Σε κάθε παρέα υπάρχει αυτός που όταν πιει αγαπάει όλον τον κόσμο

Σε παίρνει τηλέφωνο η παρέα. Σου προτείνει να βγείτε. Εσύ φυσικά είσαι μέσα. Πάτε στο γνωστό, ξεκινάνε τα ποτά και συνεχίζουν τα σφηνάκια. Κι όπως λέει και ο λαός, το πρώτο φέρνει την όρεξη, το δεύτερο τη ζάλη και κάπου ανάμεσα στο τέταρτο ποτό και στο δέκατο πέμπτο σφηνάκι αρχίζει η σαπουνόπερα.

Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα τα οποία την επόμενη μέρα μετανιώνουμε. Κι αν δεν έχουμε βρεθεί οι ίδιοι στη θέση του μετανιωμένου, σίγουρα έχουμε γίνει αυτοί που προσπαθούσαν να πάρουν από τα χέρια κάποιου το κινητό για να μη στείλει μήνυμα εκεί που δεν πρέπει. Υπάρχουν πολλές έρευνες που αποδεικνύουν ότι η κατανάλωση αλκοόλ φέρνει συναισθήματα όπως η ευφορία, η αυτοπεποίθηση, ο ερωτισμός, οπότε σίγουρα αυτό δικαιολογεί τέτοιες καταστάσεις, μιας και μετά από πολλά ποτά, αρχίζουν όλα γύρω και γλυκαίνουν παράξενα. Υπάρχει όμως κι αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, που κατεξοχήν εκδηλώνουν την αγάπη τους μόνο όταν είναι μεθυσμένοι.

Πολλοί έχουμε στην παρέα μας αυτόν τον φίλο που όταν θα γίνει λιάρδα ξαφνικά θ’ αρχίσει να μας αγαπάει. Ναι okay μπορεί να μας αγαπούσε και πριν, αλλά όταν το μισό απ’ το αίμα γίνει αλκοόλ, αρχίζει να το δηλώνει με μια πρωτόγνωρη διαχυτικότητα. Οι τρόποι πολλοί. Μπορεί να μπεις στο μαγαζί και μόλις σε δει, να τρέξει επάνω σου για να σ’ αγκαλιάσει, σαν να έχεις μόλις γυρίσει από το μέτωπο και, θεέ μου, είσαι ζωντανός! Ενώ στην κυριολεξία έχει να σε δει από χθες. Άλλοτε, μπορεί απλά να σου αρχίσει μια σχεδόν ερωτική εξομολόγηση για το πόσο περήφανος νιώθει που σε έχει για φίλο και πόσο ευλογημένος αισθάνεται που το σύμπαν έχει στείλει στη ζωή του ανθρώπους σαν και σένα. Μπορεί να σε φιλάει και να σε αγκαλιάζει δίχως τελειωμό, να σου ζητάει συγγνώμη για πρόπερσι που σου έφαγε τις πατάτες και μαζί με σένα να κερνάει κι όλο το μαγαζί σφηνάκια.

Είναι σαν το αλκοόλ να έχει ένα μαγικό κλειδάκι το οποίο ξαφνικά ανοίγει τις πόρτες στις καρδιές ανθρώπων που ως τώρα δεν είχαν ιδέα τι πάει να πει «εκδηλώνομαι» και τους μετατρέπει σε Μαρία Αλιφέρη στα τετράγωνα των αστέρων (για τους πιο νέους που δεν έχουν ιδέα σε τι αναφέρομαι, υπάρχει σχετικό link στο YouTube). Αυτόν τον άνθρωπο που κάθε μέρα τον βλέπεις αυστηρό και μετρημένο, μπορεί με δυο ποτά να τον δεις ν’ ανεβαίνει ξαφνικά πάνω στην μπάρα, να χορεύει ρεγκετόν και να φωνάζει «Και μην ξεχνάτε! Σας αγαπώ!».

Μετά υπάρχει η άλλη κατηγορία, οι όντως ευαίσθητοι και συναισθηματικοί, αυτοί οι άνθρωποι που κόβονται με την καρδιά ενός μαρουλιού και κλαίνε για το παιδάκι στη διαφήμιση που του ‘πεσε το παγωτό στο πάτωμα. Οπότε όταν αυτοί οι αγαπημένοι μας –Καρκίνοι ή Ιχθείς είναι συνήθως- πιουν, οι βρύσες ανοίγουν αυτόματα και διάπλατα και τα χαρτομάντιλα κρίνονται ξαφνικά πιο απαραίτητα από τα φιστίκια μέσα στο μπαρ. Ανάμεσα σε λυγμούς, μπορεί να σου αποκαλύψουν ότι αυτή η νύχτα είναι πιο όμορφη της ζωής τους, να σου κάνουν πρόταση γάμου, να σε αγκαλιάσουν τόσο σφιχτά ώστε να κολλήσει κάθε σπασμένο κοκαλάκι μέσα σου, ή απλώς να γουργουρίζουν δίπλα στα πόδια σου σαν αδέσποτες γάτες.

Για το τέλος άφησα την καλύτερη κατηγορία. Αυτούς που αγαπούν τους πάντες, έτσι κι αλλιώς. Γνωστούς κι άγνωστους. Θα πιουν πολύ, θα γίνουν χάλια και μετά θ’ αρχίσουν να αγαπάνε το barman, τη σερβιτόρα, τον διπλανό -παρ’ όλο που τους σπρώχνει όλη τη νύχτα χορεύοντας- τον ταξιτζή, τον περιπτερά, ακόμα και τη φωνή στο μέτρο που ανακοινώνει την επόμενη στάση. «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ κι εσένα σ’ αγαπώ κι εσένα!»

Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή στη θέση αυτού που ήπιε κι όλη τη νύχτα κατέθετε επί τάπητος τα συναισθήματά του. Και στην τελική, τι πιο όμορφο από το να μοιράζεσαι θετικά συναισθήματα. Αν λοιπόν ταυτίστηκες κάποιο βράδυ μ’ αυτό το κείμενο, ελπίζω την επόμενη μέρα να θυμόσουν ποιους αγαπούσες ή έστω αυτοί που αγαπούσες, να ήτανε τα ίδια άτομα που συνέχιζες ν’ αγαπάς και μετά το μεθύσι σου. Κι αυτά, εσένα.