Αγαπητό ημερολόγιο, ημέρα πρώτη. Η πρώτη ημέρα της καινούριας ζωής. Αυτή η μέρα είναι πάντοτε δύσκολη. Είναι η μέρα που ξανά συναντάς τον άνθρωπό σου. Απλώς τώρα είναι ένας ξένος. Δεν μπορείς να το αποφύγεις, είναι στη μέση οι κοινές παρέες, είναι η καθημερινότητα. Και τώρα πρέπει να μπεις στον αυτόματο. Να συμπεριφερθείς ευπρεπώς. Να δείξεις τους καλούς σου τρόπους και την ανατροφή σου. Σ’ αυτές τις συναντήσεις φροντίζεις να φτάνεις πάντα νωρίτερα για να έχεις τον έλεγχο.
Κι η ώρα φτάνει. Έρχεται. Κόκκινος συναγερμός και το στομάχι σου δεμένο με κόμπος ναυτικός. Όπως λένε οι περισσότεροι, ο χρόνος κλείνει τις πληγές κι οι φίλοι επιμένουν να ξεχάσεις και να πας παρακάτω. Πόσο εύκολο είναι όμως όταν συναντιέστε κάθε μέρα! Ο μεγαλύτερος πόνος είναι όταν ο άνθρωπος που είχες κάποτε δίπλα σου, ξαφνικά αλλάζει ιδιότητα. Από εκεί που ήταν ένα κομμάτι δικό σου, τώρα είναι ένας γνωστός, μια ανάμνηση από το παρελθόν, μια ιστορία γλυκόπικρη που όμως υπάρχει, είναι ακόμα εκεί, ανήκει στο περιβάλλον σου, στέκεται δίπλα σου και σου δυσκολεύει την κάθε μέρα.
Τυπικοί χαιρετισμοί, τυπικές αγκαλιές, πόσα λόγια ανείπωτα· πολλές φορές νιώθεις πως θες να βρίσεις, να σταματήσετε να είστε πολιτισμένοι κι απλά να κατασπαράξετε ο ένας τον άλλον, είτε με λόγια είτε ακόμα και κυριολεκτικά, μήπως κι εκτονώσεις όλο αυτό που σε πνίγει. Δε γίνεται όμως τίποτα απ’ όλα αυτά. Ξαφνικά βγαίνεις έξω από το σώμα σου κι απλώς παρατηρείς. Ένας άνθρωπος που σου μοιάζει -αλλά δεν είσαι εσύ, δε γίνεται να είσαι εσύ- κι ένας άλλος άνθρωπος χαιρετιούνται, αγκαλιάζονται φιλικά, φιλιούνται σταυρωτά κι όλα είναι ρόδινα και στη θέση τους.
Αλήθεια, πόσες μέρες χρειάζονται για να τοποθετήσεις κάποιον σε διαφορετική θέση μέσα σου; Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξεσυνηθίσεις αυτό που είχατε; Το άτομο απέναντί σου να είναι το ίδιο. Αλλά εσύ να πρέπει να του μιλάς αλλιώς, να του συμπεριφέρεσαι αλλιώς. Να μη σου ξεφύγει κάποια κουβέντα η κάποια κίνηση που θα δείξει παραπάνω οικειότητα απ’ όση πρέπει. Είναι και ο εγωισμός στη μέση. Δεν πρέπει να δείξεις ότι σε νοιάζει, πρέπει να δείχνεις ότι όλα είναι καλά. Πήγατε κι οι δύο παρακάτω. Παρ’ όλο που εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς, γιατί νιώθεις πως όταν έφυγε πήρε μαζί και τις μέρες του ημερολογίου. Σταμάτησε το ρολόι σου στη στιγμή του χωρισμού. Κι όσο κι αν θες να προχωρήσεις, πέφτεις πάντα σε τοίχο. Κάθε φορά λες πως τελείωσε κι έπειτα ξανά συναντιέστε και νιώθεις σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Και τι να γίνει, να τα παρατήσεις όλα, ν’ αλλάξεις χώρα, πόλη, γειτονιά, παρέες; Ίσως θα ήταν μια λύση.
Βάζεις κι άλλη δουλειά, κάνεις υπερωρίες -η εργασιοθεραπεία βοηθάει- σημειώνεις πράγματα για να βελτιώσεις στη λίστα σου. Έρχονται όμως στιγμές που ξυπνάει κάπου μέσα σου μια φλογίτσα. Ξέρεις, μιλάω γι’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που σου μιλάει και δεν ακούς. Γιατί το μυαλό σου ταξιδεύει αλλού. Σε νύχτες μαγικές αξημέρωτες κι άλλες με πολλή μοναξιά και κλάμα. Σε διακοπές που δεν έγιναν ποτέ και σε λόγια που δεν ειπώθηκαν. Σ’ αυτή την αγκαλιά το βράδυ που δε θα ξανανιώσεις και στα σ ’αγαπώ που δε σου επιτρέπεται να ξαναπροφέρεις. Αυτά τα μικρά είναι που λείπουν. Κι αυτά τα μικρά είναι που πονάνε πιο πολύ. Κάθε μέρα.
Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
