Ντοστογιέφσκι: «Η μόνη κόλαση, είναι ο πόνος του να μην μπορείς ν' αγαπήσεις»

Σε αγκάθινα λιβάδια θα πέφτει το κορμί σου κάθε μέρα. Γιατί η ζωή είναι μια αέναη διαδρομή από τα βελούδινα στρώματα, στα ματωμένα πέπλα. Όλο το κόκκινο που έχουμε μέσα μας κάποια στιγμή σκορπάει. Όλο το αίμα τρέχει. Είναι το κόκκινο της αγάπης, είναι το κόκκινο από τη μάχη, είναι το κόκκινο της διαδρομής του καθενός. Κι είναι η πορεία ανηφορική και ταραχώδης. Γεμάτη σταθμούς και διαδρομές.

Σε κάθε στάση κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις, όμως. Κάτι παίρνεις μαζί σου και κάτι αφήνεις πίσω σου. Στο τέλος της πορείας, θα δεις πως τελικά ήταν καλύτερο να αδειάζεις από όσα σε βαραίνουν παρά να γεμίζεις τις πλάτες σου με αποσκευές. Κι όσα σου φαίνονται τώρα αβάσταχτα, έρχεται κάποτε η στιγμή που βλέπεις πως μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Γιατί δεν είχες ιδέα για πόσα ήσουν ικανός και πόσα ακόμα μπορούσες να ξεπεράσεις.

Κι όσο οι σελίδες του ημερολογίου θα μειώνονται, τόσο και άνθρωποι θα φεύγουν. Και κάθε ένας που θα φεύγει, θα παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι σου. Μη σε φοβίζει που στο τέλος θα ζυγίζεις πολύ λιγότερο από όσο τώρα. Πρέπει να ‘σαι ανάλαφρος σαν πούπουλο για να περάσεις στην αιωνιότητα. Κι αυτά που θα μάθεις πρώτα να διώχνεις, θα είναι τα φίδια που κουρνιάζουν το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι σου. Φωνούλες που σου λένε να μισείς και να ζηλεύεις. Να μη χαίρεσαι και να ζεις με αγωνία την κάθε μέρα. Όταν αυτούς τους εφιάλτες πρώτους πνίξεις, τότε θα μάθεις πώς είναι να αγαπάς.

Κι όταν ανοίξεις την πόρτα σου στο φως που σου χτυπάει απέξω, θα δεις πως υπήρχαν κι άλλα λόγια που μέχρι τώρα δεν άκουγες. Θα αρχίσεις να βλέπεις άλλα χρώματα, πιο ζωντανά και πιο όμορφα. Τα τραγούδια θα αποκτήσουν ξαφνικά άλλο νόημα και όλα τα ποιήματά θα νιώθεις πως γράφτηκαν για σένα. Ο ουρανός θα είναι πιο γαλάζιος, η θάλασσα πιο γλυκιά και το φεγγάρι πάντα πανσέληνο. Κι έτσι μία μέρα θα ξυπνήσεις και θα καταλάβεις πώς είναι να αγαπάς. Θα αναγνωρίσεις ότι αυτό που έλεγες τόσο καιρό αγάπη ήταν κάτι άλλο. Γιατί η αγάπη είναι είναι ήρεμη. Έχει ησυχία, δε φωνάζει. Είναι απαλή, δε σε τρυπάει. Και ποτέ, μα ποτέ δε σε μεταμορφώνει σε κάτι κακό. Ίσα-ίσα, σε παρασύρει σαν ρυάκι μέχρι την πιο όμορφη αυλή.

Κι αν τώρα δε βλέπεις ακόμα μπροστά σου το φως, να θυμάσαι πως τίποτα δεν τελείωσε. Κι αν όλα αυτά τα λόγια σου ακούγονται κούτα και περιττά, ίσως αυτό μία μέρα να αλλάξει. Κι η λέξη «παράδεισος» ίσως για σένα ναι είναι μια ουτοπία. Ενώ η «κόλαση», έννοια γνώριμη και συμπαθής. Γιατί ίσως τώρα κόλαση να είναι η κάθε μέρα σου. Κόλαση πραγματική, χωρίς φωτιές και βασανιστήρια. Χωρίς καν ένα πειρασμό ή ένα μήλο. Μια αδιάφορη καθημερινότητα κι ένας συνεχής αγώνας χωρίς κατάληξη. Κράτα όμως αυτό. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που θα σου μάθει ν’ αγαπάς. Θα σου δείξει ποια είναι η πραγματική ζωή και που είναι κρυμμένο το πορτάκι για να βγεις από τον λαβύρινθο.

Θα σε πάρει τρυφερά από το χέρι και σαν άλλη Αριάδνη θα σου δώσει την άκρη του νήματος της κοινής σας ζωής. Κι εκεί θα καταλάβεις πως, όπως έχει πει και ο Ντοστογιέφσκι, η μόνη κόλαση, είναι ο πόνος του να μην μπορείς να αγαπήσεις.