. Αν έτσι αγαπάς, τότε θα προτιμούσα να με μισείς. Με ακούς λίγο θυμωμένη τώρα, όμως ήθελα να σου πω ένα ευχαριστώ, γιατί μέσα απ’ όλα αυτά ανακάλυψα τα όριά μου. Τώρα, απαλλαγμένη πλέον από το παρελθόν, πιάνω τον εαυτό μου να γελάει με όσα κάποτε με έκαναν να λυγίζω και συνειδητοποιώ πόσο χρόνο σπατάλησα για πάρτη σου.

Ποτέ δε σε πίστεψα. Κι αν σου ‘χω αφήσει αυτήν την εντύπωση, τότε μάλλον δεν έχεις καταλάβει κάτι καλά. Θεωρητικά, φαίνεται σαν να είμαι εγώ η χαμένη εδώ, όμως, κέρδισα παραπάνω απ’ όσα περίμενα. Για αρχή, έμαθα να με βάζω προτεραιότητα, να επιλέγω πιο προσεκτικά τους ανθρώπους γύρω μου και κυρίως, πέρα από την καρδιά ν’ ακούω και το μυαλό μου.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε να πέσω ξανά στην παγίδα σου και να πιστέψω τα απίστευτα Κράτα τα λόγια σου για σένα, μη σπαταλήσεις άλλα προσπαθώντας να αποδείξεις πως νοιάζεσαι. Όπως είπε και στα νιάτα του κι ο Justin Timberlake, «what goes around, comes around»· άσε μεταφράζω εγώ: ρόδα είναι και γυρίζει, κάρμα είναι και περιμένει στη γωνία.

Τελικά, δε σου άξιζε η αγάπη μου και δε μου άξιζαν τα ψέματά σου. Αυτή ήταν η σχέση μας. Ευτυχώς, εγώ ελευθερώθηκα. Εσύ;