Αν η καθημερινότητά σου ήταν τραγούδι θα ήταν ξεκάθαρα αυτό που λέει «αχ να’ ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο». Για πολλούς το Σάββατο είναι η ομορφότερη μέρα της εβδομάδας. Η Δευτέρα χωρίς καμία αμφιβολία μια κατασκευή για να κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους. Η Τρίτη μία αδιάφορη και σίγουρα λίγο βαριά σε διάθεση ημέρα. Η Τετάρτη εμβόλιμη μες στη μέση να ανατρέπει πάντα την έννοια του χωροχρόνου και να διαρκεί περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες. Η Πέμπτη ένα μικρό ψεγάδι χαράς, μια προπαρασκευή. Η Παρασκευή πια, ένα πρώιμο Σάββατο. Μέχρι επιτέλους να ξημερώσει η μέρα σου. Να ‘ναι Σάββατο και ν’ αρχίζεις να ζεις.
Αυτή τη μέρα θα βγεις έξω, θα διασκεδάσεις, θα ζήσεις την κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Θα φροντίσεις να το μάθει όλος ο κόσμος, θα το φωνάξεις θα το ποστάρεις. Θα ζήσεις σαν να μην υπάρχει αύριο και αν μπορέσεις θα κρεμαστείς και από τον πολυέλαιο -όπως λέει σε ελεύθερη μετάφραση και ένα τραγούδι. Θα ξυπνήσεις την Κυριακή -που αναμφισβήτητα είναι η πιο μελαγχολική μέρα της εβδομάδας- και θα αρχίσεις πάλι να μετράς αντίστροφα μέχρι να ξανάρθει η αγαπημένη σου μέρα.
Το πρόγραμμά σου είναι το ίδιο και κανένα Σάββατο δεν πρέπει να πάει ανεκμετάλλευτο. Βλέπεις είναι που αυτή η πόλη σε πνίγει, η προσωπική σου ζωή είναι ανύπαρκτη, στη δουλειά σου ασφυκτιείς οπότε κάπου πρέπει να ξεσπάσεις. Πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους άλλους πως είσαι καλά. Πως όλη αυτή η λούπα είναι μια λογική πορεία της καθημερινότητας. Τι, μήπως ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σου δε βουλιάζει; Επειδή δεν το λένε; Αν ήταν καλά δε θα γέμιζε η πόλη κόσμο τα Σαββατόβραδα, σκέφτεσαι. Αν και εκείνοι ήταν εντάξει μέσα τους τότε θα έμεναν στα σπίτια τους. Ξεχύνονται όμως στους δρόμους αναζητώντας μια δόση ξεγνοιασιάς και καλοπέρασης. Ένα διάλειμμα από την ανούσια καθημερινότητα.
Όλες οι μέρες σου έχουν γίνει πια σαν την τηλεόραση τον Αύγουστο. Γνώριμες σειρές που ξέρεις πια απέξω και συνεχείς επαναλήψεις. Και λογικό είναι μετά να περιμένεις το Σάββατο, σαν τις διαφημίσεις. Δε σε ξαφνιάζει, δεν έχει κάτι το τόσο πολύ ενδιαφέρον όμως θα κάτσεις να το δεις ξανά και ξανά. Θα σε κρατήσει. Γιατί σε βγάζει από τη ρουτίνα. Από το ασπρόμαυρο. Γιατί είναι η μέρα που θα κάνεις πράγματα για σένα, που θα είσαι ο εαυτός σου, που θα γελάς και θα χαίρεσαι. Κι ας ξέρεις πως τις περισσότερες φορές όλο αυτό είναι ψεύτικο. Φορεμένο σαν μια στολή που δε σου πάει αλλά εξακολουθείς να κυκλοφορείς μέσα σε αυτή γιατί σε περιγράφει. Σου δίνει νόημα, προσωπικότητα. Είναι ένας τρόπος ζωής που εδώ και χρόνια ακολουθείς. Είτε από συνήθεια, είτε από ανάγκη. Μια μικρή έξοδος κινδύνου όταν στριμώχνεσαι υπερβολικά μέσα στη ζωή σου.
Στο κάτω-κάτω είναι ελπιδοφόρο το να έχεις κάτι να περιμένεις. Κάνει τις ημέρες να κυλούν πιο γρήγορα. Περιμένεις λοιπόν το Σάββατο για να ζήσεις. Περιμένεις το Σάββατο για να αγαπήσεις. Περιμένεις το Σάββατο για να υπάρξεις. Όλη η ζωή σου ένα Σάββατο. Αν προσπαθούσες όμως να βαφτίσεις Σάββατα και τις υπόλοιπές σου ημέρες; Μήπως ήρθε η ώρα να εκθρονίσεις τα Σάββατα και να δεις τις μέρες σου κατάματα; Ενδεχομένως κάτι όμορφο να έχουν να σου δώσουν αν τους το επιτρέψεις.
Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
