Να χαίρεσαι για όσους φεύγουν· ανοίγουν θέση για εκείνους που θέλουν να μείνουν

Αγάπης αγώνας άγονος (Love’s Labour’s Lost). Το έχει γράψει κι ο Σαίξπηρ, άλλωστε, κι εσύ νιώθεις να πρωταγωνιστείς σε κάποιο έργο που ούτε ξέρεις πώς θα καταλήξει αλλά ούτε καλά-καλά ορίζεις την πλοκή. Απλώς τρέχεις, τρέχεις και κυνηγάς το ακατόρθωτο. Έχεις πείσει τον εαυτό σου πως αυτό είναι το σωστό, έχεις δημιουργήσει ήδη ένα πιθανό σενάριο εξόδου και ψάχνεις παράλληλα το μήνυμα του σύμπαντος, μπας κι επιβεβαιωθείς πως βαδίζεις στον σωστό δρόμο. Όπως και να έχει, δεν αφήνεις ούτε μία πιθανότητα ανοιχτή πως ίσως και να κάνεις λάθος.

Μέχρι που έρχεται η ζωή να σου ανατρέψει τα πάντα. Κι ο άνθρωπος που ποθείς δεν ανταποδίδει στο συναίσθημά σου. Σε πιάνει τότε ο εγωισμός και το παράπονο για το πώς στο καλό έπεσες τόσο έξω, αφού κρατούσες μια βεβαιότητα πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου είναι το μέλλον, πως πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς γιατί βρέθηκε ένας άνθρωπος που να αξίζει το ξεβόλεμα και την ταλαιπωρία του έρωτα. Πέφτεις, όμως, άγαρμπα από το σύννεφο στη δυστοπία, γιατί ξαφνικά όλα μοιάζουν μάταια. Γιατί αποπροσανατολίστηκες, έχασες τον στόχο σου και δεν ξέρεις προς τα πού να κινηθείς. Τι στο καλό κάνεις όταν έχεις αφιερώσει τόσο χρόνο να χτίζεις μια σχέση στον αέρα;

Αφήνεις τον χρόνο να περάσει. Σίγουρα οι πληγές μπορεί να μην κλείσουν άμεσα, αλλά σιγά-σιγά -δεν είναι στο χέρι τους- θα τις βάλει στον δρόμο της επούλωσης ο οργανισμός σου. Το ταξίδι θα είναι δύσκολο, ναι, κι εκείνη τη στιγμή θα σκέφτεσαι πως τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, πως όλα έχουν χαθεί και δεν υπάρχει λόγος να ξεπεράσεις όσα αισθάνεσαι. Κι ας τα αισθάνεσαι μόνο εσύ.

Μπροστά σου υπάρχει μια άλλη πόρτα, όμως, την οποία αν δεν ανοίξεις, θα ανοίξει από μόνη της και θα σε πάρει ο αέρας προς τη μεριά της. Το όνομα αυτής; “Όλα περνούν.” Γρήγορα περνάει κι ο χρόνος κι έρχεται το σήμερα κι όσοι έρωτες μας άφησαν ξεκρέμαστους, μοιάζουν τόσο μακρινοί αλλά και τόσο χρήσιμοι παράλληλα, γιατί μας έδειξαν πού να μην ξαναπάμε. Μέχρι που στη διαδρομή θα συναντήσουμε ανθρώπους διαφορετικούς και νέους, που θα διεκδικήσουν τον χρόνο και την αγάπη μας. Πάντα συμβαίνει αυτό, με μια περιέργως σωτήρια νομοτέλεια.

Κοίτα που, τελικά, ό,τι γίνεται, γίνεται για καλό. Σίγουρα κάποιες γνωριμίες με ανθρώπους θα μπορούσαν και να έχουν συμβεί χωρίς να μας ξεσκίσουν ψυχολογικά, σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει πιο ανώδυνα τέλη, χωρίς όλο αυτό το ταξίδι του πόνου, να που, όμως, έρχονται κάποτε άνθρωποι που θέλουν να είναι όντως εδώ. Που μαζί τους δε χρειάζεται να κυνηγάς ουράνια τόξα, που δε ζητιανεύεις προσοχή ούτε σκαρφίζεσαι χειριστικά παιχνίδια για να απαντήσεις στην κακοποίηση με κακοποίηση. Που τα συναισθήματα δίνονται απλόχερα κι οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες κι απλές.

Αυτά που φεύγουν, πολλές φορές φεύγουν για καλό, για να ανοίξουν τον δρόμο σε αυτά που όντως μας αξίζουν. Και να θυμάσαι, κάθε φορά που νιώθεις ματαίωση για εκείνα τα όχι και τόσο όμορφα που βίωσες, αυτόν τον στίχο που λέει πως «κι αν αυτό που ήθελες μία φορά έχει φύγει, μην ξεχνάς έχει γίνει για καλό, για να σμίξουμε εμείς!».