Και ξαφνικά έρχεται ο έρωτας…
Χωρίς να του έχεις ανοίξει την πόρτα, απρόσκλητος, χωρίς να σ’ έχει προειδοποιήσει να πάρεις τα όπλα σου, να φορέσεις μια κατσαρόλα στο κεφάλι έστω, ή να κρατάς μια ασπίδα. Εκεί που δεν τον περιμένεις, εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και κάνεις άλλα πράγματα, διασχίζεις την Κηφισίας και μέχρι ν’ ανάψει το φανάρι πράσινο, το στομάχι σου έχει δεθεί κόμπος.
Στην ενήλικη ζωή έχουμε πολλές ευθύνες κι υποχρεώσεις -πού καιρός για έρωτες- οπότε, όταν έρχεται, μάς ξεβολεύει. Χωρίς να το καταλάβεις όμως, όλα έχουν αλλάξει. Αβάσταχτος ο έρωτας μετά τα 30, ειδικά όταν είναι ανεκπλήρωτος. Κανονικά οι σκέψεις σου τώρα έπρεπε να ήταν στο λογαριασμό της ΔΕΗ που έχει μείνει απλήρωτος. Κι όμως, τη δική σου σκέψη τη μονοπωλεί ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που μέχρι χθες μπορεί καν να μη γνώριζες πως υπάρχει και τώρα μοιάζει αδύνατον να υπάρχεις εσύ χωρίς αυτό.
Πονάει το σώμα, πονάει η καρδιά, πονάει το μυαλό, πονάει η απουσία, μια απουσία που μέχρι πριν ήταν φυσιολογική, τώρα γίνεται αβάσταχτη. Ξαφνικά το άρωμα γίνεται εθισμός και το χαμόγελο λόγος να ομορφύνει μία ακόμα μέρα. Εσύ ξαναγίνεσαι παιδί στην εφηβεία, η καρδιά χτυπάει σαν τρελή, δεν μπορείς να την ελέγξεις, τα χάνεις, δεν ξέρεις τι λόγια να διαλέξεις, έχεις ξεχάσει πώς μιλούν οι ενήλικες κι όλα τα τραγούδια νιώθεις ότι γράφτηκαν για σένα. Όμως αυτό που θες δεν έρχεται κι ο πόνος μεγαλώνει. Οι άλλοι σου λένε να ξεχάσεις, σου μιλάνε με επιχειρήματα και σε πείθουν να φτιάξεις λίστες με τα προτερήματα και τα ελαττώματα, μια λίστα που μετά πετάς στα σκουπίδια. Γιατί η λογική δεν μπορεί να πάρει τη σκυτάλη. Ο δρόμος είναι γνωστός, μα ανοιχτός. Αν μπορούσες τώρα να σκεφτείς λογικά θα έφευγες από μόνος σου τρέχοντας, θέλεις όμως να νιώσεις λίγο ακόμα παιδί, να φας παγωτό και να γεμίσεις παντού σοκολάτες.
Ύστερα, έρχονται πάλι οι φίλοι κι οι συμβουλάτορες και σου λένε «Μα δε βλέπεις, είναι όλο λάθος!». Κι εσύ το βλέπεις, αλλά εκεί δεν είναι η ουσία; Πότε ήταν ο έρωτας σωστός, ποτέ ερωτευτήκαμε κάτι επειδή ήταν άρτιο; Πάντα ερωτεύεσαι το σπασμένο, το λειψό, το ημιτελές. Αν ήταν τέλειο τότε θα ήταν σε βιτρίνα. Εκείνο όμως τρέχει, τρέχει σαν άγριο άλογο, γιατί φοβάται πως θα το φυλακίσεις. Όμως εσύ δε θέλεις να το βάλεις σε κλουβί, θέλεις απλώς να τρέξεις μαζί του. Θέλεις να πεις μεγάλα λόγια και ποιήματα, να γράψεις τραγούδια. Όμως είπαμε, είσαι λίγο μεγάλος για όλ’ αυτά.
Πόσο πιο εύκολα ήταν όλα όταν ήμασταν παιδιά- τι κι αν δεν μπορείς τελικά να καταλάβεις αν πονούσε περισσότερο τότε ή τώρα, αν τελικά σε διαλύει η άγνοια ή η γνώση. Έρωτας στα χρόνια της ενηλικίωσης κι αύριο είναι Παρασκευή. Εσύ ξυπνάς νωρίς, έχεις πολλά να κάνεις πριν το Σαββατοκύριακο κι είναι ήδη αργά. Ένα τελευταίο τραγούδι, πριν το παρκάρισμα. Δεν είναι για μας αυτά, θα πεις. Κάπως πρέπει να πληρωθεί το νοίκι. Ο έρωτας σού τα ξοδεύει όλα, υλικά κι άυλα και δε σ’ αφήνει να συμβιβαστείς. Ναι αλλά… «τι κι αν»;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
