Το CNN μας προτείνει τρόπους να κάνουμε κάποιον να το βουλώσει

Πολλές φορές, ζώντας μέσα στο μικρό μας στενό κύκλο, νομίζουμε πως κάποια ελαττώματα ή κάποια ιδιαίτερα θετικά χαρακτηριστικά, αφορούν μόνο το δικό μας λαό και πολιτισμό. Έλληνες λοιπόν, κατεξοχήν μεσογειακός λαός, μας χαρακτηρίζουν συχνά φωνακλάδες, θερμοκέφαλους κι έντονους αλλά συγχρόνως γλεντζέδες φιλόξενους κι ανοιχτόκαρδους. Στα κύρια χαρακτηριστικά μας εμπερικλείεται πολύ συχνά και η πολυλογία. Λίγο ξερόλες, λίγο κουτσομπόληδες γενικώς, σπάνια κρατάμε το στόμα μας κλειστό. Να όμως που τελικά δεν αποτελεί μόνο δικό μας γνώρισμα.

Το CNN πρόσφατα ανέβασε ένα άρθρο με life hacks για το πώς ουσιαστικά να κάνεις κάποιον, ευγενικά, να το βουλώσει, αν δε σταματάει να μιλάει. Μέσα σε αυτό το άρθρο αναφέρεται εκτός των άλλων, ο ενοχλητικός συνάδελφος, το αφεντικό που έχει άποψη επί παντός επιστητού ακόμα και ο περίεργος μέσα στο λεωφορείο, που εννιά στις δέκα φορές θα έρθει να κάτσει δίπλα σου κι εσύ θα αναρωτιέσαι μήπως τελικά τους τραβάς εσύ αυτούς τους τύπους ανθρώπων. Το εν λόγω κείμενο λοιπόν σου δίνει κάποιες συμβουλές για το πώς να αποφύγεις όλους αυτούς τους περαστικούς φλύαρους συνανθρώπους, χωρίς πάντα να τους προσβάλλεις ή να φανείς αγενής.

Η πρώτη συμβουλή είναι να δείχνεις ξεκάθαρα ότι αδιαφορείς για την κουβέντα την οποία πάει να σου ξεκινήσει ο συνομιλητής. Φόρεσε τα ακουστικά σου, απάντα μονολεκτικά ή ακόμα δείξε με τη στάση του σώματός σου την απάθειά σου. Σε αυτό το σημείο βέβαια να πω στο CNN ότι αν πρόκειται γι’ αυτούς τους κατά τα άλλα χαριτωμένους αλλά ελαφρά κουραστικούς ανθρώπους μέσα στα λεωφορεία -που πολύ συχνά είναι γιαγιάδες οι παππούδες που θέλουν σώνει και ντε να πιάσουν κουβέντα- ούτε η μονολεκτική απάντηση, αλλά ούτε τ’ ακουστικά θα τους πτοήσουν. Όταν ο άνθρωποι θέλουν να πουν τον πόνο τους, θα το κάνουν ακόμα κι αν κοιμάσαι. Κι ας είναι τελικά μονόλογος. Συν τοις άλλοις πιστεύω πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον από κάποιον, να υπέρ παίζει και να επιδεικνύει με περίσσιο ζήλο τη στάση του σώματος που δηλώνει την αδιαφορία, στην προσπάθειά του απλώς να κάνει το συνομιλητή να σταματήσει.

Στις περιπτώσεις των εντελώς αγνώστων, το άρθρο μάς συμβουλεύει να χρησιμοποιήσουμε κάποια ατάκα του τύπου ”χάρηκα πολύ για την κουβέντα”, η οποία είναι μια δικλείδα ασφαλείας για να αποχωρήσεις στην πορεία, αφήνοντας το συμπέρασμα στον συνομιλητή σου ότι με αυτό τον τρόπο δόθηκε ένας επίλογος. Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως κάτι τέτοιο θα έπιανε ίσως στο Λονδίνο, που θα συζητούσαμε πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι. Στις δικές μας τις συνάξεις (βλέπε οικογενειακά τραπέζια) μία τέτοια ευγενική ”προσποίηση” απλώς θα πυροδοτήσει την κουβέντα για να γίνει ακόμα πιο επιθετική.

Σειρά έχουν στη συνέχεια οι συνάδελφοι κι οι φίλοι όπου, στους πρώτους, το CNN μας συμβουλεύει να δώσουμε να καταλάβουν ότι εκείνη τη στιγμή είμαστε ιδιαιτέρως απορροφημένοι με τη δουλειά μας, ενώ στους δεύτερους, να μιλήσουμε ανοιχτά και να θέσουμε τα όρια. Για να λέμε όμως και την αλήθεια, αν μέσα στον χώρο της εργασίας, η δουλειά είναι τόσο βαριά εκείνη τη στιγμή, ούτε ο συνάδελφος θα έχει τον χρόνο και τη διάθεση να πιάσει ψιλή κουβέντα. Αν τώρα, παρ’ όλο που γίνεται κακός χαμός, δε σταματάει την πολυλογία και θέλει συζήτηση, ίσως να βοηθούσε πιο πολύ να θυμίσουμε ότι κι εκείνος έχει μια δουλειά να κάνει, ρωτώντας πώς πάει αυτό που έχει αναλάβει. Κι όμως, μπορεί ανοίγοντας συζήτηση, να καταφέρεις να την κλείσεις, τελικά.

Τέλος, όσον αφορά τους φίλους, τους αγαπάμε με τα ελαττώματά τους. Κι ας μας ζαλίζουν ενίοτε κι ας μην περιμένουν ν’ ακούσουν απάντηση σε αυτά που μας ρωτάνε. Στο κάτω-κάτω, είπαμε, το έχουμε και λίγο μέσα στο DNA μας. Μας αρέσει να μιλάμε πολύ, να διαφωνούμε, να αντιδράμε έτσι για το αλατοπίπερο. Για να μη βαριόμαστε. Πού και πού όμως καλά είναι και τα hacks, μήπως και καταφέρουμε κάπου να αποφύγουμε αυτή τη μάστιγα τον πολυλογάδων. Ίσως το πιο εύκολο και χρήσιμο απ’ όλα, να είναι να κάνεις πως χτυπάει το κινητό σου- παλιό κόλπο, αλλά διαχρονικό και σίγουρα κανείς δε θα προσβληθεί.