Η επόμενη μέρα. Πόσο δύσκολη είναι αυτή η επόμενη ημέρα. Μπορεί να είναι ακριβώς μια μέρα μετά, μπορεί να είναι εβδομάδες ή και μήνες, στην ουσία όμως είναι απλώς η στιγμή που θα κάνεις το restart. Σχέση σε παύση, πολύ κλάμα, αβάσταχτος πόνος, κενό, μοναξιά και ξαφνικά η επόμενη μέρα. Αυτή που αποφασίζεις ότι θα ξαναπατήσεις το play και θα δώσεις τη δεύτερη ευκαιρία. Γιατί ο άνθρωπός σου το αξίζει, γιατί αγαπάς ή γιατί δεν αντέχεις να πάρεις κάποια άλλη απόφαση. Πώς να ξανακοιτάξεις στα μάτια όμως έναν άνθρωπο που πια δεν τον αναγνωρίζεις. Δυο μάτια που κάποτε για σένα ήταν τα πάντα, τώρα μετατρέπονται σε δύο μάτια που φοβάσαι.
Και τα φοβάσαι γιατί είπαν ψέματα. Γιατί έκαναν πράγματά που δεν τα περίμενες. Γιατί σε πλήγωσαν. Κι ο άνθρωπος που κάποτε ονόμαζες δικό σου, τώρα είναι ένα άτομο άγνωστο. Αφού οι πράξεις του δεν ταιριάζουν στο άτομο που ήξερες, παύεις πια να το αναγνωρίζεις. Αρχίζει σιγά-σιγά μέσα σου να ξεθωριάζει. Περνούν οι μήνες και γίνεται διάφανο. Νομίζεις πως σε λίγο καιρό θα γίνει αόρατο, θα μπορείς να δεις από μέσα του. Κι όλα αυτά γιατί έχει χάσει πια την ουσία του. Την πραγματικότητά του.
Πονάει όταν πέφτεις ξαφνικά από τα σύννεφα. Κι η προδοσία τώρα έχει γραφτεί μέσα σου με σιδεροτυπία. Ανεξίτηλη, δε λέει να φύγει από τη σκέψη σου. Αμφιβάλλεις πια για τα πάντα. Σου λέει ότι ξημέρωσε και ‘συ πηγαίνεις στο παράθυρο να το τσεκάρεις. Και δε σ’ αρέσει αυτό. Έχεις γίνει μια κακή εκδοχή του εαυτού σου που δεν αντέχει ούτε τη σκιά της. Μοναχικός λύκος που πάντα στέκεται μακριά από την αγέλη. Κάθεσαι τα βράδια και γλείφεις τις πληγές σου μήπως και κάποια στιγμή τα σημάδια εξαφανιστούν. Εκείνα όμως είναι ύπουλα και βαθιά. Σκάβουν υπόγεια την ψυχή σου και τη βουτάνε μέσα στην πίσσα. Κάθε μέρα αισθάνεσαι ακόμα πιο δύσκολο να νιώσεις ξανά, να αφεθείς, να εμπιστευτείς. Όλος ο κόσμος σου μοιάζει εχθρικός. Γιατί ο κόσμος γίνεται απειλή όταν σε πουλήσει ο άνθρωπος που αγαπάς. Και δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς από τον τυφώνα. Σαν ανεμοστρόβιλος ο πόνος έρχεται και ρημάζει τα πάντα στο πέρασμά του. Σου κόβει την ανάσα κι εισβάλει βίαια μέσα στο μυαλό σου και φέρνοντας μόνο μαύρες σκέψεις.
Θέλει γερό στομάχι να ξαναρχίσεις. Πρέπει να ξαναχτίσεις τη σχέση από την αρχή, τουβλάκι-τουβλάκι. Κι όποτε εμφανίζεται αυτό το μικρό φιδάκι που σου λέει πως ό,τι έγινε μια φορά επαναλαμβάνεται, εσύ να του κόβεις τη γλώσσα. Να ξαναβάλεις στον θρόνο τον άνθρωπο που εξέπεσε και μαζί να βρείτε ξανά τον σωστό δρόμο. Κάπου ανάμεσα στην απόγνωση και την απελπισία, υπάρχει ένα μικρό σκοτεινό δρομάκι που όταν πετύχεις κάποιον μπορείς να διακρίνεις μόνο τα μάτια του. Αν τύχει να μοιάζουν στα δικά σου, τότε μπορείς να τον θεωρείς συνοδοιπόρο σου. Σ’ εκείνο το στενάκι συναντηθήκατε κάποτε. Αναζητώντας μια καινούργια αρχή. Ένα καλό σχέδιο. Μια άκρη του νήματος για να βγείτε από τον λαβύρινθο. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, οπότε τώρα ο καθένας είναι μόνος του στο σταυροδρόμι των μεγάλων αποφάσεων. Σ’ αυτό που πρέπει να διαλέξεις αν τελικά θα προχωρήσεις μόνος σαν το άγριο ζώο, ή θα μείνεις στο κοπάδι κρύβοντας το σακατεμένο σου δέρμα. Μέχρι αυτό σιγά-σιγά να γιατρευτεί.
Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
