Με πιάνο ή κιθάρα καις περισσότερες καρδιές;

Πολλά είναι τα διλήμματα που μας βασανίζουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Αθήνα-Θεσσαλονίκη, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Σουβλάκι-Πίτσα, Βίσση- Βανδή, Πιάνο- Κιθάρα. Μπορεί το τραγούδι να λέει, κιθαρίστας ή ντράμερ, αλλά η αλήθεια είναι πως το αιώνιο μουσικό δίπολο είναι ανάμεσα στο πιάνο και την κιθάρα. Δύο συνεργάτες, θα έλεγε κανείς, παρά εχθροί, που συχνά όμως μπαίνουν σε αντίπαλα στρατόπεδα σύμφωνα με τους υποστηρικτές τους.

Αδικία προς όλα τα υπόλοιπα που στέκονται στον πάγκο και περιμένουν κάποιον να τα διαλέξει, η κιθάρα και το πιάνο αποτελούν τα πιο δημοφιλή μουσικά όργανα. Είτε αν πάρουμε σαν παράδειγμα τα ωδεία, όπου ένα παιδί ξεκινώντας να μαθαίνει μουσική επιλέγει στις περισσότερες περιπτώσεις ένα από τα δύο, είτε στα αυτιά που ίσως να μην μπορούν να ξεχωρίσουν το τσέλο από το κοντραμπάσο, σίγουρα η κιθάρα και το πιάνο είναι γνώριμα κι αγαπητά σαν τις πατάτες τις τηγανιτές. Στατιστικά τα μικρά παιδάκια στο ωδείο, αρσενικού φύλου θα διαλέξουν συνήθως την κιθάρα και θηλυκού το πιάνο, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις -ή ενδιάμεσα φύλα- αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό βλέπουμε αυτόν τον διαχωρισμό. Ίσως να φταίει η εικόνα του ροκ σταρ κιθαρίστα, ή το ξεπερασμένο πρότυπο της καλής οικογένειας με τα γαλλικά και το πιάνο. Ίσως πάλι να είναι και κάτι πιο βαθιά υποσυνείδητα ριζωμένο σε σχέση με το πώς επιδρά η μουσική στην ψυχολογία ή και τη βιολογία μας.

Στα βασικά πλεονεκτήματα της κιθάρας είναι το γεγονός ότι μπορείς να την πάρεις μαζί σου. Το πιάνο σου, όσο και να θες, δεν μπορείς να το βάλεις στο φορτηγό και να το πάρεις στην παραλία το καλοκαίρι για να παίξεις στην παρέα σου. Αυτό βέβαια που αποτελεί το πλεονέκτημα του οργάνου, αυτό το κάνει κι ευτελές στα μάτια των πολλών, μιας κι υπάρχει συχνά η άποψη του «έλα μωρέ, μία κιθάρα γρατζουνάει, σιγά το δύσκολο» ενώ αν θες όντως να μάθεις καλή κιθάρα και να γίνεις ένας καλός μουσικός, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι όντως πολύ δύσκολο.

Από την άλλη μεριά, το πιάνο, σοβαρό κι επιβλητικό καθώς είναι, δε θα το επιλέξεις για παρεούλα και για να γράψεις τα τραγουδάκια σου χαλαρά και για πλάκα. Ακόμα και στις στερεοτυπικές απεικονίσεις, πάντα βλέπεις συνθέτες που γράφουν τραγούδια και τα συνοδεύουν με την κιθάρα τους, πότε με πιάνο, σαν να έχουμε συνδέσει το πιάνο με κάτι πιο βαρύ και κουλτουριάρικο. Όταν τα τραγούδια που συνθέτεις συνοδεύονται από το πιάνο, κατευθείαν πρέπει να μετατραπείς σε Γερμανό προπολεμικό σύνθετη, πρέπει να φορέσεις βελούδινα ρούχα και περούκα με λευκές μπούκλες. Ακόμα κι οι ίδιες οι σπουδές του οργάνου βοηθούν στο να μη γεφυρωθεί πότε το μεταξύ τους χάσμα, μιας κι όταν θα πας να σπουδάσεις πιάνο, είσαι υποχρεωμένος να μελετήσεις κλασικούς συνθέτες, ενώ στην κιθάρα σου δίνεται η επιλογή απλώς να μάθεις να συνοδεύεις και να παίζεις κατευθείαν σύγχρονα τραγούδια· βλέπεις όταν μαθαίνεις κιθάρα μπορείς να παίξεις τα τραγούδια που ακούς το ραδιόφωνο ενώ όταν μαθαίνεις πιάνο, είπαμε είσαι καταδικασμένος για αρχή στα σαλόνια της αστικής τάξης. Κι αυτό γιατί το πιάνο έχει πιο συγκεκριμένη δομή και μια πολυπλοκότητα που κατακτήθηκε χρόνια πριν σε αντίθεση με την κιθάρα που πιο πολύπλοκες συνθέσεις εμφανίζει σε πιο σύγχρονα κομμάτια.

Και τα δύο όργανα είναι η αλφάβητος της μουσικής τέχνης, εξίσου όμορφα κι αξιοσέβαστα. Όλα τα όργανα έχουν την αξία τους, γι’ αυτό κι είναι πιο γόνιμο να αντιμετωπίζουμε αυτή τη μάχη για το ποιο είναι το καλύτερο, με χιούμορ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι από τη στιγμή που και τα πιάνα γίνανε αρμόνια και μπορώ να τα πάρω στην πλάτη μου και να πάω κάπου να παίξω, ή η κιθάρα απέκτησε πλήκτρα αντί για χορδές (βλέπε guitar hero), οι σχέσεις τους εξομαλύνθηκαν και τα δύο αυτά όργανα μπορούν να κηρύξουν ειρήνη. Τώρα, όσον αφορά το γεγονός με ποιο από τα δύο όργανα έχεις περισσότερη απήχηση για να κάψεις καρδιές, το σίγουρο είναι πως, είτε πιάνο παίζεις, είτε κιθάρα, η ερωτική σου ζωή είναι σε καλύτερο δρόμο μιας τα περισσότερα ανέκδοτα με τους μουσικούς που δε σταυρώνουν σχέση, έχουν πάντα πρωταγωνιστές τους μπασίστες. Sorry, not sorry.