Είναι πολύ εύκολο να δίνεις λύση στα προβλήματα των άλλων. Παίρνεις σοβαρό ύφος, σηκώνεις ένα σταυρό με το δεξί χέρι ενώ στο άλλο κρατάς φραπέ κι ύστερα λες την ηθικά σωστή άποψη σου επί του θέματος.
Όταν δε σʼ άφορα άμεσα, φαντάζει τόσο εύκολο. Φτάνουν δύο σταράτες κουβέντες κι όλα λύνονται˙ αν δε λύνονται, βάζεις τέλος. Όμως δεν είναι έτσι.
Έχω μπουχτίσει απ’ όλους μας, μαζί και μένα. Παίρνεις χαρτί, στιλό και ξεκινάς να αερολογείς. Πόσο κακό είναι το ένα, πόσο λάθος είναι τʼ άλλο κι όλο αυτό δεν έχει τελειωμό.
Λες κι εμείς δεν έχουμε κάνει λάθη. Εμείς δεν κερατώσαμε, δε βρίσαμε ποτέ το σύντροφο μας και δεν τον φέραμε ποτέ σε δύσκολη θέση. Δεν κάναμε ποτέ κανέναν να νιώσει άσχημα με τις πράξεις μας και πάντοτε ήμασταν τόσο σωστοί, που ζυγίζαμε τις αποφάσεις και τα λόγια μας.
Εμείς δεν κλάψαμε και δεν ξεφτιλιστήκαμε πότε για έναν έρωτα; Δεν ήπιαμε δεξαμενές ουίσκι και δεν καπνίσαμε όλο το εργοστάσιο του Καρέλια; Εμείς λέμε πως τάχα δε μετανιώνουμε για τις πράξεις μας και προχωράμε χωρίς να κοιτάμε πίσω.
Ανατρίχιασα! Όμως, αλήθεια, πόσες μαλακίες θα πούμε και θα γράψουμε στο βωμό της ηθικολογίας;
Κουράστηκα απʼ όλα αυτά και παραδέχομαι πως τα έχω κάνει όλα. Έχω κλάψει, έχω πληγώσει ανθρώπους κι έχω πονέσει παράλληλα. Έχω παρακαλέσει, έχω αδιαφορήσει κι έχω μιζεριάσει. Έχω πάθη, γι’ αυτό κι έχω πάθει. Μόνο που μέσα από τέτοιες καταστάσεις, τώρα πλέον, προσπαθώ να μαθαίνω και να βρίσκω το «σωστό» τρόπο να επανορθώσω. Μιας και λάθη θα κάνουμε αναπόφευκτα όλοι μας. Κι εγώ κι εσύ.
Από τη στιγμή που που θα πατήσεις κάποιο όριο που έχει θέσει ο σύντροφός σου, έχεις ήδη σφάλει. Έχουμε κάνει κατάχρηση σε αυτό το ρημάδι το «έλα λίγο στη θέση μου». Στην πραγματικότητα ο καθένας υπάρχει για να βρίσκεται στη δική του θέση και μόνο. Αν ο απέναντι είχε κάνει κάτι πολύ άσχημο, θα τον συγχωρούσες τόσο εύκολα όσο ζητάς να κάνει μαζί σου;
«Πολύ άσχημο» δε μεταφράζεται μόνο το κέρατο, όπως πολλοί θεωρούν, ούτε είναι κι ο μοναδικός σοβαρός λόγος για να χωρίσεις. Αν μειώνεις τον άλλον, αν τον φέρνεις σε δύσκολη θέση ή δε σέβεσαι το χρόνο του, πάλι δημιουργείς εξίσου σημαντικούς λόγους.
Άρα τι θα κάνεις; Φτάνει να πεις μια συγγνώμη με δάκρυα στα μάτια, να πέσεις στο δάπεδο μπροστά του και νʼ αφιερώσεις ένα τραγούδι για να κλείσει το θέμα; Πιστεύεις ότι αυτό θέλει από σένα; Να ταπεινωθείς και να του δώσεις δίκιο σε όλα;
Στο λεξικό, δίπλα σʼ αυτή τη λέξη, έχουμε βάλει συνώνυμα τον πόνο, την κραυγή και τον οδυρμό. Έτσι, εξισώνουμε τη μετάνοια με αυτομαστίγωμα και τελικά αυτό που καταφέρνουμε είναι να ξενερώνουμε τον απέναντι με τη γελοία συμπεριφορά μας.
Λοιπόν, όχι. Η συγγνώμη λέγεται με πράξεις.
Αυτός που πραγματικά σε νοιάζεται δε θα ήθελε ποτέ να σε δει να σέρνεσαι, ούτε και να παρακαλάς. Δε θέλει να σε δει νʼ αλλάζεις για χάρη του, αλλά να εξελίσσεσαι δίπλα του. Δεν τον ενδιαφέρει να του πετάξεις μια κουβέντα που θα διαρκέσει όση ώρα την ξεστομίζεις, αλλά να καταλάβεις τι τον ενόχλησε και να δώσεις βάρος σ’ αυτό.
Γιʼ αυτό δώσʼ του χώρο να ηρεμήσει και μην πιέζεις την κατάσταση με μηνύματα, τηλέφωνα και φλυαρίες. Σταμάτα να επιμένεις στο δικό σου και μη βρίσκεις δικαιολογίες. Κανείς δεν τις γουστάρει· ούτε κι εσύ. Δείξε πως μετάνιωσες, με αξιοπρέπεια. Καλύτερα ρώτα τι μπορείς να κάνεις, για να διορθώσεις την κατάσταση.
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, τουλάχιστον στάσου στο ύψος σου. Κανένας δε θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο χωρίς πυγμή και προσωπικότητα. Δείξε του, για μία γαμημένη φορά, πως σέβεσαι την επιλογή του να θέλει χρόνο να χωνέψει τη γκάφα σου και κάνε πίσω.
Όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα, σίγουρα θα το εκτιμήσει κι ενδέχεται να σε ψάξει.
Εφόσον γίνει αυτό, μην το σηκώσεις και μην απαντήσεις σε μήνυμα. Αυτή η απρόσωπη επαφή μόνο μπερδέματα θα φέρει. Σήκω, πάρε τον κώλο σου και τράβα να τη βρεις. Στο σπίτι θα είναι με τις πιτζάμες, αγκαλιά με το παγωτό, να διαβάζει αυτές τις γραμμές. Κλέψε ένα λουλούδι απʼ τη γειτόνισσα που σε κοιτάζει πάντα με μισό μάτι και χτύπα κουδούνι.
Πριν πει κουβέντα, χαμογέλα και πες:
«Είμαι μαλάκας κι ανώριμος· αξίζω άλλη μια ευκαιρία να μεγαλώσω δίπλα σου;»
Συντάκτης: Γιάννης Καλαμπούκας
